Οι συμβάσεις ως κουρελόχαρτα

Οι συμβάσεις ως κουρελόχαρτα

2' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην Ελλάδα των στρεβλώσεων και των εξαιρέσεων, του «όλα επιτρέπονται» και της πεποίθησης ότι «οι νόμοι ψηφίζονται για να παραβιάζονται», η ασφυξία που προκαλούν τα αμάζευτα σκουπίδια έφερε πάλι στην επικαιρότητα μία παραδοσιακή πρακτική. Την παραδοσιακή πρακτική των συμβάσεων που υπογράφονται, όχι όμως για να τηρούνται, την οποία εφαρμόζουν πιστά η πολιτεία, οι κυβερνήσεις, η πολιτική τάξη με την ευρεία της έννοια, τα συνδικάτα, πολλοί και διάφοροι με δοσοληψίες με το Δημόσιο και γενικότερα η ελληνική κοινωνία. Με λίγα λόγια, στη χώρα μας οι συμβάσεις όλων των ειδών και κατηγοριών θεωρούνται γενικά κουρελόχαρτα και τίποτα περισσότερο. Από τα μνημόνια μέχρι τις συμβάσεις έργου, ή ορισμένου χρόνου, ακόμη και οι σχετικές επιταγές του Συντάγματος.

Οι προσλήψεις σε ποικίλες θέσεις της δημόσιας διοίκησης με συμβάσεις έργου ή ορισμένου χρόνου είναι μία παλιά και διαχρονική συνήθεια. Ασχέτως του πώς, γιατί και πότε εδραιώθηκε στην ελληνική πραγματικότητα, είναι παγκοίνως γνωστό ότι χρησίμευε για μονιμοποιήσεις υπαλλήλων με συνεχείς ανανεώσεις των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, δίχως να λαμβάνεται υπόψη αν το έργο για το οποίο υπογράφηκαν τελείωσε, με τη χρησιμοποίησή τους για την πρόσληψη ανθρώπων με δεξιότητες διαφορετικές από εκείνες που αναφέρονταν στις συμβάσεις και με κατάχρηση της δικαιολογίας στη συνέχεια, ότι οι υπάλληλοι αυτοί κάλυπταν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Η κορύφωση, βεβαίως, ήταν η μονιμοποίηση πολλών δεκάδων χιλιάδων συμβασιούχων με το Προεδρικό Διάταγμα του Προκόπη Παυλόπουλου, ως υπουργού Εσωτερικών, το 2004. Η αντίληψη ότι οι συμβάσεις είναι απλώς κουρελόχαρτα έχει και άλλες προεκτάσεις, με μεγάλο κόστος συχνά για το Δημόσιο. Πολλές φορές υπογράφονται συμβάσεις με εργολάβους, μειοδότες δημοσίων έργων, που γνωρίζουν εξαρχής ότι «δεν βγαίνουν», αλλά είναι σίγουροι ότι μπορούν να τις αναθεωρήσουν «προς τα πάνω με την πρόοδο του έργου. Το ίδιο γίνεται και με τεχνοκράτες που διορίζονται επικεφαλής οργανισμών και ΔΕΚΟ και μία νέα κυβέρνηση σπεύδει να τους «ξηλώσει» πριν ολοκληρωθεί χρονικά η σύμβασή τους επειδή δεν είναι «δικοί» της, αν και ξέρει ότι θα υποχρεωθεί να τους αποζημιώσει εφόσον προσφύγουν στα δικαστήρια. Αλλά το ίδιο δεν ισχύει και για τα λεγόμενα «μνημόνια» που υπογράφουν οι ελληνικές κυβερνήσεις και στη συνέχεια αρνούνται να τα υιοθετήσουν, παρ’ όλο που αποτελεί όρο και, αντίθετα, τα υπονομεύουν συνεχώς;

Με λίγα λόγια, η «σύμβαση» και οι συνέπειές της έχουν μία ιδιαίτερη έννοια κουρελόχαρτου στην «ελληνική πραγματικότητα», ειδικά όταν αφορά τη δημόσια διοίκηση. Ακόμη και όταν το Σύνταγμα απαγορεύει ρητά τις ανανεούμενες συμβάσεις ορισμένου χρόνου για να μη γίνεται η κατάχρησή τους, όπως συνηθίζεται. Αυτά όλα ξαναήλθαν στην επιφάνεια με αφορμή την απεργία των συμβασιούχων ΠΟΕ -ΟΤΑ, που επιμένουν να μονιμοποιηθούν επικαλούμενοι το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου, καθώς και τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης για να παραβιαστούν η επιταγή του Συντάγματος, η σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και οι όροι των μνημονίων για τις προσλήψεις.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή