Οταν ήταν μικρός, ο Γιάννης Κασσέτας δεν ήταν ο καλύτερος μαθητής στη Φυσική, όμως ο πατέρας του, «εξαιρετικός δάσκαλος και λογοτέχνης», «ποιητής της Φυσικής», όπως είχαν χαρακτηρίσει τον Ανδρέα Κασσέτα, τον έκανε να αγαπήσει το Διάστημα και τους αστερισμούς. «Ημουν ο χειρότερος μαθητής του», λέει σήμερα ο γνωστός σαξοφωνίστας, αλλά όταν άρχισα να γράφω μουσική κατάλαβε ότι μου μετέδωσε το πάθος του για τη Φυσική και το Διάστημα με άλλον τρόπο». Στο καινούργιο του άλμπουμ, «Northern Lights», του αφιερώνει το «Dark Suite». Ηταν όλη η περιπέτεια που έζησε πριν από τον χαμό του. Και όμως το κομμάτι αυτό έχει και μια αισιοδοξία, αλλά και μια αίσθηση από το χάος του Διαστήματος.
Ετσι αρχίζει η συζήτηση για το πέμπτο του άλμπουμ, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Puzzlemusik και παρουσιάζεται ζωντανά την Κυριακή (11/6) το βράδυ στο Gazarte. «Το στούντιο είναι δύσκολη υπόθεση και δεν συγχωρεί τα λάθη, εν αντιθέσει με το λάιβ, όπου ο κόσμος πάντα εμπνέει και συγχωρεί». Το νέο άλμπουμ βασίζεται κι αυτό στη σύγχρονη τζαζ και στην τζαζ φανκ σκηνή της Νέας Υόρκης με το γνώριμο προσωπικό ύφος του δημιουργού του, σχηματίζοντας εικόνες, ιστορίες με αβίαστη συνέχεια. Το αίσθημα που αναγνωρίζεις οφείλεται, λέει, στους μουσικούς. «Οι περισσότεροι με τους οποίους παίζω εδώ είναι φίλοι με τους οποίους συνεργάζομαι 15 χρόνια. Αγαπούν το υλικό και επιπλέον είμαστε δεμένοι, δεν είναι ψυχροί, καλοί επαγγελματίες που απλώς αναλαμβάνουν μια δουλειά».
Παραδέχεται πως η τζαζ ελληνική σκηνή όλο και μεγαλώνει σχηματίζοντας το δικό της ακροατήριο. «Θυμάμαι στις αρχές του 2000 οι εξαιρετικοί μπασίστες που μπορούσαν να παίξουν καλή τζαζ, ήταν δυο-τρεις. Τώρα μετράω τουλάχιστον δέκα. Σε αυτό έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο διδάσκουν μουσικοί όπως ο Γιώργος Κοντραφούρης (πιάνο, τζαζ) και ο σαξοφωνίστας και εκπαιδευτικός Δήμος Δημητριάδης. Παλιότερα ο μόνος δρόμος ήταν η Αμερική για καλές σπουδές τζαζ». Το Ιντερνετ συμβάλλει και αυτό με τον τρόπο του. Ο Γιάννης Κασσέτας έχοντας την εμπειρία και της διδασκαλίας (διδάσκει αυτοσχεδιασμό, σαξόφωνο, πιάνο, αρμονία), συγκρίνει το ξεκίνημά του στη δεκαετία του ’90. «Τότε αναζητούσαμε βιντεοκασέτες. Τώρα στο YouTube βρίσκεις από συναυλίες μέχρι σεμινάρια θρύλων της τζαζ».
Ενας βασικός λόγος, όμως, που έχουν αυξηθεί οι μουσικοί που ασχολούνται με την τζαζ είναι και τα μουσικά γυμνάσια. Το μουσικό γυμνάσιο της Παλλήνης, από το οποίο αποφοίτησε και ο ίδιος, «έβγαλε διαμάντια». Μαθητές που συνέχισαν στο Berklee, όπως και ο ίδιος, μετά τα μαθήματα στα 15 του με τον Δημήτρη Βασιλάκη. Θερινό πρόγραμμα ήταν η αρχή κι έπειτα μια υποτροφία που του άνοιξε δρόμους.
«Δυστυχώς για μένα, δεν μου άρεσε η Βοστώνη και έτσι δεν κράτησα επαφές. Παρ’ όλα αυτά τον δίσκο που έβγαλα το 2012 τον αγόρασε αμερικανική εταιρεία κι έκανα συναυλίες στη Νέα Υόρκη. Ο καλύτερος τρόπος για να μπεις στην αγορά της Ευρώπης είναι να έχεις φτιάξει ένα καλό όνομα στη Νέα Υόρκη. Αν ζεις εκεί, ευκολότερα παίζεις σε ευρωπαϊκή περιοδεία παρά αν ζεις στο Λονδίνο. Για παράδειγμα, ο Βασίλης Ξυνόπουλος, που είναι μεγάλο ταλέντο κι από τους καλύτερους σαξοφωνίστες στην αγγλική σκηνή, δεν έχει κάνει τόσες περιοδείες όσες ο Κλαμπάνης ή ο Ραφαηλίδης. Πάντως, για να ασχοληθείς βαθιά με αυτήν τη μουσική πρέπει να ζήσεις έξω, όπως, λ.χ., ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, στη Γαλλία και στην Ολλανδία όπου πηγαινοέρχεται, ο Γιώργο Κοντραφούρης κ.ά. Να παλεύει κανείς στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο».
Ο ίδιος έπεσε πάνω στην κρίση. «Για να σε χρηματοδοτήσουν οι εταιρείες πρέπει να κάνεις κάτι πιο εμπορικό. Το έθνικ πουλάει. Στην ελληνική σκηνή επίσης περνάει πολύ η ευρωπαϊκή τζαζ. Η δική μου είναι καθαρά νεοϋορκέζικη». Θέλει οι συνθέσεις του «να είναι περιγραφικές. Να έχουν αρχή, μέση και τέλος».
Αφιέρωμα στη Χόλιντεϊ
Τον περασμένο χειμώνα ανέλαβε τη μουσική του αφιερώματος για την Μπίλι Χόλιντεϊ στο Altera Pars. «Εγραψα 15 κομμάτια και μέσα σε αυτά προέκυψαν ιδέες που εξελίχτηκαν. Μπορεί πάνω στη μελέτη να ακολουθήσει κάτι διαφορετικό. Αλλες φορές αυτοσχεδιάζω στο πιάνο. Ομως η βασική πηγή έμπνευσή μου είναι η Νέα Υόρκη· είναι η μούσα μου. Πηγαίνω κάθε χρόνο και επιστρέφω γεμάτος ιδέες». Με τον Χρήστο Αλεξόπουλο της ανεξάρτητης Puzzlemusik ήδη συζητούν τα επόμενα σχέδια: «Ινστρουμένταλ με όργανα ορχήστρας, βιόλα, βιολί, κοντραμπάσο με δοξάρι και φωνές αλλά όχι με στίχο, χορωδία. Εχω πολλά στο συρτάρι μου».