Κάνοντας μια απλή ανάγνωση στο ν/σ για τα ΑΕΙ, αναρωτιέται κανείς αν με όσα προτείνονται εξαλείφονται ή γιγαντώνονται τα προβλήματα που χρόνια ταλανίζουν τα ελληνικά πανεπιστήμια.
Ρυθμίσεις, που με πολλούς κόπους είχαν κατακτηθεί στο παρελθόν και ακολουθούσαν διεθνή πρότυπα, σήμερα αναιρούνται. Ενδεικτικά, το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων καταστρατηγείται: θέματα -που προηγουμένως έχουν εγκριθεί από ανώτατα όργανα των Ιδρυμάτων- απαιτούν την τελική έγκριση του υπουργείου (π.χ. νέα προγράμματα διετούς επαγγελματικής εκπαίδευσης, νέα προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών-ΠΜΣ, τέλη φοίτησης, κ.λπ.), ενώ άμεση είναι η υπουργική παρέμβαση και σε θέματα που τον πρώτο λόγο θα έπρεπε να έχουν τα όργανα του πανεπιστημίου, όπως το ποσοστό των διδασκόντων του οικείου Ιδρύματος (ποσοστό 60%-80%) που διδάσκουν στα ΠΜΣ.
Τα ΠΜΣ αντιμετωπίζονται -θα έλεγε κανείς- ως «κόκκινο πανί» που απαιτεί αυστηρό έλεγχο και υπερ-ρύθμιση. Την ίδια στιγμή που ζητείται από τα μεταπτυχιακά να υποβάλουν προϋπολογισμούς για 5 έτη, επιτρέπεται η δωρεάν πρόσβαση σε απεριόριστο αριθμό υποψηφίων με καθαρά εισοδηματικά κριτήρια -καμία αναφορά σε ακαδημαϊκά ή άλλα κριτήρια ποιότητας- ενώ υποστηρίζεται πως τα ΠΜΣ θα καλύπτουν τα λοιπά έξοδά τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Εχουν ήδη εξασφαλιστεί αυτά το κονδύλια; Προβλέπεται αυτό το κόστος στα μνημόνια; Είναι ενήμεροι οι δανειστές; Και πώς μπορούν να αντιμετωπίζονται κατά τον ίδιο τρόπο τα προγράμματα που απευθύνονται σε στελέχη επιχειρήσεων;
Προφανώς, οι ιθύνοντες απλά αδιαφορούν για το αν θα κλείσουν αξιόλογα και διεθνώς αναγνωρισμένα ελληνικά ΠΜΣ και αν χαθούν θέσεις εργασίας που χρηματοδοτούνται από αυτά. Αδιαφορούν και για το brain drain, τόσο των φοιτητών που θα αναζητήσουν εκτός της χώρας ποιοτικά προγράμματα, όσο και του επιστημονικού προσωπικού, το οποίο επιβάλλεται να προσφέρει αμισθί (!!!) υπερωριακή απασχόληση σε ΠΜΣ, προκειμένου να λάβει ένα ποσοστό όχι μεγαλύτερο από το 20% του μισθού του για άλλη υπερωριακή του διδασκαλία σε μεταπτυχιακά.
Με την καρατόμηση του ελληνικού πανεπιστημίου και των μεταπτυχιακών προγραμμάτων του χάνεται η ελπίδα για πραγματική αλλαγή πορείας της χώρας. Ας αφεθούν τα ελληνικά πανεπιστήμια και τα ΠΜΣ τους να εξελιχθούν με βάση τους κανόνες προσφοράς και ζήτησης και να αξιολογούνται σε κάθε τους βήμα από ανεξάρτητες αρχές.
* Ο κ. Γιώργος Ιωάννου είναι καθηγητής στο ΟΠΑ.