Γράφαμε την περασμένη Τετάρτη ότι κάποιοι αγνοί, ή και αφελείς αν προτιμάτε, αριστεροί ψηφοφόροι έχουν υποστεί υπαρξιακό κλονισμό με τη σημερινή κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς (και των ΑΝΕΛ). Μία από τις παραμέτρους που οδήγησε σε μια απογοήτευση, η οποία αγγίζει τα όρια της ακύρωσης, είναι και η τρυφερή τριβή της με την Εκκλησία.
Παραδοσιακά, οι αριστεροί λογίζονται ως άθρησκοι και άθεοι. Μάλιστα, οι παλαιοδεξιοί έχουν την εμμονή, παραδοσιακά και αυτοί, ότι ένας αριστερός «δεν έχει ιερό και όσιο». Πρόκειται για παρανόηση, ή μάλλον για αυταπάτη των ίδιων των αριστερών. Βλέπετε, ειδικά στη μεταπολίτευση σημαντικό μέρος της ελληνικής Αριστεράς εναγκαλίστηκε το κύμα της λεγόμενης νεοορθοδοξίας (προ δικτατορίας, αρκετοί από αυτούς πέρασαν και από τις τάξεις της περίφημης «Ζωής»), ενώ και ο σκληροπυρηνικός κομμουνισμός έχει μια εσχατολογία (την επανάσταση), κοντά στην ορθόδοξη θεώρηση (όπου Κόμμα/Κράτος, ο Θεός). Ισως να μην είναι τυχαίο ότι ο κομμουνισμός ρίζωσε στη Ρωσία – μια ούλτρα ορθόδοξη χώρα… Υπάρχουν, όμως, ακόμα και πολλοί «διεθνιστές» –ας πούμε– αριστεροί, αν και αυτοί απαντούν περισσότερο στην Κεντροαριστερά πια, παρά στην αντίστοιχη ριζοσπαστική, οι οποίοι επιμένουν στην αθρησκία, στον διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας κ.τ.λ. Ειδικά αυτοί περίμεναν από τη σημερινή κυβέρνηση, κι ας μην ψήφισαν απαραίτητα ΣΥΡΙΖΑ, άλλα πράγματα σε σχέση με την Εκκλησία, το μάθημα των θρησκευτικών κ.τ.λ.
Βεβαίως, στα Θεοφάνια του 2015, λίγο πριν από τις εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας είχε δώσει ένα γερό δείγμα της στάσης που θα ακολουθούσε: ό,τι βολεύει την παραμονή στην εξουσία είναι καλό. Και στην Ελλάδα, ως γνωστόν, η Εκκλησία έχει επιρροή πολύ μεγαλύτερη από αυτή που νομίζουμε οι περισσότεροι. Αφήστε που, με τη συμμαχία με τους ΑΝΕΛ, επόμενο ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεχάσει τις όποιες αριστερές θεωρήσεις περί κοσμικού κράτους, θρησκειολογίας αντί θρησκευτικών στα σχολεία, κ.τ.λ.
Με αυτά και με αυτά, είναι λες και η Εκκλησία μπορεί και πρέπει να εγκρίνει αποφάσεις της κυβέρνησης, π.χ., σε ό,τι αφορά τα σχολικά βιβλία.
Εξω, λοιπόν, η κλασική σαββοπουλική «Συννεφούλα», μεταξύ των άλλων. Οπως, όμως, πολύ σωστά επισήμαναν σχολιαστές και αναλυτές, το μείζον πρόβλημα δεν είναι η «Συννεφούλα», αλλά το γεγονός ότι απουσιάζει ακόμα από τα ελληνικά σχολεία μια σοβαρή διδασκαλία της θεωρίας των ειδών του Δαρβίνου – και αυτό ΔΕΝ αποτελεί καινοτομία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι, αυτή η θλιβερή ιστορία έχει βάθος χρόνου.
Μας αρέσει να θεωρούμε αδαείς τους Αμερικανούς οπαδούς του Δημιουργισμού, συνήθως πολίτες του Νότου (του λεγόμενου Bible Belt). Είναι αυτοί που παίρνουν κατά γράμμα τη Γραφή και πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι προερχόμαστε από τον Αδάμ και την Εύα. Ολα δείχνουν ότι είμαστε και εμείς σε καλό δρόμο. Με δεδομένο, κιόλας, ότι εμείς δεν έχουμε το φιλελεύθερο αντίβαρο, π.χ., της Νέας Υόρκης, του Μπέρκλεϊ, του ΜΙΤ κ.τ.λ., η πορεία μας προς τον έσχατο ανορθολογισμό θα μοιάζει με περίπατο. Αυτό μάλιστα, το λες και βαριά συννεφιά· σίγουρα, πάντως, όχι συννεφούλα…