Δεν αντιλαμβάνομαι την άξαφνη κινητοποίηση της κυβέρνησης με πρόταγμα την με κάθε τρόπο έγκριση της ΕΚΤ, ώστε να αποκτηθεί πρόσβαση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος στην ολοκληρωμένη νομισματική χρηματοδότηση (ελληνιστί: QE) της ευρωοικονομίας. Οταν η κυβέρνηση αδιαφορούσε για το επόμενο βήμα μετά την ταλαίπωρη πρώτη αξιολόγηση, επιμέναμε ότι αντί να το ξορκίζουν έπρεπε να βρουν τρόπους να πειστεί το ΔΝΤ και να επιστρέψει στο ελληνικό πρόγραμμα. Ελυνε αυτό, αυτομάτως, το αξιόχρεο των «άνω των 300 δισ.» κρατικών δανείων. Επιπλέον, από εκεί μέχρι το πρόγραμμα QE2 είναι μια πετριά δρόμος.
Μόνον που την… πετριά φαίνεται ότι την έφαγαν στο κυβερνητικό κόμμα. Πρώτος, ο ίδιος ο πρωθυπουργός άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο να τινάξει στον αέρα τις προοπτικές της χώρας, λέγοντας πως «αν δεν δοθεί η λύση για το χρέος, τα μέτρα δεν θα εφαρμοστούν». Επ’ αυτού έσπευσε ο «νεαρός» συνταξιούχος ιατρός και βουλευτής Τρικκαίων Σάκης Παπαδόπουλος, να σηκώσει το ανάστημά του στους νεοφιλελέδες του Eurogroup λέγοντας (ΣΚΑΪ TV): «Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αν δεν υπάρξει κάποιο γραπτό κείμενο που να απεικονίζει την πρόθεση της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής και της περιόδου χάριτος και της επιστροφής αυτών που κέρδισε η ΕΚΤ και η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, νομίζω ότι δεν πρέπει να υπογράψουμε». Τουλάχιστον, δεν είπε να μην εφαρμοστεί ο Νόμος που ψήφισε!
Από τους αρχαίους χρόνους γνωρίζουμε ότι είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε την Ευρώπη ως να ήταν, ταυτοχρόνως, παντοδύναμη και πανάγαθη. Το σωκρατικό δίλημμα του Ευθύφρονα μας υποδεικνύει ότι ο ηγέτης μιας χώρας οφείλει να διαλέγει σε κάθε περίπτωση αυτό που είναι εφικτό και χρήσιμο για τους πολλούς, αντί εκείνου που επικροτούν οι «θεούληδες» της κεντρικής επιτροπής, αφήνοντας διλήμματα περί των ιδιοτήτων του Πανάγαθου εκτός της διακυβέρνησης.
Σε τελευταία ανάλυση, όσο σημαντικό κι αν είναι το QE, όσο απαραίτητη κι αν είναι η αναδιοργάνωση του χρέους, εκείνο που μετρά, τώρα, περισσότερο κι από το χρέος και από το QE είναι να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση και να πληρωθούν οι δανειακές υποχρεώσεις Ιουλίου στους Ευρωπαίους με τα δικά τους νέα δανεικά, αντί να στεγνώσουν και πάλι την αγορά από κάθε ρευστότητα. Αν κάποιοι θέλουν να κηρύξουν τον πόλεμο στον Σόιμπλε, ας το κάνουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους κι ας αφήσουν το έθνος να συνεχίσει στον δρόμο των φρονίμων.