Η παγίδα της γελοιότητας

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν είναι λίγοι οι παράγοντες του δημοσίου βίου που μετατρέπουν τη βουλιμία τους για προβολή σε πολιτική και τούμπαλιν. Ούτε να τους χλευάσουμε ή να τους στηλιτεύσουμε μπορούμε χωρίς να κινδυνεύσουμε να παγιδευτούμε στο δικό τους γήπεδο. Οσο λέμε το όνομά τους, παίζουμε το παιχνίδι τους, κρατώντας στην επιφάνεια της δημοσιότητας προσωπικότητες που ουδέποτε θα μας απασχολούσαν για οποιαδήποτε θετική προσφορά στην ιστορία του τόπου, που μόνο «χάρισμά τους» είναι η απήχηση που έχουν στα πιο μελανά σημεία της εθνικής ψυχοσύνθεσης.

Ερχεται, όμως, η στιγμή που δεν έχουμε επιλογή παρά να ασχολούμαστε με αυτούς που υπονομεύουν τη δημόσια ζωή, στερώντας της την όποια σοβαρότητα, επειδή αυτοί γίνονται πρωταγωνιστές και, σαν βακτηρίδια σε μια λίμνη, αποκλείουν άλλες μορφές ζωής. Η περίπτωση Τραμπ είναι κορυφαίο σύμπτωμα αυτής της αρρώστιας και, λόγω της θέσης του, ουδείς δικαιούται να αγνοήσει τη συμπεριφορά και τις δηλώσεις του. Είναι αναγκαίο να γνωρίζει όλος ο κόσμος τον βαθμό της ανεπάρκειάς του και τους κινδύνους που αυτή εγκυμονεί. Στη δική μας πολιτική σκηνή, τα πράγματα διαφέρουν μόνον στον βαθμό που ουδείς διαθέτει τόση επιρροή όσο ο πρόεδρος της Αμερικής. Από γίγαντες της γραφικότητας, όμως, δεν μένουμε πίσω. Οταν ένας υπουργός μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας, και δη όταν το υπουργείο του απαιτεί σοβαρότητα και ευθύνη, οι εφηβικές εξάρσεις και ο χουλιγκανικός ακτιβισμός αποκαλύπτουν τον βαθμό της ανεπάρκειάς του. Αποκαλύπτουν, όμως, και την ανωριμότητα αυτών που τον ψηφίζουν, τον βαθμό της διάβρωσης του ενστίκτου επιβίωσης.

Στην πολιτική σήμερα, με τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης να αναπαράγουν τα πάντα σε μία στιγμή, έχουμε εκπαιδευθεί να εκτιμούμε πάνω απ’ όλα το πάθος του πολιτικού. Από δική μας ανάγκη, πιστεύουμε ότι το πάθος ισοδυναμεί με ειλικρίνεια και τιμιότητα.

Επειδή πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε ειλικρινείς και τίμιοι, ξεχνάμε ότι, αντίθετα με εμάς, ο καλός πολιτικός πρέπει να διαθέτει όχι μόνο πάθος αλλά και κρίση και υπευθυνότητα. Αυτό σημείωνε ο Γερμανός στοχαστής Μαξ Βέμπερ πριν από έναν αιώνα. Γνωρίζουμε, ασφαλώς, τι ακολούθησε στη δική του πατρίδα και σε μεγάλο μέρος του κόσμου. Γι’ αυτό, όσο αποκρουστικό και αν είναι να παρακολουθούμε τις ακραίες συμπεριφορές κάποιων πολιτικών και άλλων παραγόντων του δημοσίου βίου, όσο δεν θέλουμε, λέγοντας τα ονόματά τους, να αποδεχθούμε την ήττα της κοινωνίας μας, γνωρίζουμε ότι όταν οι πρωταγωνιστές μοιάζουν γελοίοι και ανισόρροποι, αυτό δεν τους κάνει λιγότερο επικίνδυνους. Επειδή το παιχνίδι με το δηλητήριο του λαϊκισμού και της λεκτικής (και όχι μόνο) βίας οδηγεί όχι μόνο στον μιθριδατισμό, αλλά και στο μοιραίο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή