Διάφοροι εκτιμούν ή υποστηρίζουν διάφορα στα κόμματα, στα πολιτικά γραφεία, στους διαδρόμους της Βουλής, στα δημοσιογραφικά στέκια, για το επόμενο βήμα του Αλ. Τσίπρα, αν δεν πάρει αυτά που ελπίζει για το χρέος στο Γιούρογκρουπ, στις 15 Ιουνίου. Θα καταπιεί αυτό που θα του προσφέρουν, θα πάει σε ανοιχτή ρήξη με τους δανειστές, θα συμβιβαστεί αν το περιτύλιγμα είναι κάπως καλύτερο, θα προχωρήσει σε μία «ηρωική» ενέργεια χωρίς ουσιαστικά βλαβερές συνέπειες, θα βρει νέο αφήγημα, θα βγάλει «άσους από το μανίκι», θα προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές, ή μήπως θα προκαλέσει κρίση καταφεύγοντας σε νέο δημοψήφισμα με καταστροφικές επιπτώσεις; Η διαδρομή του Σύριζα στην αντιπολίτευση και της κυβέρνησης Συρανέλ στην εξουσία, οδηγεί αυτή τη στιγμή στην άποψη ότι όλα μπορούν να συμβούν, τα πάντα είναι ανοιχτά. Δεν αποκλείεται όμως στις επόμενες μέρες τα πράγματα να ξεκαθαρίσουν κάπως.
Από τις ενδείξεις που έχουμε μέχρι σήμερα, το πιθανότερο είναι ότι οι δανειστές δεν θα προσφέρουν κάτι πολύ διαφορετικό για το χρέος, πέρα από εκείνο που παρουσίασαν στο προηγούμενο Γιούρογκρουπ και απέρριψε η ελληνική πλευρά. Το πολύ-πολύ να το πακετάρουν έτσι, ώστε να είναι κάπως πιο εύπεπτο για την κυβέρνηση.
Αυτό δείχνουν οι πρόσφατες βολές του Β. Σόιμπλε κατά του ΔΝΤ που πιέζει για να γίνει σαφής από τώρα η βάση πάνω στην οποία θα γίνει η ρύθμιση του χρέους, όπως και οι τοποθετήσεις εκπροσώπων των Ευρωπαίων δανειστών στην ημερίδα του «Εκόνομιστ» στη Φρανκφούρτη, όπου συνέστησαν στην Αθήνα να ρίξει το βάρος περισσότερο στις μεταρρυθμίσεις και την ανταγωνιστικότητα και λιγότερο στο χρέος.
Εκείνο που δεν γνωρίζουμε τώρα είναι αν στην άρνηση των Γερμανών να προσφέρουν κάποια ρύθμιση πριν από τις εκλογές στη χώρα τους έχει προστεθεί και η ανοιχτή αντιπαράθεση του Βερολίνου με την Ουάσιγκτον του Ντ. Τραμπ.
Με την τακτική που έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση, αφενός παρατείνοντας τη διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση προκειμένου να εξασφαλίσει κομματικά οφέλη με την παραπομπή της μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου στη διετία 2019-2020 και αφετέρου ανεβάζοντας τη ρύθμιση του χρέους σε άμεση και απόλυτη εθνική απαίτηση, κατάφερε πάλι να περιορίσει τις δικές της δυνατότητες ευελιξίας. Είτε γιατί ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του αδυνατούν «να διαβάσουν» σωστά τη διεθνή συγκυρία, είτε γιατί υπερεκτιμούν συνεχώς τις δικές τους δυνάμεις, είτε, τέλος, γιατί διαπνέονται μονίμως από ένα πνεύμα «σαλταδορισμού» το οποίο τους φέρνει μπροστά σε αδιέξοδα. Η προσφυγή στο Συμβούλιο Κορυφής για «πολιτική λύση» μοιάζει με αυταπάτη.
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, η λογική λέει ότι ο πρωθυπουργός θα καταπιεί αυτό που θα του προσφέρουν και θα προσπαθήσει να φτιάξει ένα αφήγημα, κυρίως για να το σερβίρει στους δικούς του. Αν δεν το κάνει και επιλέξει ένα «σάλτο μορτάλε», η χώρα θα βυθιστεί σε νέο κύκλο περιδίνησης.