Στο Nolita, το ιταλικό εστιατόριο του ξενοδοχείου Semiramis στο Κεφαλάρι, μαγειρεύει ο Γιάννης Λιόκας, σεφ με στέρεες γνώσεις, ωραίες εμπνεύσεις και -κυρίως- χέρι καλό αληθινού μαγείρου. Τι εννοώ; Ότι, σε αντίθεση με αρκετούς συναδέλφους της γενιάς του, που συνθέτουν πιάτα και δημιουργούν γευστικές εντυπώσεις, εκείνος μαγειρεύει. Κανονικά. Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της κουζίνας του, η γουστόζικη χρήση ελληνικών και άλλων προϊόντων και τεχνικών που δεν αλλοιώνουν τον χαρακτήρα των κλασικών ιταλικών φαγητών, αντιθέτως φωτίζουν και άλλες πλευρές τους. Επίσης, το πρόσφατο άνοιγμα του δεύτερου Nolita στην Κέρκυρα μπόλιασε το μενού και των δύο εστιατορίων με κορφιάτικα στοιχεία.
Στο ψητό. Το βιτέλο τονάτο, δύο μετρίου πάχους (όχι λεπτά όπως στην κλασική εκδοχή) μενταγιόν από μοσχάρι γάλακτος, ελαφροψημένα (σε κενό αέρος, όχι ποσέ), σερβιρισμένα με μια αφράτη κρέμα τόνου Αλοννήσου και κάππαρη στεγνή και κονιορτοποιημένη, είναι έξοχο. Ως καρύκευμα χρησιμοποιεί και τις ελιές (επίσης σε πούδρα) στο ταρτάρ τόνου με την πικάντικη κρέμα αβοκάντο και τη σάλτσα λάιμ. Ωραίο πρώτο πιάτο, φίνο και έντονο μαζί. Τα ζυμαρικά στις μακαρονάδες είναι βρασμένα άψογα. Οι σάλτσες κλασικές, αλλά με το κατιτίς τους. Ας πούμε, η «πρόχειρη» για τους Ιταλούς cacio e pepe (τυρί και πιπέρι) εδώ γίνεται μια λεπτή πιπεράτη κρέμα τυριού, με ξύσμα λάιμ και τρίμμα αυγοτάραχου, που την απογειώνουν.
Στα κύρια ξεχωρίζω τον μπακαλιάρο μπουρδέτο με σάλτσα μπαχαρικών (πιο πικάντικη απ’ ό,τι αντέχει το μέσο γούστο), με πίκλες από μικρά κρεμμύδια και πατάτες κονφί. Και το ιδιαίτερο σοφρίτο, με φιλέτο μόσχου ψημένο σε κενό αέρος, κρέμα από ρίζα μαϊντανού, γλυκό σκόρδο και σάλτσα ξιδιού.
Α, είναι και οι πίτσες. Με ωραία χωριάτικα ζυμάρια, λεπτά και μαστιχωτά. Η μαύρη, ας πούμε, με βάση χρωματισμένη με καψαλισμένα λαχανικά, με τρούφα, παρμεζάνα και ρόκα, τι νοστιμιά! Τις πίτσες φτιάχνει ο pizzaiolo Νίκος Σωτηρόπουλος.
Τα γλυκά υπογράφει ο ζαχαροπλάστης Διονύσης Αλέρτας και έχουν μαμαδίστικη νοστιμιά. Τα ωραία κοκτέιλ ο Γιάννης Σαμαράς. Η λίστα κρασιών αξιόλογη. Το γεύμα απολαύσαμε στην καλοκαιρινή «σάλα» του εστιατορίου, το deck δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου, μια όμορφη συνέχεια του μοντέρνου, «ζεστού» εσωτερικού.
Χαριλάου Τρικούπη 48, Κηφισιά (ξενοδοχείο Semiramis), T/210-62.31.181. Δευτέρα-Σάββατο 20.00-02.00, Κυριακή και μεσημέρι.
Κόστος: περίπου 30-45 €/άτομο (χωρίς ποτά).
Δελτίο παραπόνων
Τι όμορφο που είναι το By the Glass, το wine bar της Στοάς Ράλλη στο Σύνταγμα! Ειδικά τώρα το καλοκαίρι, που βγάζει τα απογεύματα τραπεζάκια απέναντι, στην πλατεία της ρωσικής εκκλησίας, είναι ένας πολύ γοητευτικός προορισμός. Κλείσαμε το περασμένο Σάββατο το μεσημέρι, κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης για να βρούμε τραπέζι με χώρο δίπλα για το καρότσι του μωρού, για το αν θα είναι ανοιχτή η κουζίνα (θέλαμε να φάμε κανονικά, όχι απλώς να τσιμπήσουμε), όλα ΟΚ. Ευγενέστατο το σέρβις και γρήγορο. Δεν μείναμε όμως απολύτως ικανοποιημένοι. Ένα από τα κρασιά που παραγγείλαμε ήρθε σε θερμοκρασία δωματίου (η μέρα ήταν ζεστή). Ο βαθμός ψησίματος των δύο κρεατικών δεν ήταν αυτός που ζητήσαμε. Και επίσης, οι πανσέτες έμοιαζαν ταλαιπωρημένες, σαν να μην ήταν φρεσκοφτιαγμένο το πιάτο. Μπορεί να ήταν ατυχής η στιγμή. Θα επανέλθουμε έτσι κι αλλιώς, καθότι η λίστα κρασιών του εν λόγω wine bar αξιοζήλευτη και η ατμόσφαιρα ωραία.
Νόστιμοι, καλοφτιαγμένοι μεζέδες και γλυκές τιμές. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας του δημοφιλούς ψαρομεζεδοπωλείου «Υπερωκεάνειον» στο Χατζηκυριάκειο στον Πειραιά. Όμως, επειδή εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, θέλω να επισημάνω δυο-τρία πράγματα. Οι καρέκλες είναι αρκετά άβολες – ειδικά για ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας ή με παραπανίσια κιλά. Το σέρβις σαν να απορρυθμίστηκε όταν γέμισε το μαγαζί. Επίσης, χωρίς να είναι ίσως υποχρέωσή τους, θεωρώ πως θα ήταν καλό να ειδοποιούν (κατά την κράτηση ή πριν από την παραγγελία) πως δεν υπάρχει δυνατότητα πληρωμής με τερματικό POS. Δεν είναι ωραίο να ψάχνεις στο κλείσιμο του δείπνου πού είναι το κοντινότερο ATM…