Δεν περίμενε κανείς τη χθεσινή συζήτηση για να δει τη χημεία του Μητσοτάκη με τον Τσίπρα στη σκηνή του Κοινοβουλίου. Οι διαφορές στις πολιτικές κουλτούρες και στις γραμμές επιχειρηματολογίας είχαν μετρηθεί σε όλες τις ατμοσφαιρικές συνθήκες. Εκείνο που χθες εκδηλώθηκε πρώτη φορά με τέτοια ένταση ήταν η σύγκρουση του Μητσοτάκη με τον απρόσωπο συριζαίο βουλευτή, που ο πρόεδρος της Ν.Δ. φάνηκε σκόπιμα να προκαλεί. Ο κακόφωνος αναβρασμός οπαδικής κερκίδας από τα έδρανα της πλειοψηφίας έδωσε άλλη σκηνική βαρύτητα στην επίδοση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αντιπαράθεση ήταν ενδιαφέρουσα όχι μόνο επειδή ήταν θερμότερη του συνηθισμένου· αλλά κι επειδή βάθυνε την αντιπολιτευτική προοπτική του Μητσοτάκη: Από «εγώ ή αυτός» την κλιμάκωσε στο «εγώ ή αυτοί».
Πέρα από τη σημειολογία, η συζήτηση σημαδεύτηκε από τα γεγονότα που, όταν τη ζήτησε η Ν.Δ., δεν είχαν ακόμη γεννηθεί. Πρώτον, φάνηκαν δειλά ίχνη της περιλάλητης σταθεροποίησης από το κλείσιμο της αξιολόγησης. Και, δεύτερον, επιβεβαιώθηκε ότι, για να έχει αυτή η σταθεροποίηση μόνιμα και αναπτυξιακά χαρακτηριστικά, φορέας της δεν μπορεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί μια κυβέρνηση, ο πρόεδρος της οποίας υποθάλπει υπουργικές δολιοφθορές εις βάρος της ποινικής και της φορολογικής δικαιοσύνης, να είναι εκείνη που θα εγγυηθεί το σταθερό περιβάλλον μιας επενδυτικής άνοιξης.
Αυτό ήταν και το δεύτερο δώρο στον Μητσοτάκη: Ποιος έδωσε πρόσωπο στην ηχορρύπανση των κυβερνητικών βουλευτών; Ποιοι, εκτός από τον Τσίπρα, πλασαρίστηκαν στην πρώτη γραμμή, ως νούμερο δύο και νούμερο τρία της κυβέρνησης; Ο Καμμένος και ο Πολάκης. Το «εγώ ή αυτοί» με διπλή, κατσαρή, υπογράμμιση.
Ισως ο πιο δύσπεπτος από τους ισχυρισμούς του προέδρου της Ν.Δ. ήταν εκείνος με τον οποίο διεκδίκησε την πατρότητα της αχνοφαινόμενης ανάκαμψης: Το κλίμα στην ελληνική οικονομία βελτιώνεται, είπε χονδρικά ο Μητσοτάκης, επειδή οι επενδυτές βλέπουν ότι έρχεται μια δική του κυβέρνηση – μια κυβέρνηση που κομίζει το αντίθετο από τον αντιπολιτευόμενο ΣΥΡΙΖΑ, που απειλούσε ρητώς τους επενδυτές ότι θα χάσουν τα λεφτά τους. Η προοπτική αυτή συνδυάζεται, κατά τον Μητσοτάκη, με μια ωρίμανση των αξιών της κοινωνίας – υπέρ της αξιολόγησης, κατά του κρατισμού, υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, κατά της προσοδοθηρίας.
Το μήνυμα είναι ότι οι φιγούρες της θεσμικής και οικονομικής παρακμής που πρωταγωνίστησαν χθες στη Βουλή είναι προσωρινές – βαριές, αλλά φευγαλέες σκιές. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. φαίνεται, έτσι, να απηχεί την ιστορική ετυμηγορία του πατέρα του ότι «αυτή η χώρα όσο εύκολα χαλάει, τόσο εύκολα φτιάχνει».
Σύμφωνα με έναν ορισμό, ο συντηρητισμός είναι μια μορφή ανθρωπολογικού πεσιμισμού – μια μορφή ριζικής δυσπιστίας για τη δυνατότητα των ανθρώπων να βελτιώνονται. Αν αυτός είναι ο συντηρητικός, ο τωρινός αρχηγός του κόμματος που ονομάζουμε «συντηρητικό» μόνο συντηρητικός δεν είναι.