Ο Τόμας Βίζερ, ο ευτραφής οικονομολόγος με τα λευκά γένια σε μήκος τριών χιλιοστών, ο οποίος προΐσταται του Euroworking Group, δήλωσε σε εφημερίδες της Αυστρίας ότι στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου οι πιθανότητες να έχουμε συμφωνία είναι 95%.
Αυτός οπωσδήποτε ξέρει, αφού η ομάδα της οποίας προΐσταται προετοιμάζει τις εργασίες του Eurogroup· και μην αμφιβάλλετε, το 95% που αναφέρει αφορά υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς, διότι η πρόταση που υπάρχει στο τραπέζι είναι μία και είναι των Γερμανών. Περιλαμβάνει κλείσιμο αξιολόγησης και εκταμίευση δόσης, συμμετοχή του ΔΝΤ χωρίς χρηματοδότηση, αλλά και χωρίς κοινή συμφωνία των δανειστών για τη βιωσιμότητα του χρέους. Γι’ αυτό το πενιχρό αποτέλεσμα θυσιάστηκε στο Μανιάκι η Καρακώστα και τα παλικάρια της.
Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι αυτό το ολίγο και θλιβερό είναι η κατάληξη της κυβερνητικής εποποιίας για τη μείωση του χρέους, πρόκειται για ήττα πρώτου μεγέθους, που την οφείλει στην ξεροκεφαλιά της ιδεοληψίας και στη συσσωρευμένη άγνοια μιας ζωής χαμένης στα καφενεία. Ολοι συμβούλευαν τον Τσίπρα να ξεμπερδέψει με την αξιολόγηση προτού οι γερμανικές εκλογές αρχίσουν να επηρεάζουν την υπόθεσή μας. Εκείνος όμως έκρινε ότι έπρεπε να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Αφησε όλες τις εκκρεμότητες να μαζευτούν στο τέλος, βασιζόμενος στην εσφαλμένη εκτίμηση ότι η κρισιμότητα της κατάστασης ενισχύει τη δική του διαπραγματευτική θέση.
Αλλη μία φορά έκανε το ίδιο λάθος: υποτίμησε την ισχύ της Γερμανίας και υπερτίμησε τη δική μας, με αποτέλεσμα ο εκβιασμός να αποτύχει. Και τούτη τη φορά απέτυχε εξαιτίας της ίδιας, μόνιμης και αθεράπευτης άγνοιας. Εχει πολύ δίκιο, λοιπόν, ο Σκουρλέτης, που παραδέχεται ότι ζουν «μέσα σε κλίμα διαρκούς πολιτικής ήττας». Αυτό που δεν είπε είναι ότι όσο περνάει ο καιρός το κλίμα αυτό θα βαραίνει όλο και περισσότερο.
Η κυβέρνηση, ανεξαρτήτως του τι λένε διάφορα στελέχη της, το έχει δεχθεί. Ο εκπρόσωπός της, με το απαραίτητο αφ’ υψηλού υφάκι τού ακατάδεκτου, λέει ότι η κυβέρνηση θα δεχθεί αυτή τη μοναδική πρόταση, εφόσον «εξασφαλίζει βιώσιμη πρόσβαση στις αγορές». Δεν πειράζει καθόλου ότι η φράση «βιώσιμη πρόσβαση» είναι άθλια, είναι αηδιαστικά ελληνικά. Εκτός από το ύφος της παρουσίας, είναι απαραίτητες και οι βαρύγδουπες, οι δήθεν τεχνοκρατικές εκφράσεις, για να κρύψεις όπως όπως την ήττα καθώς υποχωρείς – «a gentleman will walk but never run», που λέει και το τραγούδι.
Γι’ αυτό και τώρα τρέχουν. Παραχώνουν τις εκκρεμότητες των προαπαιτουμένων ως τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια, για να εκταμιευθεί τουλάχιστον η δόση. Ολοι λοιπόν βιάζονται, όχι όμως για τους ίδιους λόγους. Ακόμη και η κυρία Θάνου, που βιάστηκε να φέρει το 2035 μια ώρα αρχύτερα και στήνει κοτζάμ τελετή στο Χίλτον για τα 182 χρόνια του Αρείου Πάγου, κάνοντας όλους να απορούν πώς της ήλθε αυτό, αφού κατά παράδοση η επέτειος γιορτάζεται με τέτοιο λαμπρό τρόπο ανά πεντηκονταετία. Η ίδια, είμαι βέβαιος, θα δεχόταν ευχαρίστως να περιμένει ακόμη 18 χρόνια (ούτε καν ένας κόκκος άμμου μέσα στην αιωνιότητα δεν είναι…), αλλά δεν γινόταν – και μόνο στην ιδέα ότι μπορούσε να παραμείνει άλλα τρία χρόνια κόντεψε να ξεσηκώσει τους δικαστές.
Ο μόνος που δεν βιάζεται –νομίζω όμως ότι ποτέ στη ζωή του δεν πρέπει να βιάστηκε για τίποτα– είναι ο γραφικός υφυπουργός Παιδείας. Αναφερόμενος στην αρχική πρόταση του ΔΝΤ, η οποία εκτείνεται σε χρονικό διάστημα και πέρα από το 2060, αποφάνθηκε ότι το 2060 δεν θα ζουν οι δανειστές, οπότε δεν μπορεί να γίνει «επιστημονική συζήτηση» σε τέτοιο βάθος χρόνου. Το είπε, προφανώς, «pour epater les bourgeois», όπως θα έλεγε ο ίδιος, ώστε να συζητηθεί το όνομά του. Του διέφυγε όμως ότι η κυβέρνηση ήταν θετική ως προς τη συγκεκριμένη πρόταση και, το κυριότερο, ότι, όπως αποκάλυψε ο Βίζερ, όλοι οι Ευρωπαίοι υπουργοί στο Eurogroup την έκριναν γελοία…
Ντένις ο Τρομερός
Ανήκω, βεβαίως, στη γενιά της οποίας η παιδεία βασίσθηκε σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα στη μελέτη των κλασικών, δηλαδή στα «Μίκυ Μάους», που τα εξέδιδε τότε ο Τερζόπουλος. Είναι περίεργο, ωστόσο, ότι το πρώτο κόμικς που θυμάμαι στη ζωή μου, το πρώτο που με ενθουσίασε και με μάγεψε, ήταν ο «Ντένις ο Τρομερός» (Dennis the Menace, στα αγγλικά). Ο πιτσιρικάς με τις φακίδες και το μεγάλο ξανθό τσουλούφι, ο ανεμοστρόβιλος που τα κάνει όλα γης Μαδιάμ και τίποτε δεν γλιτώνει από το πέρασμά του.
Ενα πρωί στις αρχές της εβδομάδας, συνειδητοποιώντας ότι στη Μέση Ανατολή ξεκινά νέος χαμός με αφορμή το Κατάρ και ότι μάλιστα ξεκινά αφού –συμπτωματικώς, να δεχθώ– έχει προηγηθεί επίσκεψη του Ντόναλντ Τραμπ στα κράτη του Κόλπου, με φρίκη συνειδητοποίησα ότι ο Ντένις ο Τρομερός μεγάλωσε (γέρασε, για να είμαι ακριβής), μυαλό δεν έβαλε και είναι πρόεδρος των ΗΠΑ. Προς στιγμήν, αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι στη θέση του κ. Γουίλσον…