Γιάννης Μπουτάρης: Ποντίκια

Γιάννης Μπουτάρης: Ποντίκια

2' 4" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ασπρη γάτα, μαύρη γάτα· αρκεί να μην είναι γάτα ιδιώτη για να της επιτραπεί να πιάνει ποντίκια.

Λιγότερο αντισυμβατικός απ’ ό,τι ίσως τον φαντάζονταν οι θαυμαστές του, αλλά και λιγότερο κομφορμιστής απ’ ό,τι ήλπιζαν οι αντίπαλοί του, ο Γιάννης Μπουτάρης δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να υπολογίσει το ιδεολογικό χρώμα των αποφάσεών του. Ως η πιο διακεκριμένη μετα-ιδεολογική «γάτα» της δημόσιας ζωής, δεν εγκλωβίστηκε στον άμβωνα του αντικυβερνητικού σχολιαστή της σκουπιδοπλημμύρας, όπως άλλοι ομόλογοί του σε μεγάλους δήμους. Λειτούργησε απλώς ως δήμαρχος – που, προπαντός, πρέπει να μπορεί να μαζεύει τα σκουπίδια.

Η μετατροπή της κρίσης των σκουπιδιών σε δογματική διαφορά, που συντελέστηκε με άμιλλα κυβέρνησης και συνδικαλιστών, δεν είναι επικοινωνιακό παιχνίδι χωρίς συνέπειες. Οχυρωμένη πίσω από την ιδεολογική πρόφαση –«καλύτερα λέρα σοσιαλιστική, παρά γαλέρα εργολαβική»– η κυβέρνηση, με πλασιέ τον πρωθυπουργό, επέλεξε την προσωρινή καταλλαγή, αντί της μόνης συνταγματικά πρόσφορης λύσης. Διαιώνισε έτσι την αδυναμία της πολιτείας να μάθει από τις κρίσεις του παρελθόντος· και, όπως έδειξε η περιπαικτική στάση των συνδικαλιστών, την κατέστησε ευάλωτη σε νέους εκβιασμούς.

Περισσότερο από το να υπερβεί τώρα ένα απεργιακό τέλμα, ο ΣΥΡΙΖΑ εργάζεται για να μπορεί αύριο, ως αντιπολίτευση, να βρίσκεται πάλι στο «σωστό» στρατόπεδο. Αυτό είναι μέχρι στιγμής και το γόνιμο οξύμωρο του πολέμου των σκουπιδιών: Η κυβέρνηση πολιτεύεται σαν αντιπολίτευση, υιοθετώντας τα συνδικαλιστικά αιτήματα· ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση αντιδρά σαν κυβέρνηση, απορρίπτοντάς τα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεριμνά ώστε να μπορεί στο μέλλον να λέει ότι «εμείς δεν απολύσαμε, εμείς δεν φέραμε τους ιδιώτες»· ενώ η Ν.Δ. προσέχει να μην υπογράψει πελατειακά γραμμάτια που δεν θα μπορεί αργότερα να καλύψει. Ετσι, η αναμέτρηση, παρότι μοιάζει βγαλμένη από τα έγκατα της μεταπολίτευσης, προεικάζει το αύριο· προεικάζει τις αντιστάσεις με τις οποίες θα βρεθεί (πάλι) αντιμέτωπη μια κυβέρνηση της Ν.Δ., όταν η Αριστερά υποτροπιάσει στις παλιές της έξεις.

Το έδαφος, πάντως, δεν θα είναι το ίδιο. Αυτό είναι το δεύτερο και γονιμότερο οξύμωρο του πολέμου: Αν κοινός στόχος κυβέρνησης και απεργών είναι η προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της αποκομιδής, ποιος τον υπονομεύει περισσότερο; Ο Μπουτάρης ή εκείνοι που καταλαμβάνουν το δημαρχείο για να μη μαζέψουν ιδιώτες τα σκουπίδια; Ποιος συκοφαντεί τη δημόσια υπηρεσία; Εκείνος που τρέχει προσωρινά να την υποκαταστήσει ή εκείνοι που μονίμως τη σφετερίζονται ως συντεχνιακό όπλο, κρατώντας την κοινωνία σε ομηρία;

Αν στο μέλλον θελήσει μια κυβέρνηση να γενικεύσει την παραχώρηση της αποκομιδής σε ιδιώτες, θα πρέπει να ευγνωμονεί τον Τσίπρα και την ΠΟΕ-ΟΤΑ. Αυτό που μυρίζει έξω από τις πόρτες μας είναι άλλο ένα μεταπολιτευτικό ταμπού που το άφησαν οι «προστάτες» του να σαπίσει.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή