Αυτόν τον χειμώνα, λοιπόν, η πόλη έφαγε πολλά μπέργκερ. Και πολλά σουβλάκια. Γενικώς πολύ φαγητό του δρόμου. Και πολλά ασιατικά εδέσματα. Μαγείρεψε και άλλα, η γενική εικόνα πάντως είναι μιας πόλης που, ενώ βρίσκεται εδώ και χρόνια σε αδιάκοπη αναζήτηση, δεν έχει βρει ακόμη τη γαστρονομική της ταυτότητα. Όχι επειδή οι γαστρονομικές επιμειξίες (βλ. fusion) είναι συχνό φαινόμενο. Ούτε γιατί μας λείπουν οι μάγειρες που διανοούνται και δημιουργούν ωραίες δημιουργίες. Αλλά γιατί ο μέσος όρος δεν ανέβηκε ιδιαίτερα. Κάπου κάτι χάσαμε.
Street food και ξερό ψωμί
Από το Überness, την «καντίνα» του Καλλίδη στην αγορά του Ρέντη, με τα πιο πολυφωτογραφημένα hot dogs της πόλης, μέχρι το Los Loros του Συντάγματος που μας σύστησε φέτος τα empanadas, τα arepas και άλλα νοτιαμερικανικά εδέσματα του δρόμου, και από το άρτι αφιχθέν Mr Pug’s Canteen στο Χαλάνδρι που φτιάχνει bao buns και churros μέχρι το Food Truck που άραξε στην όχθη του καναλιού του ΚΠΙΣΝ, το street food τερμάτισε πρώτο στις ορέξεις μας αυτή τη σεζόν. Για του λόγου το αληθές προσθέστε στα προαναφερθέντα και μερικές χιλιάδες διώροφα (ή πολυώροφα) μπέργκερ και άλλες τόσες πιτόγυρα από παλιά και καινουργιοανοιγμένα μαγαζιά. Το οικονομικό φαγητό ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε ζητούμενο. Δυστυχώς, όμως, για λόγους που δεν θα εξετάσουμε εδώ, μας αρέσουν ιδιαίτερα οι υπερλιπαρές κατασκευές, πολλές φορές άθλιας ποιότητας και δυσάρεστης όψης. Η ρυπαρροφαγία βασιλεύει!
Επόμενη στάση: Πεκίνο
Όλοι φέτος (ξανα)ανακάλυψαν στην Τρούμπα το καλύτερο ταϊλανδέζικο της πόλης, το Rouan Thai (είναι όντως αξιόλογο). Bao buns (είναι η τρίτη φορά που αναφέρονται σε αυτό το κείμενο, όχι τυχαία) βρίσκεις πια από μπαρ (βλ. 42 The Bar) μέχρι καλά εστιατόρια, όπως το Première του ξενοδοχείου Intercontinental (όπου εδώ και λίγο καιρό σερβίρει το νέο του μενού ο Μιχάλης Νουρλόγλου). Sushi έχουν βάλει –σχεδόν– όλοι, ενώ κάμποσα ιχθυεστιατόρια και ψαροταβέρνες (βλ. Παπαϊωάννου, Θέα Θάλασσα) γαρνίρουν με φύκια wakame ορισμένα θαλασσινά εδέσματά τους (ειρήσθω εν παρόδω, τα καρπάτσιο, τα σεβίτσε και τα ταρτάρ ψαριών και θαλασσινών δίνουν και παίρνουν). Από τα πιο συζητημένα μαγαζιά της σεζόν είναι το ιαπωνίζον Nolan, το περουβιανό Pantera Negra, το πολυασιατικό Oοzora, το περουβιανογιαπωνέζικο Nikkei, το mediterr-asian V4 bistrot by Food Mafia. Το ασιατικό και γενικώς το έθνικ φαγητό φοριέται πολύ. Τελευταία προσθήκη στην αθηναϊκή chinatown –που και φέτος έφερε πολύ κόσμο στα στενά της–το μικροσκοπικό Pink Flamingo του Καλλίδη με τριών λογιών dim sums.
Première
PremièreΌλη μέρα, κάθε μέρα
Άλλη τάση τα ολοήμερα μαγαζιά, από το πρωί για καφέ και brunch (δημοφιλές και φέτος το πρωινομεσηβρινό), για κάζουαλ τσιμπολόγημα το μεσημέρι, για δείπνο και κοκτέιλ το βράδυ. Στη λίστα προστέθηκαν την τελευταία χρονιά το κοσμικό Zurbaran στο Κολωνάκι, το Quartier d’Athènes στην πλατεία Αγ. Θεοδώρων, το Warehouse CO2 στο Σύνταγμα, με εξειδίκευση στα αφρώδη, το Σερσέ λα Φαμ και το Estrella στο κέντρο, μεταξύ άλλων. Ολοήμερα και πολλά μπαρ με παρόμοιας λογικής λειτουργία και προσφερόμενα είδη, όπως το 42 της Κολοκοτρώνη, το Odori Vermuteria di Atene της Σκουλενίου, το Trap στην Όθωνος.
Σερσέ λα Φαμ
Σερσέ λα ΦαμH Αθήνα του fine drinking
Γενικά, το πίνειν στην πόλη βαίνει καλώς. Δράσεις και γεγονότα πολλά, μετακλήσεις από το εξωτερικό, βραβεία, κάποια από τα οποία διεθνούς κύρους (το Clumsies βρέθηκε στη θέση 9 και το Baba Au Rum στη θέση 40 της λίστας με τα 50 καλύτερα μπαρ του κόσμου). Είδαμε και φέτος ατυχείς αυτοσχεδιασμούς και παρδαλοσύνες, αλλά σε γενικές γραμμές τα κοκτέιλ ήταν πιο σοφιστικέ, οι μπάρμεν ωριμότεροι, με αντίληψη οξυμμένη και φίνο γούστο.
Μπορεί οι γράφοντες για φαγητό και ποτό να διακηρύττουμε πως στην Αθήνα πίνουμε καλό καφέ, όμως η πραγματικότητα είναι πως έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Καλά μαγαζιά με specialty καφεδες υπάρχουν, αλλά δεν είναι πολλά, μια ντουζίνα είναι όλα κι όλα. Έχουμε όμως πλέον μέτρο σύγκρισης. Άλλο αξιοσημείωτο στοιχείο της σεζόν είναι η έξοδος σε εστιατόρια και μπαρ ξενοδοχείων. Από το ρέτρο σικ Electra Metropolis μέχρι το μικροσκοπικό AthensWas, τα ξενοδοχεία σχεδιάζουν μενού μη ξενοδοχειακά, με χαρακτήρα.
Και λίγη επιπλέον κριτική
Φέτος δεν αποτυπώθηκε σοβαρή γαστρονομική πρόοδος όσον αφορά την ελληνική κουζίνα. Τα τοπικά προϊόντα χρησιμοποιήθηκαν από ορισμένους και περισσότερο σαν καρύκευμα στο μενού, ίσως για να γίνει ελκυστικότερη στο ασκημένο μας μάτι η περιγραφή κάποιων φαγητών (ακούγεται πιασάρικο το «φάβα Φενεού με χέλι ηπειρώτικο», έτσι δεν είναι;). Το «σώμα» της ελληνικής μαγειρικής, αυτό το σύστημα από ντόπιες τεχνικές, συσσωρευμένη πείρα, πρότυπα και συνδυασμούς γεννημένους εδώ και θεμελιωμένους κατόπιν μακρόχρονης δοκιμής, πλευρό δεν άλλαξε. Με ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις, δεν υπήρξε κάποια σοβαρή επεξεργασία, μια γενναία απόπειρα ανακαίνισης.