Εν οίδα και βλέπουμε

1' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν αδυνατούμε να στηρίξουμε με επάρκεια την επιχειρηματολογία, να πείσουμε για το δίκαιο των θέσεών μας, επιστρατεύουμε λόγια επιφανών ανδρών (δίκην ισότητας και γυναικών), μνημονεύουμε στίχους ποιητών ή διδάγματα Ιστορίας. Στόχευση: να γητεύσουμε θεατές, ψηφοφόρους, αναγνώστες, ακροατές, για το πνευματικό μας εύρος και τον πλεονάζοντα πλούτο παιδείας γευόμενοι κατόπιν το κερασάκι της αποδοχής. Εν οίδα ότι ουδέν οίδα; Εύκολα συνυπογράφεις με τεχνητή ταπεινοφροσύνη την προτροπή του είρωνα πικρού προγόνου μας, η έμπρακτη υιοθέτησή της όμως ρηγματώνει τη βιτρίνα μας. Αλλοτε ασπίδα και άλλοτε επιθετικό όπλο, είτε αγαθιάρηδων, γραφικών, είτε πονηρών, υστερόβουλων ή φιγουρατζήδων, η πασαλειμματική, μα με αυτοπεποίθηση, κατάθεση άποψης επί παντός ή –πολύ χειρότερα– ο από καθέδρας διδακτισμός θάλλουν. Εν πολλοίς απομεινάρι της μακρόσυρτης εποχής του χαυνωτικού λαϊφστάιλ –ένιοι απόστολοί του παρά την απογύμνωση κορδώνονται ακόμα– ο ξερολισμός του είδους, συχνά συνοδεύει παράλληλη προβολή μιας τάχατες ηθικής υπεροχής του εκφραστή του.

Ασφαλώς και παραμένει τέχνη όχι τι λες, αλλά πώς το λες· καπατσοσύνη θέλει, όχι κατ’ ανάγκην ειδικές σπουδές. Πριν από 40 χρόνια ένας σπουδαίος θεατράνθρωπος και διανοητής, ως φίλος-επισκέπτης, ενώπιον επηρμένων νέων έκανε το κοινό να αναρωτηθεί για τις παγίδες των λέξεων που θέτουν σε δοκιμασία την ευθυκρισία: «Μεταξύ μας, ποια από τις δύο θα επιλέγατε να βγείτε ραντεβού; Μια ασχημούλα αλλά αδαμάντινου χαρακτήρα ή μια αδαμάντινου χαρακτήρα αλλά ασχημούλα;». Ακολούθησε βαθιά περισυλλογή στο πολλά υποσχόμενο ακροατήριο. Ο παιγνιώδης ερωτήσας ήταν ο ευπατρίδης Δημήτρης Μυράτ, άνθρωπος βαθύτατης πολύπτυχης μόρφωσης, λόγιος καθαρής κοπής, από τους ευάριθμους που έρχονται στον νου όταν το τραγουδισμένο «ηθοποιός σημαίνει φως» περνάει από την ερασιτεχνική μας κρησάρα.

Από τις επαγγελματικές ομάδες της μεταπολίτευσης με ισχυρό παρεμβατισμό στην κοινωνία, με στόφα προοδευτική, λαοπρόβλητοι, κράχτες για τα κόμματα, οι ηθοποιοί πληθύνθηκαν ατάκτως λόγω και των ευκαιριών που έδωσε η ιδιωτική τηλεόραση· ήρθε καιρός που κάθε γειτονιά είχε τον θιασάρχη της, τα έδρανα της Βουλής λαμπρύνθηκαν και από εκπροσώπους γνήσιας υποκριτικής. Αλλά η ιοβόλος γοητεία της «επωνυμίας» πλήττει, μαζί με την ανεργία, και τους νεότερους φερόμενους ως ταλαντούχους ηθοποιούς. Πόσοι αυτο-εκτίθενται, πατώντας μπανανόφλουδες μέσων ενημέρωσης, μιλώντας χωρίς όριο, παραβιάζοντας «κόκκινο», με εμβρίθεια σοφού γέροντα; Τι μου θυμίζουν, τι σας θυμίζουν…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή