Ο Λυκαβηττός είναι το διαχρονικό τοπόσημο της Αθήνας γύρω από τον οποίο έχει χτιστεί –και εξακολουθεί να χτίζεται– μια ολόκληρη μυθολογία. Απέναντι από τον Ιερό Βράχο, ο αγέρωχος λόφος συνομιλεί με την εμβληματική Ακρόπολη, με τη θάλασσα του αττικού νότου, αλλά και με όλο το Λεκανοπέδιο.
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και με γνώμονα το άνοιγμα στην πόλη που έχει δηλώσει ότι θέλει να αναπτύξει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, η ομάδα Γεωποιητική διοργανώνει, από το περασμένο Σάββατο 3 Ιουνίου, μία περιπατητική περφόρμανς στον λόφο του Λυκαβηττού. Με οδηγό τους στίχους του Ανδρέα Εμπειρίκου «αναπνέοντας πάντοτε βαθιά όλοι, κοιτάζαμε έκθαμβοι το θαύμα, που κάθε πρωί ανανεώνεται και ανανεώνει», οι περφόρμερ καλούν το κοινό, στις 5.30 το πρωί(!) κάθε Σαββάτου, έως τις 8 Ιουλίου, σε μία ανάβαση στο υψηλότερο σημείο της Αθήνας. Η περφόρμανς ονομάζεται «227 μέτρα», συμβολίζοντας το υψόμετρο του λόφου από την επιφάνεια της θάλασσας.
Η τόσο πρωινή ώρα δεν επελέγη καθόλου τυχαία. Η ομάδα Γεωποιητική θέλει να συμφωνήσει χρονικά με την ανατολή του ήλιου, «την ώρα που η σκιά του λόφου υποχωρεί σταδιακά, αφήνοντας την πόλη στο φως».
Ετσι, καθ’ όσον ο ήλιος θα ανεβαίνει με το θερινό του τέμπο, στην κορυφή του ουράνιου θόλου, οι περφόρμερ, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Αννας Τζάκου και την εικαστική σύνθεση του Αντώνη Αντωνίου, δημιουργούν μία συνθήκη ανακάλυψης του Λυκαβηττού, μία ανάβαση που ακολουθεί την πορεία του ήλιου, το αττικό φως που λαμπρύνει την πόλη, αλλά και την ησυχία της πόλης, λίγη ώρα προτού ξεκινήσει ο «θόρυβος» των Αθηναίων.
Κατά την ανάβαση στον λόφο, θα ακούγονται αποσπάσματα από το «Μια φορά κάθε τοπίο και ολότελα» της Κατερίνας Ηλιοπούλου, τον «Μπιντέ» του Μάριου Χάκκα, την «Ελληνική Γραμμή» του Περικλή Γιαννόπουλου, τη «Δύσκολη Τέχνη» του Δημήτρη Ελευθεράκη, το «Lego» της Λένας Πλάτωνος, τον «Πυρσό Λαμπρό του Υπερτάτου Φαροδείκτου» του Ανδρέα Εμπειρίκου, την «Απνοια» του Μάριου Ποντίκα και τη «Διαδρομή και Είκοσι Τέσσερις Ωρες για την Ακρόπολη» του Χρήστου Βακαλόπουλου.
Ο Λυκαβηττός είναι σαφές ότι δεν επελέγη τυχαία. Ελλείψει υψηλών αρχιτεκτονημάτων, οι λόφοι της Αθήνας, που στερείται «μητροπολιτικότητας» λόγω αυτής ακριβώς της έλλειψης, «οργανώνουν» τοπιογραφικά και πολεοδομικά την πόλη. Ο λόφος, από την άλλη, υπήρξε, για πολλά χρόνια προτού δημιουργηθούν οι ταράτσες της πρωτεύουσας, το μόνο υψηλό σημείο για άμεση οπτική και φωτογραφική επαφή με την Ακρόπολη. Δεδομένου, δε, ότι ο Λυκαβηττός έχει μόνον τεχνητή χλωρίδα, ο λόφος λειτουργεί ταυτόχρονα ως παράδειγμα των δυνατοτήτων της πρωτεύουσας.
Η ομάδα Γεωποιητική θα μας ξεναγήσει σε αυτές τις δυνατότητες, στα μυστικά και στη μαγεία του Λυκαβηττού – ξημερώματα Σαββάτου. Ραντεβού, στις 5.30 π.μ., στο τελεφερίκ της οδού Αριστίππου.