Η χθεσινή εμπλοκή στην εκταμίευση της δόσης που αποφάσισε το Eurogroup, έπειτα από το βέτο των Ισπανών για άμεση διακοπή της δικαστικής παραπομπής τριών μελών του Δ.Σ. του ΤΑΙΠΕΔ και έξι εμπειρογνωμόνων για απιστία, είναι ίσως ένα μικρό και εύκολο παράδειγμα προκειμένου να αναδειχθούν οι εγγενείς αδυναμίες του μηχανισμού στήριξης αλλά και της σχεδόν ψυχεδελικής αβελτηρίας των κυβερνώντων. Ως προς το πρώτο σκέλος, γίνεται σαφές ότι η ομοφωνία και η συνεννόηση μεταξύ όλων των κρατών-μελών του Eurogroup μπορεί συχνά να «σκοντάφτει» σε πολιτικές σκοπιμότητες ή μικρότερα, τοπικά ενδιαφέροντα. Ως εκ τούτου, είναι σκόπιμη, αν όχι απαραίτητη, η ταχεία μετατροπή των ήδη μόνιμων μηχανισμών που έχουν δημιουργηθεί (όπως ο ESM) σε όργανα ομοσπονδιακής φύσης, με αυτονομία από τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Προφανώς κάτι τέτοιο μοιάζει, προς το παρόν, απόμακρο σενάριο, αν και η Ευρώπη φαίνεται ότι κάνει μια απότομη στροφή, με μια ταχύτητα μεγαλύτερη από το παρελθόν. Πιθανή περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεων ανάμεσα σε όσους συγκροτούν τον στενό πυρήνα της Ε.Ε. αποτελεί εκ των πραγμάτων κίνδυνο για εκείνους που θα παραμείνουν έξω, κοιτάζοντας προς τα μέσα, πίσω από τη βιτρίνα που θα χωρίζει τους συνδαιτυμόνες από τους παρίες του πεζοδρομίου. Αλλά αυτή είναι η μεγάλη εικόνα την οποία –ούτως ή άλλως– τα «τσικό» των Νοτίων Βαλκανίων ελάχιστα μπορεί να επηρεάσουν. Ως προς το διαχειριστικό σκέλος των μνημονιακών υποχρεώσεων, εκείνο δηλαδή που κάθε ελληνική κυβέρνηση από το 2010 έχει κληθεί να διεκπεραιώσει, ο ΣΥΡΙΖΑ σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Δεν ξέρω, όπως υποδηλώνει ο τίτλος, αν στην εξίσωση της αβελτηρίας εμπλέκονται και… παραισθησιογόνα· καταλαβαίνω, ωστόσο, όπως η συντριπτική πλειονότητα όλων όσοι ασχολούνται με την επικαιρότητα, ότι στο Μαξίμου δίνουν στην πραγματικότητα μια πολύ διεσταλμένη ερμηνεία. Θεώρησαν ότι πιθανότατα ουδείς θα παρατηρήσει την εκκρεμότητα του ΤΑΙΠΕΔ, που εν ευθέτω χρόνω θα χρησιμοποιούσαν ξανά ως ένδειξη «αντίστασης» στους «κακούς ξένους» που προσπαθούν να «αρπάξουν» τη δημόσια περιουσία (η χρήση χαρακτηρισμών, επιθέτων μπορεί να αγγίζει το άπειρο). Στο τέλος, σχεδόν κάθε φορά, η κυβέρνηση αναγκάζεται να σαλπίζει υποχώρηση… μέχρι την επόμενη φορά που ζούμε ξανά το ίδιο έργο σε «repeat».
ΥΓ. Ολα αυτά θα φαίνονταν αστεία, αν η «λυπητερή» που καλούμαστε να καταβάλουμε τα συνήθη υποζύγια δεν ήταν κάθε χρόνο και βαρύτερη.