Πριν από περίπου δύο χρόνια, ο κύριος Γκρι με είχε ζαλίσει με τον πρώτο κύκλο της τηλεοπτικής σειράς «The Leftovers» («Ετσι αλλάζει ο κόσμος», 22.11.2015). Το ενδιαφέρον του είχε ξυπνήσει νωρίτερα, όταν διάβασε το ομότιτλο μυθιστόρημα του Τομ Περότα (Tom Perrotta), στο οποίο και βασίστηκε η εν λόγω σειρά της ΗΒΟ.
Τώρα, δύο κύκλους μετά, και αφού η σειρά ολοκληρώθηκε χωρίς να προδίδεται η αρχική, ερεθιστική ιδέα από μία ακόμα σχοινοτενή, ανώφελη συνέχεια, το ενδιαφέρον του αναζωπυρώθηκε.
Θυμίζω τι ακριβώς είναι το «The Leftovers» (Οι εναπομείναντες ή Τα απομεινάρια). Η αρχική ιδέα του Περότα προέρχεται από τη βιβλική έννοια της Αναρπαγής (Προς Α΄ Θεσσαλονικείς 4:13-18 και Α΄ Κορινθίους 15:50-54): Ενα βήμα πριν από την Αποκάλυψη, εν ριπή οφθαλμού εξαφανίζονται από το πρόσωπο της Γης οι ενάρετοι, οι οποίοι θα συναντήσουν σε έναν τόπο αδιάστατο τον Ιησού. Θα ακολουθήσει η Μεγάλη Θλίψη για τους «Εναπομείναντες» και, στο τέλος, η Δευτέρα Παρουσία καθεαυτή.
Ο Περότα αξιοποιεί την εσχατολογική αυτή έννοια παρεκκλίνοντας έντεχνα από το θρησκευτικό πλαίσιο: η Αναρπαγή γίνεται το πρόσχημα, καθώς ναι μεν μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού εξαφανίζεται απολύτως μυστηριωδώς, όμως οι εξαφανισμένοι μόνον πιστοί δεν είναι: αναμάρτητοι μαζί με δαιμονισμένους, αβάπτιστα μαζί με διεστραμμένους, διασημότητες μαζί με ανώνυμους – περί τα 140 εκατομμύρια τέκνα της ανθρωπότητας γίνονται καπνός στα τυφλά, σε ένα ανεξήγητο όργιο τυχαιότητας.
Μου έλεγε το 2015 ο κύριος Γκρι για τη σειρά: «Το ταραγμένο βλέμμα του Τζάστιν Θερού και της Κάρι Κουν, η μελαγχολική μουσική του Μαξ Ρίχτερ και η όλη ατμόσφαιρα λειτουργούν σαν μια υπαρξιακή υπενθύμιση για τον καθένα μας πάνω στο τι σημαίνει να χάνεις κάποιον, με όλους τους δυνατούς τρόπους. Κάθε αποχωρισμός, βιολογικός ή μη, είναι και μια παράλογη, αινιγματική “αρπαγή”. Κατά κάποιο τρόπο, είμαστε όλοι “απομεινάρια”: ένα κομμάτι σου εξαφανίζεται μαζί με το πρόσωπο που χάνεται».
Τώρα, στον τελευταίο κύκλο, το δράμα φτάνει στην κορύφωσή του για όλους τους χαρακτήρες, πάνω απ’ όλα όμως, το μυστήριο της μαζικής εξαφάνισης αποκαλύπτεται δίχως πάντως να καταστρέψει διόλου την ατμόσφαιρα, το μυστήριο, το δέος, κυρίως τη συγκίνηση.
«Δεν με πιστεύεις», λέει η Κάρι Κουν (φωτ.)στον Τζάστιν Θερού στο καταληκτικό επεισόδιο, σε μια χαμηλών τόνων κινηματογραφική σκηνή, συναισθηματικά φορτισμένη. Εκείνος όμως, δακρυσμένος, της απαντά: «Σε πιστεύω. Φυσικά και σε πιστεύω. Αφού είσαι εδώ». Κι εκείνη χαμογελάει: «Ναι, είμαι εδώ. Είμαι εδώ».
Αυτή η απλή κοινότοπη φράση συμπυκνώνει όλη τη φιλοσοφία και την αξία της συγκεκριμένης τηλεοπτικής σειράς, διότι «Είμαι εδώ» είναι πατρίδα. «Είμαι εδώ» είναι φωλιά. «Είμαι εδώ» είναι αγάπη. «Είμαι εδώ» είναι παράδεισος. Το αντίθετό του, η εκκωφαντική παρουσία της απουσίας, της έλλειψης, της απώλειας, είναι κόλαση. Η Μεγάλη Θλίψη για όσους μένουν πίσω.
Μνήμη Βαγγέλη Πανταζή
(1947-2017).