Μέχρι πριν από λίγο καιρό, όλα τα ευρωπαϊκά μουσεία ζήλευαν τα αμερικανικά. Ο λόγος ήταν φανερός: όταν τα ιδρύματα της Γηραιάς Ηπείρου έβλεπαν τις κρατικές τους επιχορηγήσεις να ψαλιδίζονται από την κρίση, εκείνα που βρίσκονταν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού ασκούσαν την πάγια τέχνη της «συλλογής» χορηγών. Αν το σκεφτεί κανείς, είναι ευκολότερο σήμερα να πείσεις έναν πλούσιο να σου κόψει ένα τσεκ, παρά έναν υπουργό Πολιτισμού που πρέπει να λογοδοτήσει στον αντίστοιχο συνάδελφό του επί των Οικονομικών.
Φαίνεται όμως ότι και το αμερικανικό μοντέλο πολιτισμικής διαχείρισης έχει και αυτό τα προβλήματά του. Το τεράστιο έλλειμμα που έχει να αντιμετωπίσει το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, ένα από τα ισχυρότερα του κόσμου σε επισκεψιμότητα, ακτινοβολία εκθεμάτων αλλά και γοητεία προς τους σπόνσορες. Τι πήγε στραβά; Ο διευθυντής Τόμας Κάμπελ, που παραιτήθηκε έπειτα από 8 χρόνια, τον περασμένο Φεβρουάριο, θεωρήθηκε ο υπαίτιος για το οικονομικό άνοιγμα, που δεν κατάφερε να αντισταθμιστεί ακόμη και από τα έσοδα των εκατομμυρίων εισιτηρίων κάθε χρόνο αλλά και τις παχυλές χορηγίες. Πολλοί τον κατηγορούν για την επεκτατική του πολιτική που εξέθεσε το μουσείο σε οικονομικό κίνδυνο.
Ετσι, ο γίγαντας των αμερικανικών μουσείων αποφάσισε να αλλάξει εντελώς ρότα και να υιοθετήσει άλλη στρατηγική. Σπάει την «υπερεξουσία» που είχε ο Κάμπελ στα δύο: τον πρώτο διοικητικό και οικονομικό λόγο θα τον έχει ο πρόεδρος του μουσείου Ντάνιελ Βάις, ενώ ο καλλιτεχνικός διευθυντής θα χρειάζεται την έγκρισή του για να μπορέσει να προχωρήσει σε οποιαδήποτε δράση. Κάπως έτσι η οικονομική αρχή θα επιβάλλεται στην καλλιτεχνική. Οπως, δηλαδή, θα συνέβαινε εάν τα λεφτά τα έδινε τελικά ένας υπουργός και όχι οι χορηγοί…