Το καλοκαίρι σε κύκλους γενεών ως μια αθηναϊκή εμπειρία στο Κολωνάκι

Το καλοκαίρι σε κύκλους γενεών ως μια αθηναϊκή εμπειρία στο Κολωνάκι

2' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Καθώς ακούω την Κατερίνα Τσεμπελή να μου εξηγεί τα έργα της, αρχίζω παράλληλα να φτιάχνω τη δική μου ιστορία. Μία απλή επίσκεψη σε μία αίθουσα τέχνης έγινε η αφορμή για ένα παλίμψηστο αναμνήσεων και εμπειριών, καθώς το θέμα, καλοκαίρι και κύκλοι γενεών, δημιουργούσε κραδασμούς.

Πριν από λίγο είχαμε αποχαιρετήσει τη συγγραφέα Μαρίνα Καραγάτση, κόρη του Μ. Καραγάτση και της Νίκης Καραγάτση, μητέρα του Δημήτρη Τάρλοου. Είχε έρθει από περιέργεια να δει από κοντά το έργο που την απεικονίζει. Ανάμεσα στα πολλά καλοκαιρινά έργα της Κατερίνας Τσεμπελή, στην Gallery Genesis, της οδού Χάρητος 11, στο Κολωνάκι, είναι και ορισμένα που ανασυστήνουν νοσταλγικές ατμόσφαιρες, από φωτογραφίες αρχείου ή φωτογραφίες του Εμπειρίκου, όπως αυτή του Οδυσσέα Ελύτη και της Μαρίνας Καραγάτση στο Μπατσί της Ανδρου το 1955. Υπάρχει ένας αέρας Ελλης Λαμπέτη. Δίπλα, ο Ανδρέας Εμπειρίκος με τη Βιβίκα Ζήση (και τα δύο ακρυλικά και λαδοπαστέλ σε καμβά επικολλημένο σε ξύλο) και λίγο πιο εκεί, ένα οικογενειακό πικ νικ σε αγγλική εξοχή. Αυτός ο προθάλαμος μνήμης σαν βραχίονας προγενέστερης ζωής εκβάλλει σε μια δίνη εικόνων, έργα που συνθέτουν το παλίμψηστο που επιχειρεί η Κατερίνα Τσεμπελή.

Συγκινεί με όσα λέει η ίδια και που πηγάζουν από την ανθρωποπαρατήρηση στις παραλίες, όταν, νωρίς το πρωί, τα λευκά καπέλα («White Hats» λέγεται η έκθεση που επιμελήθηκε η Ιρις Κρητικού) που φορούν οι παρέες των ηλικιωμένων γυναικών, με τα σώματα που τα έφερε ο χρόνος σε μια κατάσταση εκτός αυτοσυνειδησίας και με μια φυσικότητα σχεδόν παιδική, σηματοδοτούν έναν «πληθυσμό». Η Κατερίνα Τσεμπελή, εκπαιδευτικός με οργανωμένη τη ζωή της στα Χανιά, μητέρα τεσσάρων παιδιών, είναι ένας άνθρωπος που, σε πολλούς ρόλους και σε όλους αφοσιωμένη, με έβαλε σε σκέψεις. Για τη δυνατότητα του κάθε ανθρώπου, όταν βρει το εσωτερικό ζύγι, όταν επενδύει με αγάπη, να παράγει πρωτογενώς. Η ζωγραφική είχε γίνει εκείνη τη μέρα αφορμή για συζητήσεις.

Σαν να οργάνωνε δύο κύκλους, με τομή ανάμεσά τους: από τη μια, οι ηλικιωμένοι και από την άλλη, τα παιδιά, που σαν να ξανασυναντιούνται στις παραλίες με τα λευκά τους καπέλα. Και ανάμεσα η μέση ηλικία της παραγωγής και του έρωτα, όλοι όμως με ικανότητα και διάθεση για περιφρούρηση ενός προστατευμένου, προσωπικού κόσμου. Ακουγα απόψεις για το πόσο η καθολική εμπειρία στις παραλίες γίνεται μοχλός εξόρυξης όχι μόνο αναμνήσεων αλλά και ενδοσκόπησης. Ισως το έναυσμα είχε δώσει το εντυπωσιακό δίπτυχο με τους γονείς της Κατερίνας Τσεμπελή. Δύο μεγάλα έργα σαν ζωγραφισμένοι πεσσοί. Αριστερά, ο νέος πατέρας με τον μικρό αδελφό στους ώμους. Δεξιά, η νέα μητέρα με τη μικρή Κατερίνα στους ώμους. Και οι δύο βγαίνουν από τη θάλασσα.

Αυτό το αναγκαστικό φλας μπακ με την υποχρεωτική επανεξέταση του σήμερα είχε προκαλέσει αναταράξεις. Προέχει η χαρά της ίδιας της ζωγραφικής, αλλά το θέμα είχε δώσει τροφή για σκέψη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή