Νοσοκομείο

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν τα φέρνει έτσι η συγκυρία και το νοσοκομείο γίνεται καθημερινότητα, περνάς σε μιαν άλλη σφαίρα ύπαρξης. Τι εννοώ λέγοντας «το νοσοκομείο καθημερινότητα»; Ας πούμε: επί τρεις και πλέον μήνες, ο άνθρωπός σου νοσηλεύεται, έπειτα από βαρύ αιμορραγικό εγκεφαλικό, πότε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, πότε στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας και πότε στον θάλαμο (συχνά σε πεντάκλινο), ανήμπορος, οπότε είσαι υποχρεωμένος να βρίσκεσαι διαρκώς από πάνω του.

Τις νύχτες, εφόσον το αντέχεις οικονομικά, καταφεύγεις στις αποκλειστικές νοσηλεύτριες. Το κονδύλι αυτό φτάνει, χοντρικά, τα 2.200 ευρώ τον μήνα. Ολες όμως τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας, οφείλεις, έχοντας εγκαταλείψει τη ζωή σου επ’ αόριστον, να παίξεις τον ρόλο του ερασιτέχνη νοσηλευτή, ταΐζοντας τον άνθρωπό σου με το λεβάιν, γυρίζοντάς τον κάθε τόσο για να μην ανοίξει ακόμα περισσότερο, εμποδίζοντάς τον, με τις ανακλαστικές κινήσεις του να τραβήξει το λεβάιν ή τον καθετήρα ή όλα αυτά μαζί. Το μάτι σου, άγρυπνο. Είναι το αγριεμένο μάτι ενός ξαγρυπνισμένου, εξουθενωμένου ανθρώπου. Το μάτι του ανθρώπου που αγωνιά είτε για την επόμενη ημέρα είτε για το προσεχές μέλλον: τι μπορεί να σε περιμένει στο τέλος αυτής της διαδρομής; Η μεταφορά του νοσοκομείου στο σπίτι ή το νεκροταφείο;

Πολύ συχνά, οι ελλείψεις σε φαρμακευτικά και άλλα υλικά στο ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο της κρίσης είναι αποκαρδιωτικές. Το επαγγελματικό νοσηλευτικό προσωπικό δεν μπορεί, επίσης, να καλύψει τις ανάγκες όλων. Κάποτε ολιγωρεί χαρακτηριστικά, άλλοτε, ανάλογα και με το άτομο ή με τη μονάδα, δίνεται στον αγώνα με υπερβάλλοντα ζήλο, όχι μόνον για τον άρρωστο αλλά και για τον συγγενή, με έναν παρηγορητικό λόγο, μια στοιχειώδη –μα τόσο περιζήτητη– ευγένεια.

Κόσμος άσχετος, παρείσακτοι κάθε λογής, μπαινοβγαίνουν στο ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο. Λαχειοπώλες περιφέρονται από θάλαμο σε θάλαμο, επαγγελματίες πιστοί θέλουν να σου χαρίσουν με το στανιό εικονίτσες και σταυρουδάκια, υπάλληλοι από ντελίβερι, τυχάρπαστοι που αφήνουν παντού κάρτες διαφημίζοντας εξωτερικές αποκλειστικές νοσοκόμες ή υπηρεσίες οχημάτων νοσοκομειακών(!), ο άρρωστος, ο όποιος άρρωστος, είναι εκτεθειμένος στον πάσα έναν. Μέσα σε αυτό το γνήσια ελληνικό σκηνικό ενός υπαρκτού σουρεαλισμού που θυμίζει κακό όνειρο, εφιάλτη που τον ονειρεύεσαι ξύπνιος, είναι και οι γιατροί: η κορυφή της πυραμίδας. Είναι καλοί οι Ελληνες γιατροί. Μερικοί ξέρουν και πώς να φερθούν· δεν είναι λίγο.

Ακόμα: όταν μετράς τρίμηνο καθημερινής τριβής στο νοσοκομείο, γνωρίζεσαι με αγνώστους. Κάποτε κλαίτε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, αποχαιρετάς κάποιους που τραβάνε για το σπίτι τους και κάποιους άλλους που δεν συνέρχονται ποτέ.

Κάποτε όλο αυτό τελειώνει και για σένα με έναν αργόσυρτο, σπασμωδικό αποχαιρετισμό. Τώρα, έχεις να διαχειριστείς το πένθος σου επιστρέφοντας στη ζωή σου, ξεκουράζοντας το σώμα σου. Για την ψυχή σου, θα χρειαστεί να περιμένεις κάμποσο ακόμα…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή