Το γεωλογικό φαινόμενο των ρυπολόφων

Το γεωλογικό φαινόμενο των ρυπολόφων

1' 44" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η αιφνίδια μεν, μοιραία δε εμφάνιση οσμηρών ρυπολόφων στις ελληνικές πόλεις, πρωτίστως στην πρωτεύουσα και τη συμπρωτεύουσα, που είναι και οι πλέον ευάλωτες, δεν συνιστά παράδοξο γεωλογικό φαινόμενο. Για πολιτικό φαινόμενο πρόκειται, και μάλιστα καθόλου παράδοξο, δεδομένου ότι με την εκδήλωσή του αναδεικνύονται έγκυρα ορισμένα από τα βασικά γνωρίσματα της συμπεριφοράς τόσο των κυβερνήσεων και των δήμων, όσο και μεγάλου τμήματος της συνδικαλιστικής ηγεσίας και του κοινωνικού συνόλου. Τέσσερις πλευρές, τέσσερις «παρατάξεις», που προτιμούν να αλληλοϋπονομεύονται και να αλληλοδιαβάλλονται, με την καθεμία εγκλωβισμένη στο στενότατο συμφέρον της, παρά να συνεργάζονται.

Οι οργανισμοί της καθαριότητας αποτελούν ανέκαθεν ένα εκλεκτό κομμάτι του κράτους-λαφύρου, του φημισμένου πελατειακού μας κράτους. Οι δικές του ανάγκες, οι δόλιες βλέψεις του μάλλον, είναι εκείνες που έχουν επιβάλει τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου αντί των συμβάσεων μόνιμης εργασίας. Με τη στρατηγική αυτή ανανεώνεται κάθε τόσο η «υποχρέωση» του εργαζομένου απέναντι στους καλοπροαίρετους και ανιδιοτελείς ανθρώπους που μερίμνησαν για την «αποκατάστασή» του. Ανανεώνεται η ομηρία του δηλαδή, η οποία υποτίθεται ότι εξισορροπείται κάθε φορά που οι όμηροι αποφασίζουν (πότε από δίκαιη αγανάκτηση και πότε επειδή πείθονται ότι στα πολιτικά παίγνια απαντάς με πολιτικά παίγνια, και στον εκβιασμό με εκβιασμό) να θέσουν σε καθεστώς προσωρινής ομηρείας τις πόλεις.

Η σημερινή κυβέρνηση δεν πρωτοτύπησε ούτε σε αυτόν τον τομέα (όπως άλλωστε και οι νυν άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με όποια σημαία κι αν αναδείχτηκαν). Πορεύτηκε ακολουθώντας την πεπατημένη της απρονοησίας, της αναβλητικότητας, της «ισχυρής πολιτικής βούλησης» που αδιαφορεί –ρητορικά– για τους ελεγκτικούς θεσμούς, και των πρόχειρων λύσεων που μόνο λύσεις δεν είναι. Το πρέπον λοιπόν θα ήταν να την επαινέσουν οι προκάτοχοί της, αφού τιμά την παράδοση. Δεν στέκει να παραδίδουν αφ’ υψηλού μαθήματα υπευθυνότητας, όταν τη λέξη (όχι την έννοια και τη συναφή πράξη) «υπευθυνότητα» την ανακαλύπτουν αποκλειστικά στην περίοδο της αντιπολιτευτικής ευφορίας.

Οσο για το κοινωνικό «εμείς» το διαλυμένο σε αναρίθμητα εγώ, δείξαμε και με την απεργία πόσο λίγο νοιαζόμαστε και πονάμε την πόλη του ο καθένας. Σε πιάνει η κάμερα την ώρα που αφήνεις –τώρα!– τη ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα σου στα ριζά του σκουπιδόλοφου και σε πέντε δευτερόλεπτα στέκεσαι μπροστά της και κραυγάζεις με ιερή αγανάκτηση: «Αίσχος! Αίσχος!». Πράγματι.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή