Η αίθουσα 125Α στο 75ο Δημοτικό Σχολείο του Μανχάταν είναι μια φυσιολογική τάξη, αν εξαιρέσει κανείς το κρεβατάκι της Μέιζι. Η Μέιζι, ένα φιλικό τεριέ-μπιγκλ-Τζακ Ράσελ, είναι κι αυτή εργαζόμενη στο σχολείο, όπως και η δασκάλα η οποία την πηγαινοφέρνει κάθε μέρα με το μετρό.
Η Μέιζι είναι ένα από τα σκυλιά του προγράμματος Ζώα Παρηγοριάς, που οργανώνεται από το αμερικανικό υπουργείο παιδείας σε συνεργασία με φιλοζωική εταιρεία του Λογκ Αϊλαντ. Ενα μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού υιοθετεί έναν ειδικά ελεγμένο σκύλο, ο οποίος εν συνεχεία βρίσκεται στο σχολείο για να προσφέρει τριχωτή συναισθηματική υποστήριξη.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε το φθινόπωρο με δέκα σκυλιά σε επτά σχολεία. Κάποια σκυλιά είναι ηλικιωμένα, άλλα νεαρά, κάποια μικρά και άλλα μεγάλα. Ολα τα σχολεία χρησιμοποιούν ως οδηγό το Mutt-i-grees, ένα πρόγραμμα που έγραψε ερευνητής του Πανεπιστημίου Yale και το οποίο διδάσκει, μέσω των ζώων, αξίες όπως η συμπόνια και η επιμονή. Πέρα απ’ αυτό, όμως, κάθε σχολείο αξιοποιεί τα σκυλιά με διαφορετικό τρόπο.
Η Μέιζι κάθε μέρα, την όγδοη ώρα, έχει μόνιμο ραντεβού με ένα αγόρι με ειδικές ανάγκες. Η Ιζι επιστρατεύεται όταν παιδιά βρίσκονται σε υστερία για να αποκλιμακώσει τις εντάσεις. Η Τζούμα προσφέρεται ως επιβράβευση καλής συμπεριφοράς, ενώ ο Πίτερ είναι πάντα παρών στη λογοθεραπεία για να ακούει τους μαθητές χωρίς να τους κρίνει.
«Οταν λέμε στους γονείς ότι έχουμε σκύλο, κάποιοι μας κοιτάζουν σαν να τους λέμε ότι έχουμε επτά κεφάλια», λέει η Γκλέντα Εσπεράνς, διευθύντρια σχολείου στο Μπρούκλιν. «Μετά θέλουν κι αυτοί να μπουν στο παιχνίδι».
Ο Πέτι έχει αυστηρό πρόγραμμα. Κάθε πρωί, τρία κορίτσια τον βγάζουν βόλτα έξω από την κύρια είσοδο του σχολείου. Το καθένα έχει τον ρόλο του. «Η Κιάρα τον κρατάει από το λουρί, η Σάνελ τον επιβραβεύει κι εγώ μαζεύω τα κακά» λέει η Στέισι, χωρίς να προβληματίζεται ούτε κατ’ ελάχιστον για τον ρόλο της. «Στο σπίτι έχουμε τρία σκυλιά».
«Γίνεται μαγνήτης»
Η υποδιευθύντρια λέει ότι η σημαντικότερη δουλειά του Πέτι είναι με παιδιά που δυσκολεύονται για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Αλλά μπορεί να είναι χρήσιμος για κάθε λογής μαθητή. «Γύρω στα 13, τα παιδιά μερικές φορές κλείνονται τελείως στον εαυτό τους», λέει. «Αυτός γίνεται ο μαγνήτης που τους φέρνει στον έξω κόσμο».
Ο δήμος της Νέας Υόρκης θεωρεί το πρόγραμμα πολύ επιτυχημένο και σκοπεύει να το επεκτείνει, αν υπάρξει ενδιαφέρον από άλλα σχολεία. «Αν ένα παιδί είναι εκτός εαυτού, οι ενήλικες μπορεί να μην τα καταφέρουν, αλλά ένας σκύλος παρηγορεί», είπε η υπεύθυνη του δήμου για τα σχολεία Κάρμεν Φαρίνια. Επίσης υπάρχουν μαθητές, κάποιοι με αυτισμό, που δυσκολεύονται να συνάψουν σχέσεις με άλλα παιδιά, αλλά νιώθουν καλύτερα με έναν σκύλο. «Για μένα, αυτό είναι κοινή λογική», προσθέτει.