Η Βρετανία ψήφισε για μια κυβέρνηση με ελάχιστη δύναμη να κάνει οτιδήποτε αξιοσημείωτο. Ισως είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η οικονομία. Το Κοινοβούλιο άνευ αυτοδυναμίας που προέκυψε από τις εκλογές της Πέμπτης αφήνει περιθώρια για μία μέση λύση στη φορολογία και τις δαπάνες, ενώ το πιθανότερο είναι ότι οι χειρότερες προτάσεις των προεκλογικών προγραμμάτων, που αφορούσαν τη μετανάστευση, το Brexit και την εθνικοποίηση κλάδων, θα πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων.
Η απώλεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας από το Συντηρητικό Κόμμα της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι θα οδηγήσει σε εντατικές διαβουλεύσεις, από τις οποίες θα προκύψει είτε μία κυβέρνηση που θα κρέμεται από μία κλωστή είτε μία δεύτερη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε λίγους μήνες.
Αν κοιτάξουμε πέρα από την αβεβαιότητα, το πολιτικό τέλμα έχει μία οικονομική γοητεία. Αμφότερα τα δύο μεγάλα κόμματα σχεδίαζαν να παρέμβουν στη δυνατότητα εταιρειών και επενδυτών να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να συμβάλουν στην ανάπτυξη της οικονομίας. Οι Συντηρητικοί είχαν προτείνει την επιβολή τελών σε αλλοδαπούς εργαζομένους και ένα πολύ αυστηρό ανώτατο όριο στη μετανάστευση, που θα δημιουργούσε έλλειμμα ταλέντου. Ο ηγέτης των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν, από την πλευρά του, ήθελε να αυξήσει σημαντικά τη φορολογία των επιχειρήσεων και να εθνικοποιήσει τους σιδηροδρόμους, τα ταχυδρομεία και τις εταιρείες ενέργειας.
Στο Brexit, η Μέι ζήτησε από τους ψηφοφόρους να ενισχύσουν τη θέση της· όποιος τη διαδεχθεί θα είναι αποδυναμωμένος. Αυτό μπορεί να κάνει τους Ευρωπαίους πιο ευέλικτους στις διαπραγματεύσεις. Σίγουρα πάντως θα δοθεί προτεραιότητα στον πραγματισμό έναντι της ιδεολογίας, καθώς δεν θα μπορεί μία μονοκομματική κυβερνητική πλειοψηφία να επιβάλει μη αναστρέψιμες αποφάσεις.
Ο χρηματοοικονομικός κλάδος, ειδικότερα, πρέπει να νιώθει τυχερός που γλίτωσε τα χειρότερα. Η Μέι συμπεριφερόταν περίπου σαν ο κλάδος να μην υπάρχει, παρότι παράγει διπλάσια οικονομική αξία ανά εργαζόμενο έναντι του μέσου όρου της οικονομίας. Ο Κόρμπιν είχε ταχθεί υπέρ ενός τιμωρητικού φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. Το πλεόνασμα που γεννά το City του Λονδίνου πρέπει να διανεμηθεί πιο δίκαια σε όλη τη χώρα, αλλά όχι να αφανιστεί.
Το άμεσο μέλλον θα έχει στιγμές αγωνίας, φυσικά. Αλλά η Βρετανία δεν είναι Ιταλία, μία χώρα με περισσότερες από 60 κυβερνήσεις από το 1945 και μετά, που χρειάζεται μείζονες μεταρρυθμίσεις αλλά δεν έχει κανένα κόμμα αρκετά ισχυρό για να τις προωθήσει. Το Ηνωμένο Βασίλειο χρειάζεται ένα κράτος που έχει καλύτερα πράγματα να κάνει από το να επεμβαίνει υπερβολικά στην οικονομία. Αυτό θα είναι μάλλον το αποτέλεσμα των εκλογών.
* Ο κ. Τζον Φόουλι είναι αρχισυντάκτης Ευρώπης, Αφρικής και Μέσης Ανατολής του Reuters Breakingviews. Μία εκδοχή αυτού του κειμένου αναρτήθηκε πρώτα στα αγγλικά στην ιστοσελίδα του Reuters Breakingviews.