Aκόμη κι αν αύριο το βράδυ, που θα ολοκληρωθεί το Ευρωμπάσκετ Γυναικών, στην Πράγα, οι παίκτριες της εθνικής ομάδας, ο προπονητής Κώστας Κεραμιδάς και οι συνεργάτες του δεν καταφέρουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα φορώντας ένα μετάλλιο στο στήθος, η υπέρβαση έχει ήδη γίνει και το… κεφάλι όλων έχει «τρυπήσει» την οροφή των στόχων. Μπορεί να ακουστεί το «κρίμα», αν η υπερπροσπάθεια των κοριτσιών δεν συνδυασθεί στην κατάληξή της με την άνοδό τους, έστω και στο τρίτο σκαλοπάτι του βάθρου (στις 21.30 το τζάμπολ του ημιτελικού με τη Γαλλία), αλλά αυτή η εθνική γυναικών αύξησε απρόσμενα τις απαιτήσεις των δυνατοτήτων της στο δεκαήμερο που διήρκεσε το Ευρωμπάσκετ και έχει ήδη προκαλέσει την αρχή νέων εποχών για το ίδιο το άθλημα.
Γιατί αποδεικνύεται ότι το μπάσκετ ταιριάζει και στις Ελληνίδες και χρειαζόταν ένας «σεισμός», όπως το ’87 από την ανδρική ομάδα, για να ασχοληθούν οι φίλαθλοι με το αδιάφορο –μέχρι πρότινος– μπάσκετ γυναικών. Είναι σημαδιακή συγκυρία ότι δέκα ημέρες μετά τον φετινό εορτασμό των 30 χρόνων για την αρχή των πάντων στο ελληνικό μπάσκετ, τη 14η Ιουνίου, η Εθνική γυναικών βιώνει στην Πράγα το «δικό» της ’87 και ας μην έβγαλε τους Ελληνες στους δρόμους. Οι καιροί άλλαξαν, και στο Διαδίκτυο «ξεχειλίζουν» τα μπράβο για τις διεθνείς παίκτριες που έκαναν τους αδιάφορους φιλάθλους να ασχοληθούν μαζί τους και που ανάγκασαν τα ΜΜΕ να ανατρέψουν τη διαχρονική υποβάθμιση του μπάσκετ γυναικών.
Από την ερχόμενη Δευτέρα και την επιστροφή της αποστολής στην Αθήνα, θα αποτελεί καθήκον της ομοσπονδίας, που ουδέποτε αντιμετώπισε ως «αποπαίδι» τη γυναικεία ομάδα μπάσκετ, να μην αφήσει αυτή την ευκαιρία να χαθεί και να κινηθεί, όπως στα επόμενα χρόνια του ’87, με την εθνική ανδρών και την αναβάθμιση του εθνικού πρωταθλήματος.
Να πλημμυρίσει, δηλαδή, η δεξαμενή» του μπάσκετ γυναικών από νέα κορίτσια που, αντί άλλου σπορ που ίσως να ταιριάζει καλύτερα στο γυναικείο σώμα, να πιάσουν την μπάλα στα χέρια τους και να σηκώσουν το κεφάλι για να σουτάρουν στο καλάθι. Διαχρονικά, το δυσεπίλυτο πρόβλημα του μπάσκετ γυναικών ήταν τα ύψη των Ελληνίδων παικτριών, όπως συνέβαινε και με τους άνδρες, τουλάχιστον μέχρι το ’87. Η ελληνική προπονητική κατάρτιση και η ύπαρξη καλών περιφερειακών παικτριών εξάλειψαν την υψομετρική διαφορά από άλλες πανίσχυρες εθνικές ομάδες.
Η συγκεκριμένη εθνική ομάδα γυναικών έχει την ευτυχία να διαθέτει την πιο φανατισμένη αρχηγό, την 39χρονη Εβίνα Μάλτση, η οποία «διψάει» να παίξει και του χρόνου στο Παγκόσμιο της Ισπανίας κι αν ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 29 χρόνια, η ανανέωση του δυναμικού έρχεται από την παρουσία τεσσάρων παικτριών (Σταμολάμπρου, Σπανού, Χριστινάκη και Φασούλα), ενώ από την εθνική παγκορασίδων αναμένεται να πάρουν προαγωγή στο μέλλον τέσσερις ακόμη παίκτριες, μεταξύ των οποίων οι κόρες του Γιώργου Μποσγανά και του Λάζαρου Παπαδόπουλου.
Το αύριο προδιαγράφεται ακόμη καλύτερο από το σήμερα του μπάσκετ γυναικών, που χρειάζονται, από τη φύση τους, φροντίδα και αγάπη…