Aνάμεσα στα πολλά χάσματα γενεών, ένα από τα μεγαλύτερα εντοπίζεται στην αστυνομική λογοτεχνία. Αν και η χρυσή εποχή της (1930 – 1960) έχει μελετηθεί, τα πολλά παρακλάδια της και οι διαρκείς ανανεώσεις της θεματολογίας, του ύφους και του κοινού αφήνουν κατά κανόνα τα περισσότερα από τα κλασικά του είδους εκτός εμπορίου. Η νέα σειρά των εκδόσεων «Μίνωας» με τίτλο «Κλασικά Noir» συσπειρώνει και πάλι το ενδιαφέρον όσων ζητούν αστυνομικά με στυλ και ατμόσφαιρα. Η σειρά ξεκίνησε ήδη με Τζον Μπιούκαν, Σερ Αρθουρ Κόναν Ντόιλ και Πατρίσια Χάισμιθ. Ελάχιστες προσπάθειες απέδωσαν μετά το 1980. Η σημαντικότερη εξαίρεση ήταν η «Αγρα», που γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1980 έκανε μείζονα τομή σε αυτό που εννοούμε αστυνομική φιλολογία. Εβγαλε τους κλασικούς, και αργότερα και σύγχρονους, με φιλολογική επιμέλεια και ιστορική συναίσθηση. Καίρια ήταν η συμβολή του Ανδρέα Αποστολίδη. Αλλά η «Αγρα» πέτυχε γιατί πέρα από γνώση και αισθητική έχει αντοχή, σταθερότητα και πλάνο. Η «μανία» της «Αγρας» με τον Ζωρζ Σιμενόν είναι από τις συμπαθητικές εκδοτικές μανίες των τελευταίων ετών.
Η ευπρόσδεκτη πρωτοβουλία των εκδόσεων «Μίνωας» έρχεται να συναντήσει αυτό το ειδικό κοινό. Είναι αμέτρητοι οι συγγραφείς των κλασικών αστυνομικών που θα έπρεπε να ξαναβγούν ή να βγουν για πρώτη φορά σε καλές μεταφράσεις και με ωραία εξώφυλλα. Αναρωτιέμαι αν το σύγχρονο κοινό εθισμένο στη διαγώνια ανάγνωση και στα θρίλερ βίας σκανδιναβικού τύπου με επίπεδους χαρακτήρες, θα άντεχε να διαβάσει τις λεπτές, διανοητικές ακροβασίες και το πυκνό πλέγμα ατμόσφαιρας και γνώσης της Ντόροθι Σέγιερς. Αν θα ανταποκρινόταν στον υπαινικτικό ερωτισμό του Τζέιμς Χάντλεϊ Τσέιζ ή αν θα εκτιμούσε ότι πολλά μπορούν να λεχθούν σε 200 ή 300 σελίδες και μόνο.