Δεν προλάβαμε καλά καλά να μπούμε στο κλίμα των παραγωγών των κρατικών θεάτρων που θα δούμε το καλοκαίρι και να οι απειλές για απεργίες. Τίποτα δεν άλλαξε αυτά τα χρόνια στις συνήθειες. Οι ζωές μας μόνον ανατράπηκαν, οι άνθρωποι δοκιμάζονται κάθε μέρα, ο ιδιωτικός τομέας κυρίως, η ανασφάλιστη εργασία αφορά έναν στους πέντε εργαζομένους, πολλά μεροκάματα δεν ξεπερνούν τα 15 ευρώ – και αυτά αν και όταν πληρωθούν…
Το Σωματείο Εργαζομένων του Εθνικού Θεάτρου (τεχνικοί και υπάλληλοι) είναι μέρες που απειλεί με απεργία. Προχθές, συνάντησαν την υπουργό Πολιτισμού, της εξέθεσαν όσα τους απασχολούν, για τους υπό «απόλυση» τρεις συναδέλφους τους, εκείνους δηλαδή των οποίων η σύμβαση δεν ανανεώνεται. Ζήτησαν να υπογράφει η παράταση της ΣΣΕ για έναν ακόμη χρόνο, με μείωση 40% των πρόσθετων παροχών και πλήρη εφαρμογή της υπόλοιπης. Αναφέρθηκαν, μεταξύ άλλων, και στην περυσινή υπόθεση, τη σύλληψη τεσσάρων εργατών στα εργαστήρια του Ρουφ με την αιτιολογία ότι δεν είχαν άδεια παραμονής, επίσης στην κλοπή καλωδίων από το «Σχολείον», που θα κοστίσει 70.000 (στο Εθνικό) κ.ά. Και μια που το κλίμα «ήταν πολύ θετικό», όπως σημειώνουν, αποφάσισαν να μεταθέσουν τις κινητοποιήσεις «για την επόμενη εβδομάδα».
Δυστυχώς, και την επόμενη και τη μεθεπόμενη εβδομάδα, η μελέτη των Σάββα Ρομπόλη και Βασίλη Μπέτση («Τα Νέα») θα είναι και πάλι επίκαιρη: εκεί αναφέρουν ότι 200.000 άτομα, παρότι εργάζονται οκτώ ώρες την ημέρα, καταχωρίζονται ως μερικά απασχολούμενοι, ενώ 900.000 του ιδιωτικού τομέα πληρώνονται με καθυστέρηση από έναν μέχρι 15 μήνες.
Σίγουρα έχουν και οι συνδικαλιστές του Εθνικού φίλους στο ελεύθερο θέατρο που αμείβονται ελάχιστα, άλλοι καθόλου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει οι εργαζόμενοι του Δημοσίου να πάψουν να διεκδικούν; Ασφαλώς και όχι. Ομως, περιμένει κανείς ότι θα είχε περάσει πια η εποχή που οι αρχαιοφύλακες στα μουσεία και οι υπάλληλοι των κρατικών σκηνών περιμένουν αντίστοιχα την έναρξη της τουριστικής σεζόν και των φεστιβαλικών παραστάσεων για να το κάνουν. Γίνεται κανείς πιο πειστικός όταν διεκδικεί λαμβάνοντας υπ’ όψιν του τα δεδομένα της εποχής. Το Εθνικό επιχορηγείται με 6.000.000 ευρώ και οι 5.500.000 καλύπτουν ανελαστικά έξοδα.