Το στερεότυπο «αδόκητος θάνατος» δεν έχει βέβαια θέση στον λόγο μας, όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος πλήρης δεκαετιών. Μολαταύτα, το επίθετο «αδόκητος» ξεφύτρωσε αρκετές φορές αδέσποτο, όσο παρακολουθούσα από την τηλεόραση την άφιξη των επισήμων στη Μητρόπολη, για την κηδεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Η σταδιοδρομία σχεδόν όλων τους δικαιολογεί απόλυτα, πιστεύω, τον χαρακτηρισμό της ως αδόκητης. Δέκα ή δεκαπέντε χρόνια πριν, ούτε καν οι προφήτες που χαρίζουν πρωτοσέλιδα στις γνωστές εσχατολογικές εφημερίδες δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν την εξέλιξή τους των πολιτικών αυτών, μιαν ανοδική πορεία που δεν την προοικονομούσαν και δεν την προεξοφλούσαν τα πράγματα, οι συνθήκες, η ικανότητα ενός εκάστου, το ταλέντο του.
Αίφνης, λίγο πριν – λίγο μετά το 2008, ουδείς θα μπορούσε να προβλέψει ότι το ύπατο αξίωμα της ελληνικής πολιτείας θα το κατέχει κάποια στιγμή ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, και μάλιστα όχι με πρωτοβουλία της παράταξής του. Ουδείς επίσης, τα ίδια πάνω-κάτω χρόνια, θα έπαιρνε το ρίσκο να στοιχηματίσει ότι θα νικήσει στις εκλογές η Αριστερά και θα αναδειχθεί πρωθυπουργός ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος μάλιστα θα συγκυβερνά με τον οιονεί στρατάρχη κ. Πάνο Καμμένο, παιδιόθεν αλλεργικό σε οτιδήποτε αριστερό.
Αδοκήτων συνέχεια: Πόσοι θα στοιχημάτιζαν άραγε περί το 2010 ότι την ηγεσία της Ν.Δ. (στην οποία δεν επικράτησε ποτέ ο μητσοτακισμός) θα την κατακτήσει ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και όχι η κ. Ντόρα Μπακογιάννη ή κάποιος άλλος από τους αρκετούς –και ισχυρούς– δελφίνους, και ότι αντιπρόεδρος του ίδιου κόμματος θα γίνει ένας πολιτικός που διερρήγνυε σε τηλεοπτική θέα τα ιμάτιά του, για να αντικρούσει τις φήμες ότι θα μεταναστεύσει από το ΛΑΟΣ στη Ν.Δ., την οποία ελεεινολογούσε; Πόσοι θα τολμούσαν να εισαγάγουν στην πολιτική αγορά ένα σενάριο δημοσιογραφικής φαντασίας που θα ήθελε τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη αρχηγό κόμματος; Και πόσοι από εκείνους που γέμιζαν τους δρόμους και τους τοίχους της Ελλάδας με το όνομα-σύνθημα «Βασίλης Λεβέντης», θα δήλωναν βέβαιοι ότι ο λατρεμένος τους τηλεκήρυκας θα μπει στη Βουλή και θα εισπράττει πια κολακεία αντί χλεύης;
Γεμάτη απρόοπτα η ζωή, η δε ιστορία μια ακολουθία εκπλήξεων και αιφνιδιασμών, συνήθως οδυνηρών. Και μια αυταπάτη η ασφαλής πρόβλεψη, όπως ξέρουμε και από τα γκάλοπ. Μπορούμε, λ.χ., να εικάσουμε πόσοι πολιτικοί θα αλλαξοπιστήσουν κομματικά στην επόμενη πενταετία, πάντα «για να υπηρετήσουν την πατρίδα»;