«Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δεν είχα άλλη επιλογή από το να βάλω τις βολές. Όσο και αν ακούγεται περίεργο, εκείνη τη στιγμή ένιωθα απόλυτα ήρεμος, παρότι στο γήπεδο οι μισοί είχαν κλείσει τα μάτια τους από την αγωνία. Θυμάμαι ότι γύρισα και κοίταξα προς τον πάγκο μας και μετά άκουσα τον Παναγιώτη Γιαννάκη, που είχε φτάσει σχεδόν έως το κέντρο του γηπέδου, να μου φωνάζει: “Πήγαινε να βάλεις τις βολές!”. Κι εγώ απλώς του αποκρίθηκα με ένα νεύμα. Και μετά έκανα ακριβώς αυτό. Πήγα στη γραμμή, σκόραρα και το ματς τελείωσε». Με αυτά τα λόγια περιγράφει σήμερα στο «Κ» ο Αργύρης Καμπούρης τις δύο ελεύθερες βολές που εκτέλεσε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ στις 14 Ιουνίου του 1987.
Στον πίνακα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας το τελικό σκορ γράφτηκε 101-103 υπέρ της εθνικής μας ομάδας. Με… «τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά» είχε πετύχει μια τεράστια νίκη κόντρα σε μια υπερδύναμη, την ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης. «Μοιάζει σαν χθες», ήταν τα πρώτα του λόγια όταν τον συνάντησα μέσα στο ΣΕΦ, τριάντα χρόνια μετά την αξέχαστη αυτή βραδιά του ελληνικού μπάσκετ. «Θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που βγήκαμε από τη φυσούνα και βλέπαμε ένα γήπεδο να σείεται. Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε στο πλευρό μας κι έναν έκτο παίκτη, που ήταν ο κόσμος στις κερκίδες. Από εκεί και πέρα, είπαμε ότι δεν είχαμε να φοβηθούμε κανέναν αντίπαλο, μπορούσαμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια και να διεκδικήσουμε καθαρά τη νίκη, όπως και έγινε».
Το σφύριγμα της λήξης βρήκε τους Έλληνες παίκτες αγκαλιασμένους και τους θεατές μέσα στο γήπεδο να πανηγυρίζουν μαζί τους αυτή την απίστευτη νίκη. «Εκείνο το βράδυ κάναμε πάνω από τρεις ώρες για να φτάσουμε από το ΣΕΦ έως το ξενοδοχείο μας στη Γλυφάδα. Σε όλη τη διαδρομή, το πούλμαν σταματούσε από τον κόσμο που είχε βγει στον δρόμο για να μας δώσει συγχαρητήρια και να βγάλει φωτογραφίες μαζί μας», θυμάται.
Ο Αργύρης Καμπούρης εντάχθηκε στην εθνική ομάδα το 1984. Ήταν η περίοδος που ήδη η ομάδα του Κώστα Πολίτη είχε αρχίσει να «χτίζεται» και να συμμετέχει σε διεθνείς διοργανώσεις, κερδίζοντας παράλληλα σημαντικές εμπειρίες από τουρνουά με πρωτοκλασάτα κολέγια της Αμερικής. «Αυτό το οικοδόμημα ανήκει στον προπονητή μας, τον Κώστα Πολίτη, που πίστεψε στα νέα παιδιά και έφερε την ανανέωση στην εθνική ομάδα. Ήξερε τι μπορούσε να δώσει ο καθένας από εμάς. Ήξερε δηλαδή ότι ο Γκάλης θα μπει και θα σκοράρει, ο Γιαννάκης θα παίξει καλή άμυνα και θα σκοράρει επίσης, ο Φασούλας θα είναι το φόβητρο στον αέρα. Ο καθένας είχε τον ρόλο του στην ομάδα και εμείς όλοι είχαμε μια καλή χημεία, είχαμε φτιάξει μια καλή παρέα, χωρίς κόντρες και ανταγωνισμούς. Το “εμείς” έμπαινε πάνω από το “εγώ”, γι’ αυτό και φέρναμε επιτυχίες».
«Ακόμα μας σταματούν στο δρόμο»
Οι παίκτες της εθνικής ομάδας του ’87 απέδειξαν ότι η επιτυχία αυτή δεν ήταν «φούσκα». Έπρεπε ωστόσο να διαχειριστούν τη νέα κατάσταση, αφού από τη μία μέρα στην άλλη η ζωή τους άλλαξε ριζικά. Κέρδιζαν περισσότερα χρήματα, ενώ πλέον ήταν γνωστοί στο πανελλήνιο. «Το πρώτο καλοκαίρι ήθελαν να μας φιλοξενήσουν όλα τα ελληνικά νησιά. Θυμάμαι λοιπόν ότι ξενυχτούσα πολύ και κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο στο ξενοδοχείο. Ήταν ο Κώστας Πολίτης, που τον άκουσα να μου λέει: “Μικρέ, ωραία η επιτυχία, αλλά μαζέψου γιατί ξενυχτάς πολύ”. Πήγα να δικαιολογηθώ, αλλά αμέσως μετά του είπα: “Εντάξει, κόουτς, δεν θα σας προσβάλω”».
Σε όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας, ο Αργύρης Καμπούρης αναφέρει συνεχώς τους συμπαίκτες του: τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου, τον Φιλίππου, τον Ιωάννου, τον Σταυρόπουλο, τον Ρωμανίδη, αθλητές που αποκαλεί «τεράστιους παίκτες», αφού έφτιαξαν την dream team της δικής του εποχής. «Ακόμα και σήμερα μας σταματούν στον δρόμο μεγάλοι άνθρωποι, αλλά και κάποιοι νεότεροι, και μας λένε “μεγαλώσαμε μαζί σας”, υπενθυμίζοντάς μας τη χαρά που τους δώσαμε εκείνες τις μέρες», λέει συγκινημένος στο «Κ».
Η ιστορική νίκη αυτών των θρυλικών παικτών του ’87 άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ, που έως τότε δεν είχε γνωρίσει παρόμοια δόξα. Τριάντα χρόνια μετά, ο τελικός μετράει εκατοντάδες χιλιάδες προβολές στο YouTube από εκείνους που δεν χορταίνουν να βλέπουν ξανά και ξανά τα τελευταία δευτερόλεπτα του αξέχαστου τελικού. Σήμερα, ο Αργύρης Καμπούρης λέει ότι το άθλημα έχει γίνει πιο γρήγορο, οι παίκτες είναι περισσότερο γυμνασμένοι, οι απολαβές τους είναι ασύγκριτες με εκείνες της δικής του εποχής. «Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί κάθε εποχή προσφέρει τη δική της ικανοποίηση. Εμείς χαιρόμαστε γιατί τα παιδιά που παίζουν σήμερα τα βάλαμε εμείς στο γήπεδο. Τους δώσαμε μια μπάλα και τους κάναμε να αγαπήσουν το μπάσκετ. Σε κάθε περίοδο οι αθλητές χτίζουν κάτι που το βρίσκουν οι επόμενοι, και αυτό θα συμβαίνει πάντα». ■