«Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις δεν θα εργάζεται πλέον ως ηθοποιός. Είναι εξαιρετικά ευγνώμων σε όλους τους συνεργάτες του και στο κοινό όλων αυτών των ετών. Πρόκειται για μια προσωπική απόφαση και ούτε ο ίδιος ούτε οι εκπρόσωποί του θα κάνουν περαιτέρω σχόλια για το θέμα αυτό». Με αυτήν τη σύντομη και κατηγορηματική δήλωση δημοσιοποίησε η εκπρόσωπος του πολυβραβευμένου Βρετανού ηθοποιού την απόφασή του να αποσυρθεί από την υποκριτική. Η τελευταία του εμφάνιση μέλλει να είναι στην επόμενη ταινία του Πολ Τόμας Αντερσον με τον προσωρινό τίτλο «Phantom Thread», που αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους τα Χριστούγεννα. Σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει ήδη γνωστά, θα υποδυθεί ένα σχεδιαστή μόδας, ο οποίος ντύνει την υψηλή κοινωνία του Λονδίνου τη δεκαετία του ’50, ενώ ήδη θεωρείται μεταξύ των ταινιών που θα φτάσουν να διεκδικήσουν τα κινηματογραφικά βραβεία.
Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις έχει στη συλλογή του τρία Οσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου για τις ερμηνείες του στις ταινίες «Το αριστερό μου πόδι» (1989), «Θα χυθεί αίμα» (2007, επίσης σε σκηνοθεσία Πολ Τόμας Αντερσον) και «Λίνκολν» (2012) και συνολικά πέντε υποψηφιότητες για το χρυσό αγαλματίδιο, στη διάρκεια μιας καριέρας που μετράει τέσσερις δεκαετίες. Εκανε την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο ως παιδί, το 1971, με έναν μικρό ρόλο στην ταινία «Sunday Bloody Sunday». Στη συνέχεια, μαθήτευσε στη δραματική σχολή Bristol Old Vic Theatre School και ξεκίνησε να εργάζεται στο θέατρο και στην τηλεόραση. Εγινε ευρύτερα γνωστός μετά τους ρόλους του στις ταινίες «Ωραίο μου πλυντήριο» και «Δωμάτιο με θέα». Θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους και διαπρεπείς ηθοποιούς των τελευταίων δεκαετιών, διάσημος για το γεγονός ότι αφοσιώνεται εξ ολοκλήρου στην προετοιμασία και στην ερμηνεία των ρόλων του, για την ικανότητά του να «χάνεται» μέσα στους χαρακτήρες που υποδύεται, να αλλάζει μορφές, να επιδεικνύει πολλές διαφορετικές πλευρές. Εχει ενσαρκώσει –γιατί αυτό είναι το πιο κατάλληλο ρήμα για την ποιότητα της δουλειάς του– ρόλους που ποικίλλουν, από τον ημιάγριο Ναθάνιελ στον «Τελευταίο των Μοϊκανών» και τον Ιρλανδό επαναστάτη στο «Εις το όνομα του Πατρός» ώς τον «χασάπη» Μπιλ, αρχηγό στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», τον αριστοκράτη Αρτσερ στα «Χρόνια της αθωότητας», τον αγρότη στις «Μάγισσες του Σάλεμ» κ.λπ.
Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι αφιερώνει έξι έως οκτώ μήνες στην προετοιμασία και στην ανάπτυξη κάθε ρόλου, διαδικασία που έχει ομολογήσει στο παρελθόν ότι είναι γι’ αυτόν «καθαρή απόλαυση». Εμεινε για εβδομάδες σε αναπηρικό καροτσάκι, όταν χρειάστηκε να υποδυθεί τον σχεδόν ανάπηρο λόγω εγκεφαλικής παράλυσης καλλιτέχνη Κρίστι Μπράουν στην ταινία «Το αριστερό μου πόδι», έμαθε τσέχικα για τον ρόλο του στην «Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» και άκουγε καθημερινά από νωρίς το πρωί το τραγούδι του Εμινεμ «The way I am», ώστε να νιώσει οργή πριν από το γύρισμα για τις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης». Τον ακολουθεί, φυσικά, η φήμη ότι είναι εξαιρετικά επιλεκτικός στους ρόλους που αναλαμβάνει.
Ο 60χρονος ηθοποιός είχε και στο παρελθόν κάνει μεγάλα διαλείμματα ανάμεσα στις κινηματογραφικές εμφανίσεις του, αλλά και είχε αποσυρθεί για ένα διάστημα στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν αποφάσισε να μετακομίσει στην Ιταλία και να ασχοληθεί με την ξυλουργική και την κατασκευή παπουτσιών. Είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο, δε, ότι «στη ζωή κάθε ηθοποιού έρχεται μια στιγμή που αναρωτιέται αν είναι πια πρέπον να κάνει αυτή τη δουλειά». Φαίνεται ότι ο ίδιος βρήκε την απάντησή του.