Εδώ και εκατόν τόσα χρόνια διαρκεί μια πνευματική διαμάχη, σχετικά με τη στρατηγική του Περικλή στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. (Κανονικά, έπρεπε να πω «του Περικλή μας», όπως ο πρόεδρος της Βουλής όταν βραβεύει ξένους…) Η μία πλευρά υποστηρίζει ότι η αποφυγή χερσαίων στρατιωτικών επιχειρήσεων από τους Αθηναίους ήταν εσφαλμένη και, γι’ αυτό, μέχρι να πεθάνει ο Περικλής στον λιμό, ο πόλεμος πήγαινε γι’ αυτούς από το κακό στο χειρότερο. Αντιθέτως, τονίζουν, όταν άλλαξαν στρατηγική και έγιναν τολμηρότεροι, λίγο έλειψε να νικήσουν. Η άλλη πλευρά αναδεικνύει την ιδιοφυΐα του σχεδίου του Περικλή, το οποίο αποσκοπούσε στη σταδιακή απογοήτευση των Σπαρτιατών και στη διατήρηση της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Και, επειδή οι πρώτοι αμφισβητούν ακόμη και την προσωπική αποφασιστικότητα και τόλμη του Περικλή, οι δεύτεροι απαντούν ότι οι αρετές του αυτές φαίνονται ακριβώς στις περιπτώσεις εκείνες όπου χρειάστηκε να επέμβει για να διασώσει την ακεραιότητα της Συμμαχίας, διότι στρατηγικός στόχος του ήταν η διατήρηση της αθηναϊκής ηγεμονίας.
Εν πάση περιπτώσει, η διαμάχη αυτή είναι από εκείνες που σκοπό έχουν να μην τελειώσουν ποτέ. (Και ενίοτε να χρησιμεύουν ως βολικές εισαγωγές…) Αντιθέτως, καμία αμφισβήτηση δεν υπάρχει για τη στρατηγική του Σόιμπλε έναντι της χώρας μας. (Πάλι αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να τον πω «Σόιμπλερ», όπως τον λέει, ακόμη και τώρα μετά από τόσο καιρό, ο υπουργός Κουρουμπλής. Ισως επειδή θεωρεί ότι ο Σόιμπλε είναι από το σόι του Τόνι Μπλερ, τον οποίο βαθύτατα μισούν οι γνήσιοι σοσιαλιστές…) Περίμενε ο Σόιμπλε, κρατούσε τον εκνευρισμό του και άφηνε τον άλλο να εκτίθεται όλο και περισσότερο, ώσπου οι συνθήκες να είναι τέτοιες ώστε η δική του θέση να μπορεί να επιβληθεί με τη μικρότερη αντίδραση από τις άλλες πλευρές. Ετσι, βρεθήκαμε από το «τουγκουντουμπιτρού» (οπωσδήποτε μία λέξη) στο «λύση να ’ναι κι όποτε να ’ναι», που επίσης το είπε ο πρωθυπουργός. Βρήκες το παράθυρο, χρυσό μου; Μπράβο το παιδί! Και τώρα αν θες πήδα. Θα σου κάνει καλό να πάρεις λίγο αέρα…
Εκεί βρισκόμαστε, λοιπόν· ξανά στο ίδιο αδιέξοδο. Εξ ου και οι κουβέντες της απελπισίας περί ρήξης, που κυκλοφορούν. Μόνο που η δεύτερη φορά σε αυτά τα πράγματα είναι πάντα χειρότερη. Εβγαλες πιστόλι μία φορά και είδαμε τι το έκανες και πού κατέληξε. Στη συνέχεια, έκανες –με ζόρια και τσιριμόνιες έστω– ό,τι σου ζητούσαν· και τώρα περιμένεις να σε πιστέψουν αν απειλήσεις ξανά με το πιστόλι; Μόνο στον λυρισμό του ελληνικού καλοκαιριού, που διαρκεί αιώνια στα μυαλά κάποιων Συριζαίων, μπορούν να συμβαίνουν αυτά.
Πέραν των άλλων, η ρήξη απαιτεί και ασυνήθιστη για τα κοινά ανθρώπινα μέτρα ξεδιαντροπιά εκ μέρους εκείνου που θα την επιχειρήσει – αλλά από αυτό η κυβέρνησή μας έχει περίσσευμα. Εκτός αυτού, όμως, κάτι τόσο γελοίο εκ μέρους της Ελλάδας θα ενείχε και υψηλό κίνδυνο σοβαρής αντιδράσεως. Κάθε οργανωμένο σύστημα, ξέρετε, έχει ένα βαθμό αντοχής στη γελοιότητα. Οταν αυτή το υπερβαίνει, η κατάσταση γίνεται αυτομάτως σοβαρή, το σύστημα απειλείται και αντιδρά. Πόσο θα ανέχεται η Ευρώπη, όχι μόνον η Γερμανία, τη γραφική Ελλάδα να κάνει κωμωδία την Ευρωπαϊκή Ενωση στη διεθνή ειδησεογραφία; Και πόσο θα ενθουσιάσει αυτό τους Γερμανούς ψηφοφόρους, ε;
Η άλλη φενάκη που ετέθη σε κυκλοφορία αμέσως μετά το ναυάγιο στο τελευταίο Eurogroup, είναι η εθνική συνεννόηση – δηλαδή, όλοι στη γραμμή με τον πιο ανόητο μπροστά. Κάτι τέτοιο, εφόσον γινόταν με όρους ΣΥΡΙΖΑ, θα ενείχε έναν άλλο κίνδυνο: να εκληφθεί η ενότητα του πολιτικού κόσμου από την Ευρώπη ως επιβεβαίωση του μεγαλύτερου φόβου τους, ότι δηλαδή η Ελλάδα δεν σώζεται, γιατί το πρόβλημα πίσω από τις κυβερνήσεις μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι Ελληνες. Επομένως, κύριε πρόεδρε, ας είμαστε ρεαλιστές. Φέσι θα φορέσετε. Το ζήτημα είναι το νούμερο. Τουλάχιστον, να σας κάθεται σωστά…