Οι «κακοί ξένοι» και η ανυπαρξία δημοκρατικού σχεδίου…

Οι «κακοί ξένοι» και η ανυπαρξία δημοκρατικού σχεδίου…

3' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Φταίνε οι ξένοι για τα δεινά της χώρας; Το 2010, όταν η διεθνής κρίση βρήκε τη χώρα με παρωχημένο παρασιτικό μοντέλο, κατερειπωμένη από μία 5ετία φαυλότητας, και οι αγορές αρνήθηκαν να μας δανείζουν, υψώθηκαν πλαστικές σημαίες αντίστασης στα μνημόνια των «ξένων» – των εταίρων μας, δηλαδή των μόνων (παγκοσμίως…) προθύμων να μας δανείσουν. Με τους κακούς ξένους και τον προδότη Παπανδρέου, τα «Ζάππεια» εξέθρεψαν τον λαϊκισμό που απλώθηκε σαν επιδημία σε μια κοινωνία παραζαλισμένη και αρκετά επιρρεπή στο παραμύθι και στο παραμύθιασμα. Μετά ήρθε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Από τότε, αενάως αναπαράγεται η χυδαία εικόνα μιας κυβέρνησης (της κάθε φορά δημοκρατικά εκλεγμένης…) που δήθεν «είναι στα τέσσερα», και των βάναυσων «ξένων» που της δίνουν εντολές στις οποίες υποκύπτει. Και βασανίζει τον ελληνικό λαό, είτε επειδή η κυβέρνηση απαρτίζεται από «γερμανοτσολιάδες» είτε διότι «τα δίνει όλα στους ξένους για να παραμείνει κυβέρνηση».

Η ίδια απλή, σαφής και λαθεμένη ερμηνεία των πραγμάτων επιβιώνει, γιατί διευκολύνει να φανατίζονται οι «πελάτες» και να διατηρούνται σε εγρήγορση οι κομματικοί στρατοί – ένθεν κακείθεν.

Είναι εντυπωσιακό ότι κάποιοι έχουν μείνει ή επιστρέφουν στο 2010. Σήμερα ακόμη, αρκετοί βουλευτές της πλειοψηφίας ρητορεύουν ότι την κρίση την έφεραν τα μνημόνια των «ξένων» και των υπηρετών τους –τίποτα δεν έχουν καταλάβει. Το τρίτο κόμμα, αυτό που με βαρύ κόστος διέσωσε τη χώρα από το χείλος του γκρεμού το 2010, καταντά να ρητορεύει κατά της «ξενόδουλης» κυβέρνησης και των «ξένων» και καλεί να… «ξαναπάρουμε την Ελλάδα στα χέρια μας». Ενώ η (ακούραστα) εν αναμονή κυβέρνηση, κατακεραυνώνει κάθε συμφωνία που γίνεται στο τέλος κάθε αξιολόγησης, ως ότι η κυβέρνηση υποχωρεί στους «ξένους» και καταδικάζει τη χώρα σε νέα δεινά – ειδικά με την τελευταία συμφωνία, σε λιτότητα μέχρι… το 2060.

Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, η προπαγάνδα μένει. Απλώς, λες, κατήγοροι και κατηγορούμενοι εναλλάσσονται δημοκρατικά (ανάλογα με την ετυμηγορία του ελληνικού λαού…), ενώ ο κεντρικός κατηγορούμενος παραμένει ίδιος: Οι «ξένοι» – πότε ο «Ολανδρέου», πότε ο Σόιμπλε κι όχι το ΔΝΤ, πότε το ΔΝΤ κι όχι ο Σόιμπλε, πότε όλοι «αυτοί» μαζί. Είναι γνωστό ότι με τα μνημόνια ασκείται ασφυκτική εποπτεία στη χώρα – ενίοτε με προσβλητικές ακρότητες. Θα ασκείται μέχρι να αποκαταστήσουμε τη βαριά διαβρωμένη αξιοπιστία της χώρας, ώστε να μπορέσουμε να βγούμε ξανά στις αγορές για να καλύπτουμε τις χρηματοδοτικές ανάγκες μας. Για να το καταφέρουμε γρήγορα και (κοινωνικά και οικονομικά) αποτελεσματικά, χρειαζόμαστε σχέδιο. Εμείς τσαλαβουτάμε χωρίς σχέδιο. Ενώ οι «κακοί ξένοι» απαιτούν να καταρτίσουμε δικό μας σχέδιο ανάπτυξης.

