Πάνε εκείνα τα πρωινά στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν μαθητές δημοτικού μπαίναμε με σειρά στην εκκλησία για να παρακολουθήσουμε την κυριακάτικη λειτουργία. Ήταν υποχρεωτικό; Δεν θυμάμαι. Αλλά ακόμα κι αν το κυριακάτικο ραχάτι δικαιολογούνταν σε κάποιους μαθητές, πώς θα μπορούσε να λείπει από το εκκλησίασμα ο γιος της δασκάλας;
Η δασκάλα υπηρετούσε στο σχολείο ενός μικρού χωριού της επαρχίας, με την εκκλησία του να βρίσκεται χωμένη σε έναν βράχο, από τον οποίο πήγαζε ένας μικρός καταρράκτης, προσφέροντας εντυπωσιακές εικόνες.
Βρισκόμαστε πια στη δεκαετία του ’80, και εγώ, μαθητής γυμνασίου, είμαι, ευτυχώς, αρκούντως μεγάλος για να έχω σχολικό εκκλησίασμα. Ωστόσο, ίσως μου έμεινε… κουσούρι, γιατί ξυπνούσα πάλι νωρίς τα πρωινά της Κυριακής. Τις περισσότερες φορές διάβαζα τα μαθήματα της Δευτέρας ή, για να είμαι πιο ειλικρινής, δεν θυμάμαι να κάνω κάτι άλλο.
Κάτι άλλο, έως ότου φάω γρήγορα γρήγορα μεσημεριανό και μετά να κλειστώ στο δωμάτιό μου, να διαβάσω τις αθλητικές σελίδες της κυριακάτικης εφημερίδας του σπιτιού και κατόπιν να ανοίξω το ριγέ «Τετράδιο του Πρωταθλήματος». Ω, τι τελετουργία! Σε αυτό έγραφα τους αγώνες της κυριακάτικης αγωνιστικής ποδοσφαίρου, αφήνοντας δύο σειρές για τον καθένα.
Τον χειμώνα οι αγώνες άρχιζαν ακριβώς στις 3 το μεσημέρι και εγώ τα 90 λεπτά της διάρκειάς τους ήμουν δίπλα στο τρανζίστορ, να παρακολουθώ από το κρατικό ραδιόφωνο την εξέλιξη του σκορ και να σημειώνω το λεπτό και το γκολ στο «Τετράδιο του Πρωταθλήματος», όπως το έλεγα! Θυμάμαι το «Νίκο, είσαι στον αέρα, να μας διακόψεις για κάθε εξέλιξη», που έλεγε ο συντονιστής στον παρουσιαστή ενός αμφίρροπου αγώνα ή ενός κρίσιμου ντέρμπι. Στο τέλος των αγώνων έγραφα στο «Τετράδιο του Πρωταθλήματος» με ακρίβεια (νίκες, ήττες, ισοπαλίες, γκολ υπέρ και κατά) τη νέα βαθμολογία των ομάδων.
Βέβαια, δεν ήμουν πάντα πειθαρχημένος στην τελετουργία της Κυριακής. Ήταν πιο εύκολο να την τηρήσω –επί 90 λεπτά δίπλα στο τρανζίστορ– όταν η ομάδα μου «καθάριζε» γρήγορα το ματς. Αντίθετα, έντονο ήταν το τσαφ που ένιωθα όταν ο συντονιστής των εννέα αγώνων διέκοπτε τη ροή μιας μετάδοσης λέγοντας: «Πάμε στη Νέα Φιλαδέλφεια, γιατί έχουμε εξέλιξη» (ή το βάλαμε ή το φάγαμε ή σφυρίχτηκε πέναλτι). Ναι, είμαι ΑΕΚτζής.
Κατέφευγα στην τελετουργία της Κυριακής, μια και τα αργόσυρτα κυριακάτικα απογεύματα στην ελληνική επαρχία «κανείς δεν ζούσε αληθινά ό,τι θα ’θελε να ζει» (κλεμμένο από την «Οδό Ονείρων»). Ή, τουλάχιστον, αυτοί που γνώριζα εγώ. Παιδικό θέατρο δεν υπήρχε, λίγες πλατείες και σχολικές αυλές για όσους έπαιζαν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, η τηλεόραση ακόμη μόνο κρατική.
Άρχισα να κουράζομαι με το «Τετράδιο του Πρωταθλήματος» όταν ζορίστηκα για την προετοιμασία των πανελλαδικών εξετάσεων και το εγκατέλειψα όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο. Η Αθήνα του ’90, μια πόλη σε ευφορία, τα σαββατιάτικα ξενύχτια μετέτρεπαν το πρωινό κυριακάτικο ξύπνημα σε μεσημβρινό και τα απογεύματα ήταν δοσμένα στον χαβαλέ πριν από τις απογευματινές θεατρικές παραστάσεις των 7. Το πανεπιστήμιο και το θέατρο μπήκαν στη ζωή μου (και ακόμη υπάρχουν). Άλλωστε, με τα χρόνια οι διαφημιστικές ανάγκες της τηλεοπτικής μετάδοσης των ποδοσφαιρικών αγώνων άλλαξαν και τις ώρες έναρξής τους, με αποτέλεσμα να μοιράζονται σε διαφορετικές ώρες το Σάββατο και την Κυριακή.
Όχι πως έπαψα να παρακολουθώ τα αποτελέσματα των ποδοσφαιρικών αγώνων του πρωταθλήματος. Να ’ναι καλά οι ιστοσελίδες που προσφέρουν στο κινητό τηλέφωνο άμεση ενημέρωση για την εξέλιξη των αγώνων. Πάντα, αργά το βράδυ της Κυριακής, επιστρέφοντας σπίτι από το θέατρο ή (σπανιότερα) το σινεμά, ανοίγω το κινητό, γκουγκλάρω ΑΕΚ και… «αχ, μακάρι τουλάχιστον να μην έχουμε χάσει». ■
* Ο Απόστολος Λακασάς είναι δημοσιογράφος, αρμόδιος για τα εκπαιδευτικά θέματα, στην «Καθημερινή».