Η Αργυρώ Μαντόγλου είναι συγγραφέας έξι μυθιστορημάτων, μιας συλλογής διηγημάτων και δύο ποιητικών συλλογών. Εχει δημοσιεύσει κριτικές και άρθρα στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο καθώς και έναν αριθμό μεταφράσεων. Το τελευταίο της μυθιστόρημα «Σώμα στη βιτρίνα» (Μεταίχμιο), εκτυλίσσεται στην Κόκκινη Συνοικία του Αμστερνταμ.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά είδα πως υπάρχει το «Βραδιές Μπαλέτου» του Αλέξη Πανσέληνου, το «Holy Terror» του Terry Eagleton και το «Και τώρα ανθρωπάκο;» του Hans Fallada.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Θαυμάζω την τόλμη, τη φαντασία της και τη διάρκειά της μέσα στον χρόνο. Ζηλεύω, επίσης, το περιθώριο, λόγω ηλικίας, να «αξιοποιήσει» τα ταξίδια της.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Μάρτιν Εϊμις, επειδή είναι ευφυής, ωραίος και εν ζωή. Είναι, επίσης, μια συνάντηση που θα μπορούσε, δυνητικά, να πραγματοποιηθεί. Δεν έχω πια εξωπραγματικές επιθυμίες.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Πολλά βιβλία με θυμώνουν, κυρίως τα υπερεκτιμημένα, αυτά που τα ξεκινάω με προσδοκίες και σύντομα εγκαταλείπω λόγω ρηχότητας, έλλειψη πρωτοτυπίας και προχειρότητας.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Το μυθιστόρημα «Η απουσία» του Αυστραλού Ρίτσαρντ Φλάναγκαν.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
«Το Κεφάλαιο» του Μαρξ.
«Σώμα στη βιτρίνα» στο Αμστερνταμ του 1664 αλλά και στο Αμστερνταμ του 2014. Πώς συνδέονται στο βιβλίο σας;
Ηθελα ο ιστορικός με τον παροντικό χρόνο να συγκλίνουν σε έναν τόπο: την Κόκκινη Συνοικία του Αμστερνταμ, για να θίξω, μέσα από τους χαρακτήρες, το οικουμενικό θέμα της ανθρώπινης δουλείας, της μετανάστευσης, της επιβίωσης, αλλά και της επινοητικότητας σε ό,τι αφορά το κέρδος και τις συναλλαγές. Η τέχνη και στις δύο εποχές λειτουργεί ως ο κρίκος εκείνος που συνδέει τους ήρωες, ενισχύει τη μνήμη και, ώς ένα βαθμό, λυτρώνει τα θύματα της Ιστορίας.
Η Ιστορία αφήνει τα ίχνη της στο σώμα, εκτός από την ψυχή;
Το σώμα είναι που πρώτα εκτίθεται, συρρικνώνεται και στη συνέχεια αφανίζεται. Το σώμα, επίσης, είναι η αρένα όπου η κάθε μορφή εξουσίας ασκεί τις νέες τεχνικές καταστολής και εκμετάλλευσης, με αυτή την έννοια η ιστορία του σώματος στη Δύση είναι και η ιστορία της έσχατης βαρβαρότητας. Σε κάθε εποχή το ανθρώπινο σώμα ήταν ο χάρτης που αποκάλυπτε και τα τρέχοντα ιστορικά γεγονότα. Η παρούσα κρίση είναι κάτι παραπάνω από ορατή στο ανθρώπινο σώμα – η ψυχή «κρύβεται» εκεί.
Εχετε fb, τουίτερ κ.τ.λ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Εχω, αλλά πέρα από τα οφέλη –επικοινωνία με χαμένους φίλους, ενημέρωση και πληροφορία– αισθάνομαι πως περνάει άχρηστο υλικό στον εγκέφαλό μου και σκοπεύω να τα περιορίσω ή να βρω άλλους τρόπους χρήσης.