«Είναι Φρανκενστάιν, δεν είναι Αϊνστάιν», υπογραμμίζουν φοιτητές που διαφωνούν με την επιστροφή στο πιο φαύλο παρελθόν της ανώτατης παιδείας, την οποία επιδιώκει η σημερινή πλειοψηφία. Αν υπήρχε έρευνα για όσα συνέβησαν τα τελευταία 25-30 χρόνια, θα διαπιστώναμε πόσες πολλές οικογένειες, με δυσκολίες προφανείς, έκαναν ό,τι χρειαζόταν ώστε ο τίτλος σπουδών που είχε αποκτηθεί σε κάποιο εγχώριο ΑΕΙ να συμπληρωθεί με τον μεταπτυχιακό τίτλο ενός ιδρύματος του εξωτερικού. Εξάλλου, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα δεν υπήρχαν, παρά μόνον η διδακτορική διατριβή για ελαχίστους κυρίως, όταν στόχος ήταν η ακαδημαϊκή καριέρα.
Η αγορά, που είναι ο μόνος πραγματικός μηχανισμός, μαζί με την πολιτική επιλογή, για την αυστηρή βαθμολόγηση και διάκριση μεταξύ του καλύτερου και του χειρότερου από όσα προτείνονται, έκρινε, μέσα σε λίγα χρόνια, ότι οι παλαιοί θεσμοί της ανώτατης εκπαίδευσης δεν εξυπηρετούν την πρόοδο.
Από πρακτική άποψη, σύντομα επικράτησε ο εξής κανόνας: όσοι νέοι άνθρωποι διέθεταν μεταπτυχιακό τίτλο από ίδρυμα της αλλοδαπής καταλάμβαναν πρώτοι και χωρίς δυσκολία τη νέα θέση εργασίας που δημιουργούσε η οικονομία. Αυτό σημαίνει ότι αποκτούν καλύτερες αμοιβές, ταχύτερη εξέλιξη στην κοινωνική και επαγγελματική αναγνώριση και ακόμη μεγαλύτερες δυνατότητες να υποστηρίξουν τα δικά τους παιδιά, τα οποία βεβαίως έσπευδαν να επιβεβαιώσουν τις επιλογές των γονέων τους όταν έφθαναν στα φοιτητικά τους χρόνια.
Η ίδρυση μεταπτυχιακών τμημάτων από τα ελληνικά ΑΕΙ ήταν μια ορθολογική προσαρμογή στον ανταγωνισμό. Και επειδή ο θεσμός δεν τελούσε υπό τον στενόκαρδο έλεγχο του υπουργείου ούτε κατόρθωσαν οι φοιτητικές παρατάξεις να τον εξευτελίσουν, η επιτυχία του ήταν εκπληκτική. Δείχνει μάλιστα πόσα μπορεί να επιτύχει η Ελλάδα αν την αφήσουμε να προσαρμοστεί και να εφαρμόσει τα καλύτερα πρότυπα διοίκησης και παραγωγής υπηρεσιών.
Τελευταία, οι αντιδραστικοί των πανεπιστημίων, που υπέστησαν σοβαρές ήττες από τη λειτουργία των Συμβουλίων Διοίκησης, τη μαζική, όταν χρειάστηκε, αντίδραση των φοιτητών και από τη σταδιακή επικράτηση μιας νέας νοοτροπίας αξιοτήτων, επιχειρούν τώρα να κερδίσουν στη Βουλή όσα έχασαν στην αγορά.
Πρόκειται για τη δυστυχία αυτής της χώρας: Η διά του κράτους παλινόρθωση του κομματικού αυταρχισμού, κόντρα στη θέληση της κοινωνίας των πολιτών.