Από την αρχή της κρίσης, με το πρώτο μνημόνιο, η Ελλάδα είχε αναλάβει την υποχρέωση να καταρτίσει εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο. Δεν την υλοποίησε. Με το τρίτο μνημόνιο, το καλοκαίρι 2015, ανέλαβε (πάλι…) την υποχρέωση να καταρτίσει εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο, με προθεσμία τον Μάρτιο 2016. Δεν την υλοποίησε. Σήμερα, ακόμη, παρόλο που τα μνημόνια μας υποχρεώνουν (αυτό κι αν είναι ντροπή!..) να καταρτίσουμε εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο, δεν διαθέτουμε κάτι τέτοιο. Το μόνο υπαρκτό σχέδιο είναι το ίδιο το μνημόνιο.

Το πολιτικό προσωπικό (το ίδιο που εύκολα καταγγέλλει τα μνημόνια ως προϊόν ξένης επιβολής…) μέχρι σήμερα δεν έχει δοκιμάσει να οργανώσει έναν ευρύ, δημοκρατικό άμα και αποδοτικό διάλογο με στόχο ένα δικό μας εθνικό σχέδιο, για την έξοδο από την κρίση και τη μετά την κρίση Ελλάδα.

Τι θα άλλαζε αν είχαμε σχέδιο; Εξαρτάται από το σχέδιο. Ισως πάρα πολλά.

Δείτε την επταετία. Σήμερα έχει γίνει εκ βάθρων αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας. Οι στοιχειακές δυνάμεις της κρίσης κατέστρεψαν μεγάλα τμήματα μη ανταγωνιστικού κεφαλαίου, μαζί κατέστρεψαν 1 εκατ. θέσεις εργασίας και διά της ανεργίας υποτιμήθηκε η αμοιβή της εργασίας, έσπασαν τη φούσκα του κρατικού τομέα και άτσαλα περιόρισαν στα 2/3 τους κρατικούς υπαλλήλους και, έτσι, δημιουργήθηκαν οι όροι αναστροφής του ποσοστού του κέρδους και εξόδου από την κρίση, προς ένα νέο πρότυπο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Από μόνες τους; Οχι. Οι κυβερνητικές πολιτικές διευκόλυναν τη δράση αυτών των στοιχειακών δυνάμεων, αλλά (όπως και σήμερα…) με βαθιά συντηρητικό τρόπο: Παρακολουθώντας τις, παραπατώντας, χωρίς πολιτική γενναιότητα, χωρίς προοπτική και φιλοδοξία, χωρίς σχέδιο διεύθυνσης αυτής της πορείας.

Αν δεν υπήρχε αυτό το κενό πολιτικής, αν ήταν ισχυρή η δημοκρατία μας, με σεβαστούς και εύπλαστους θεσμούς, οι ωδίνες μεν θα ήταν αναπόφευκτες, αλλά ο επιμερισμός του κόστους δεν θα ήταν τόσο κοινωνικά άδικος ούτε τα θύματα τόσο πολλά και βαριά ηττημένα, ούτε η νέα πορεία ανασύνταξης τόσο αργή, κοστοβόρα, βασανιστική και ανατρέψιμη. Δεν έφταιξαν οι «ξένοι». Εμείς δεν καταφέρνουμε να σχεδιάσουμε την πορεία μας. Και με αυτήν την έννοια, το οικονομικό πρόβλημά μας όχι μόνο δεν είναι εισαγόμενο, παραμένει επίσης πολιτικό.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή