Η πρώην υπουργός Σιμόν Βέιλ, πρωτεργάτρια του νόμου που το 1974 νομιμοποίησε τις αμβλώσεις στη Γαλλία, πέθανε χθες. Φυσιογνωμία της γαλλικής πολιτικής ζωής, ακαδημαϊκός, πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η Σιμόν Βέιλ είχε επιζήσει των ναζιστικών στρατοπέδων, όπου είχε εκτοπιστεί όταν ήταν 16 ετών και ενσάρκωνε για τους Γάλλους τη μνήμη του Ολοκαυτώματος.
Η Βέιλ απολάμβανε τον σεβασμό από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της Γαλλίας και είχε τιμηθεί με μερικές από τις σημαντικότερες διακρίσεις της χώρας, ενώ εντάχθηκε και στους «Αθανάτους», δηλαδή τα μέλη της Γαλλικής Ακαδημίας (η έκτη γυναίκα στην ιστορία της).
Αφησε παρακαταθήκη για τις προσπάθειές της να προωθήσει τα δικαιώματα των γυναικών και για την αποφασιστικότητα με την οποία προσπερνούσε την αντίσταση που συναντούσε από τους άνδρες.
Ως μία από τους περισσότερους από 76.000 Εβραίους που εκτοπίστηκαν από τη Γαλλία στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το όνομά της εμφανίζεται στο Μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Παρίσι, με το πατρικό της: Σιμόν Γιάκομπ.
Η Σιμόν ήταν γεννημένη στο θέρετρο της γαλλικής Ριβιέρας, τη Νίκαια, στις 13 Ιουλίου 1927, από οικογένεια μη θρησκευόμενων Εβραίων. Μεταφέρθηκε στο Αουσβιτς, στις 13 Απριλίου 1944 κι ενώ στην ηλικία της όλοι οι Εβραίοι στέλνονταν απευθείας στους θαλάμους αερίων, εκείνη είπε ψέματα για την ηλικία της. Σπούδασε Νομική στο διάσημο πανεπιστήμιο Sciences Po, όπου γνωρίστηκε με τον Αντουάν Βέιλ (1926-2013), ο οποίος αργότερα έγινε επιχειρηματίας. Παντρεύτηκαν το 1946 και απέκτησαν τρεις γιους.
Η Βέιλ ξεκίνησε να εργάζεται ως δικηγόρος και το 1956 έγινε δικαστής. Μια δεκαετία αργότερα διορίστηκε υπουργός Υγείας στην κεντροδεξιά κυβέρνηση του προέδρου Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν και έτσι άρχισε η πολιτική της σταδιοδρομία. Ξεκίνησε δίνοντας μάχη για την πρόσβαση των γυναικών στην αντισύλληψη.
Η Βέιλ αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της δεύτερης φάσης της πολιτικής της καριέρας στο όραμα για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αποχωρώντας από την κυβέρνηση το 1979 για να θέσει υποψηφιότητα για τις πρώτες απευθείας εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο. Εγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Σώματος, θέση που διατήρησε μέχρι το 1982. Επέστρεψε στη θέση της υπουργού Υγείας το διάστημα 1993-1995 και τρία χρόνια αργότερα διορίστηκε στο Συνταγματικό Συμβούλιο της Γαλλίας, την ύψιστη συνταγματική αρχή.