Οιμωγές για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας ακούστηκαν προσφάτως απ’ όλα τα έδρανα της Βουλής, με τις πιο έντονες από τους 153 που ψήφισαν με τα δύο χέρια το 4ο μνημόνιο. Ξέχασαν ότι κατέλαβαν προ διετίας την εξουσία εξαπατώντας το 30% του λαού, λέγοντας ότι θα την αποκαθιστούσαν πλήρως μαζί με την «υπερηφάνεια» του. Δεν φταίνε όμως μόνο αυτοί. Καμία κυβέρνηση από το 1981 που μπήκαμε στην ΕΟΚ και γίναμε αργότερα ισότιμο μέλος της Ε.Ε. δεν εξήγησε στον λαό ότι στην ενωτική διαδικασία κάθε μέλος της θα απεμπολούσε μέρος της εξουσίας που είχε ως ανεξάρτητο κράτος και θα ενσωμάτωνε τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς και οδηγίες στο εθνικό του δίκαιο.
Η «θυσία» αυτή απέφερε στη χώρα περίπου 616 δισ. ευρώ σε καθαρές επιδοτήσεις.
Το ελληνικό κράτος μετά επτά χρεοκοπίες στα 190 χρόνια της ύπαρξής του απέφυγε χάρη στην Ε.Ε., το 2010, τη λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης όγδοή του, μαζί με άλλες τρεις ευρωπαϊκές χώρες, την Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ισπανία. Και ενώ οι άλλες τρεις χώρες και η Κύπρος κατάφεραν να τα «σκίσουν», εμείς με το 4ο μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα είμαστε υπό οικονομική επιτροπεία έως το 2060!
Το συνολικό ποσό του δανεισμού μας σήμερα ανέρχεται σε περίπου 302 δισ. ευρώ προερχόμενο κατά 90% από ευρωπαϊκούς φορείς και χώρες με το υπόλοιπο 10% από το ΔΝΤ, κατά το πλείστον με πολύ χαμηλά επιτόκια. Αντί να το θεωρήσουμε μαζί με το ονομαστικό του «κούρεμα» με τo PSI του 2013 κατά περ. 100 δισ. ευρώ μεγαλόθυμο, το χαρακτηρίσαμε εδώ και δυόμισι χρόνια «τοκογλυφία».
Δεν έχουμε όμως μόνο απώλεια εθνικής κυριαρχίας στα οικονομικά. Ολες οι κυβερνήσεις των μνημονίων, αφού πρώτα αντί να τα ιδιοποιηθούν τα δαιμονοποίησαν, αρνήθηκαν να προβούν στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές για τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Εκπληκτοι οι πιστωτές μας διαπίστωσαν κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων πόσο «αποτυχημένο κράτος» είμαστε. Κατάλαβαν ότι μόνες τους οι κυβερνήσεις μας για να παραμείνουν στην εξουσία και οι βουλευτές μας για να συντηρηθούν στο επάγγελμα, δεν πρόκειται ποτέ να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για τη διαρθρωτική εξυγίανση της πολιτικής μας ζωής.
Ούτε τον σταυρό προτίμησης, το θεμέλιο του πελατειασμού, θα καταργούσαν, ούτε νόμο περί κομμάτων με υποχρέωση δημοκρατικής οργάνωσης και δράσης θα ψήφιζαν, ούτε το ασυμβίβαστο υπουργικής και βουλευτικής ιδιότητος θα καθιέρωναν, ούτε την κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων θα εξορθολόγιζαν. Ηδη από τον Μάιο του 2011 έγραφα: «Μήπως σε επόμενο αναθεωρημένο μνημόνιο, πρέπει να προστεθούν και διαρθρωτικές υποχρεώσεις; Γιατί χωρίς αυτές ούτε το κράτος θα περιορισθεί, ούτε η διαφθορά θα παταχθεί, ούτε τη χρεοκοπία θα αποφύγουμε, ούτε οικονομικά θα μπορέσουμε ποτέ στο μέλλον να συνέλθουμε». Λόγω του πελατειασμού και της συνεπακόλουθης διόγκωσης του δημόσιου τομέα, της πολυνομίας, της γραφειοκρατίας, των εκβιαστικών τακτικών των συντεχνιών του δημόσιου τομέα και της γενικής εχθρότητας προς φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές και την ιδιωτική πρωτοβουλία, είχαμε δημιουργήσει ένα έκτρωμα κράτους, φυτώριο σκανδάλων λεηλάτησης του δημοσίου ταμείου ακόμη και από υψηλά ιστάμενους πολιτικούς. Αυτά ανάγκασαν τους Ευρωπαίους εταίρους μας να συμπεριλάβουν στο 4ο μνημόνιο πλήθος διαρθρωτικών υποχρεώσεων ακόμη και σε πολιτικά θέματα όπως το της κωδικοποίησης των νόμων, του τρόπου λήψεως αποφάσεων για απεργία των συντεχνιών και της χρηματοδότησης των κομμάτων.
Πολλοί από εμάς, που είχαμε ζήσει καλύτερες εποχές στον τόπο και δεν αδιαφορούμε μοιρολατρικά για τη σημερινή του κατάσταση, είμαστε αναγκασμένοι να ανεχθούμε ότι μπήκαμε σε «αναμορφωτήριο», και με την εθνική κατάθλιψη που μας κατέχει, εμείς ενδεχομένως να χρειασθεί να μπούμε σε ψυχιατρείο.
* Επ. δικηγόρος Δ.Ν., τ. βουλευτής Επικρατείας.