Και με απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα και χωρίς απεργία, το ερώτημα για το ποια είναι η σχέση μας με την πόλη μας, με τον τόπο γενικότερα, άρα και για το ποια είναι η σχέση μας με τα σκουπίδια που παράγουμε, διατηρεί τη σημασία του. Ούτε τους σπουδαίους ή σπουδαιοφανείς όρους είναι ανάγκη να επικαλεστούμε, «καταναλωτισμός» κ.τ.λ., σε περίοδο μάλιστα κρίσης, που όσο να ’ναι μας έχει κάνει σκεπτικότερους, ούτε βαρύγδουπους τίτλους να δώσουμε, «κουλτούρα απορριμμάτων» κ.τ.λ. Κυρίως, δεν έχει κανένα νόημα –και κανένα αποτέλεσμα– να συνεχίζουμε να ρίχνουμε την αποκλειστική ευθύνη για τις βρώμικες πόλεις στους δημάρχους, που μπορεί να τους τιμωρήσει η ψήφος μας, ή στους οδοκαθαριστές, που «παίρνουν τζάμπα» τον αστρονομικό μισθό τους. Το χεράκι μας το βάζουμε κι εμείς, κατά τον βαθμό της εγωπάθειάς μας.
Μια βόλτα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου παραμένει διδακτική. Διδακτική γιατί όταν το βλέμμα σου θα στραφεί προς τα πάνω, θα συναντήσει μαρμαρωμένο το μέτρο και την αρμονία και θα χαρεί, κι όταν θα επιστρέψει στο συνηθισμένο ύψος του θα πληγωθεί από τη διάχυτη «αφροντισιά», για να αποφύγουμε και πάλι τα βαριά ονόματα. Λιγοστοί οι κάδοι απορριμμάτων και ελάχιστα τα καλάθια, για το «τουριστικότερο» σημείο της πρωτεύουσας, σύμφωνα με τον αξιολογικό κανόνα που βιαστήκαμε να υιοθετήσουμε σχεδόν για τα πάντα. Τους μισούς μήνες του χρόνου τα βλέπουμε φισκαρισμένα ήδη από το απόγευμα.
Ενα έκτακτο συνεργείο θα βοηθούσε οπωσδήποτε, αλλά αυτές οι αποφάσεις και οι δουλειές δεν είναι «υψηλή πολιτική». Σίγουρα, όμως, θα καθυστερούσαμε κι εμείς αρκετά το φισκάρισμά τους, και ό,τι κακόγουστο και ανθυγιεινό ακολουθεί, αν κάναμε κάτι απλούστατο, ίσως και νευροκαταπραϋντικό: Αν τσαλακώναμε τα αλουμινένια κουτιά της μπίρας ή του αναψυκτικού, τα χάρτινα του χυμού, τα πλαστικά μπουκάλια του νερού, τις αχρηστευμένες κούτες, πριν τ’ αφήσουμε στον κάδο, ή και έξω από αυτόν, μόρτικα. Σαν πρώτη ύλη χρησιμοποιούνται στην ανακύκλωση, δεν πειράζει αν χάσουν το σχήμα τους, τον όγκο τους δηλαδή. Στους σκουπιδολόφους των τελευταίων ημερών το ένα πέμπτο είναι σκέτος αέρας, ρυπαρός, όχι δροσερός. Δεν χρειάζεται να κυκλοφορούμε κουβαλώντας μια μικροαντλία που αφαιρεί τον αέρα (τη χρησιμοποιούν αρκετά κάποια καταστήματα εστίασης στο εξωτερικό, μου λένε ταξιδεμένοι φίλοι). Δεν μπαίνουμε σε έξοδα, όπως λ.χ. αν αγοράζαμε κομποστοποιητή, για να μειώσουμε τον όγκο των οικιακών απορριμμάτων. Ενα τσακ μπαμ είναι.