Κύριε διευθυντά
Οταν ήμουν μικρό παιδί, βοηθούσα τους γονείς μου στις αγροτικές εργασίες. Το χωράφι ήταν το δεύτερο σπίτι μας. Ολες οι δραστηριότητες με το χέρι. Το καλοκαίρι πολλές φορές κοιμόμασταν το βράδυ εκεί για να ξυπνήσουμε πολύ πρωί την άλλη ημερα και να θερίσουμε το σιτάρι με το δρεπάνι. Τώρα, συνταξιούχος πλέον, έφερα εκεί τα βήματά μου για να ζήσω παλιές στιγμές. Ομως βρήκα μέσα τους μνηστήρες με τη στολή της Δασικής Υπηρεσίας. Εδώ, μου είπαν, είναι δάσος. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα. Ούτε να κόψεις δύο κλαδιά για να ζεσταθείς. Εμεινα κατάπληκτος! Ευτυχώς την οργή και τη λύπη μου απάλυνε η είδηση ότι και το αεροδρόμιο του Ελληνικού είναι δάσος. Αφού στη χώρα μας τα αεροπλάνα προσγειώνονταν σε δάση, είναι επόμενο ότι όλα τα παράλογα μπορεί να συμβούν. Ακομη και να μου δεσμεύσουν αυθαίρετα την πατρική μου περιουσία. Ο Θεός σώζοι την Ελλάδα.
Υ.Γ.: Το κράτος δεν βοήθησε τις ημιορεινές περιοχές που είχαν χαμηλά εισοδήματα. Η μετανάστευση έφερε την ερήμωση. Και τώρα ρίχνει τη χαριστικη βολή.
Α. Κριλης Αρκαδία