Τέτοιες μέρες το 1985 ένα από τα ζητήματα των επικείμενων εκλογών ήταν και η ελεύθερη ραδιοφωνία. Προετοιμάζαμε τότε το τεύχος του περιοδικού «Το Τέταρτο» με τον Μάνο Χατζιδάκι και είχαμε ζητήσει τις θέσεις των κομμάτων. Το κυβερνών ΠΑΣΟΚ είχε τοποθετηθεί σε ύφος ήξεις αφήξεις. «Ναι μεν, αλλά, διότι πρέπει να ωριμάσουν οι συνθήκες». Το μικρό ΚΚΕ Εσωτ. υπό τον Λεωνίδα Κύρκο ήταν υπέρ της απελευθέρωσης, ενώ το ΚΚΕ, πιστό στον κρατισμό του, εναντίον. Ολα έπρεπε να ελέγχονται από το κράτος, ει δυνατόν και οι ομπρέλες στην παραλία. Η Ν.Δ. έστειλε την ανακοίνωσή της τελευταία. Ηταν κι αυτή σε τόνο ήξεις αφήξεις. Πάλι έπρεπε να ωριμάσουν οι συνθήκες. Οταν την έδειξα στον Χατζιδάκι λέγοντάς του «δεν μας τα λένε καλά», εκείνος άρχισε να τη διαβάζει, με σουφρωμένα τα φρύδια του, και να τη διορθώνει. Προσπάθησα να τον συγκρατήσω υπενθυμίζοντάς του ότι πρόκειται για επίσημο έγγραφο με σφραγίδες, υπογραφές, λογότυπο. Πιο επίσημο δεν γίνεται. «Μην ανησυχείς», απάντησε και συνέχισε το έργο του.
Στο τέλος μου διάβασε ένα κείμενο κατά το οποίο η Ν.Δ. τασσόταν υπέρ της απελευθέρωσης της ραδιοφωνίας αμέσως.
«Πάρε μου τον Μητσοτάκη παρακαλώ», ζήτησε από τη γραμματέα. Της ξεκαθάρισε ότι ήθελε τον Μητσοτάκη, διότι μια άλλη φορά της είχε ζητήσει τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, εκείνη κατά λάθος είχε τηλεφωνήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα ο Χατζιδάκις να ζητήσει συγγνώμη από τη γραμματέα του κ. Σαρτζετάκη. Για να προσθέσει: «Είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήθελα να μιλήσω αυτή τη στιγμή». Ο Μητσοτάκης βγήκε αμέσως στο τηλέφωνο και έπειτα από μερικές φιλοφρονήσεις σε τόνο οικειότητας ο Χατζιδάκις του εξήγησε το ζήτημα. Εκείνος του είπε ότι συμφωνεί μαζί του, ότι δεν χρειάζεται να του διαβάσει την ανακοίνωση για να την εγκρίνει, απλώς να του στείλει ένα αντίγραφο για το αρχείο του. Οπερ και εγένετο. Την επομένη, θυμάμαι πως ήταν Σάββατο, η «Καθημερινή» είχε πρωτοσέλιδο τίτλο «Η Νέα Δημοκρατία υπέρ της ελεύθερης ραδιοφωνίας» και από κάτω το κείμενο που είχε γράψει ο Χατζιδάκις.
Οταν η αυτοπεποίθηση του ηγέτη, του Μητσοτάκη, συναντά την αυτοπεποίθηση του πνευματικού ανθρώπου, του Χατζιδάκι. Και όταν η αυτοπεποίθηση οικοδομεί σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ δύο σημαντικών ανθρώπων. Η κομματική πειθαρχία και η κομματική γραφειοκρατία ξεπερνιούνται από τη δύναμη του χαρακτήρα και τον σεβασμό του ενός προς τον άλλον. Και μαζί τους ξεπερνιέται και η αδράνεια της μετριότητας.
Τι χαρακτήρες! Στη δημόσια σκηνή κάποτε πρωταγωνιστούσαν χαρακτήρες με αυτοπεποίθηση και θάρρος. Αυτοί μας συμφιλίωναν με την κοινή ύπαρξη σ’ αυτόν τον τόπο και μας έδιναν κουράγιο να σταθούμε απέναντι στις κακοτεχνίες της ζωής μας. Χθες ο 984 γιόρτασε τα τριάντα του χρόνια.