Εδώ και καιρό, το πιο αναγνωρίσιμο πολιτικό πορτρέτο καμωμένο από παλέτα όχι εικαστικών δημιουργών είναι αυτό του αναπληρωτή υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη. Ο αγριωπός επιστήμων τρέφεται από τη διάχυση της εις βάρος του κριτικής, δεν κρύβεται –πώς άλλωστε;– πίσω από τις λέξεις, δεν τροχίζει προσβολές και απειλές, είναι το βαρύ κυβερνητικό πυροβολικό στην «κόπι πάστε» κόντρα με τολμητίες αντιπάλους. Ο κ. Πολάκης σε πρωτοποριακό παιδικό θίασο και στην επί σκηνής Ιλιάδα θα υποδυόταν αμαχητί τον Θερσίτη, τον αντι-ήρωα με το απύλωτο στόμα. Ο κ. Πολάκης είναι γαλβανισμένος, έχει μετρήσει σκαλοπάτια, αδιαφορεί να πειθαρχήσει στη βίβλο του άγραφου αστικού καθωσπρεπισμού, η αντισυμβατικότητά του πηγάζει από τα πιο γάργαρα λαϊκά νάματα. Μετά γνώσεως και ενστίκτου νομιμοποιεί τους τσαμπουκάδες από την ακραία συνιστώσα αγανακτισμένων, της μετέπειτα λούφας και παραλλαγής του «Οχι», όχι από τους γερμανοτσολιάδες τού «Ναι». (Σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια ψηφίζαμε μες στην πολλή θολούρα.)
Ο θεριακλής υπουργός, ίσως η πιο δακτυλοδεικτούμενη έμψυχη εξήγηση του πώς συμπεθεριάζουν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, κατά κανόνα δεν εγκαλείται για τις επιδόσεις στον τομέα ευθύνης του αλλά για τις ακτιβιστικές προμελετημένες παρόλες. Οι εχθροί του –όχι όλοι ανυποψίαστοι– τσιμπάνε και μπαίνουν φτιαγμένοι στα χωράφια του. Τι έπεται; αυτό που ταιριάζει γάντι στον κ. Πολάκη: το μαοϊκό «μεγάλη αναταραχή υπέροχη κατάσταση», εν προκειμένω ένα παρελκυστικό ανατροφοδοτούμενο μπάχαλο. Ο διαπρεπής αξιωματούχος με ιερή θεσμική αποστολή (π.χ. διαχείριση μιας ευπρεπούς νοσηλείας ασθενών στο ΕΣΥ), άρα μηδενικό ελεύθερο χρόνο, δεν πουλάει διά ζώσης και διαδικτυακά τζάμπα μαγκιά· την κεφαλαιοποιεί μετ’ επαίνων, παίρνει κουράγιο από την (έως και ενθουσιώδη) ανταπόκριση του κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητου προσκείμενου ακροατηρίου. Πολλοί εξεικονίζουν στις εκρήξεις του έναν χαρακτήρα ανόθευτο, απροσκύνητο μαστιγωτή των ταξικών εχθρών που λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη· εν αντιθέσει με άλλους συντρόφους κομψευόμενους, κιοτήδες, κουλτουριάδηδες που «αριστοκρατίζουν» χωρίς τύψεις. Ο κ. Πολάκης δεν είναι καρικατούρα, απολωλός, θέτει ενσυνείδητα τον ατομικό του εκρηκτικό μηχανισμό στην υπηρεσία του κόμματος, κάνοντας τη βρώμικη δουλειά. Χτυπάει αδιαφορώντας αν τον βλέπουν διαιτητές, αποδομεί θεσμούς κατά το δοκούν, βρίζει πεζοδρομιακά άμα λάχει. Ο κ. Πολάκης σε μια χώρα πολτοποιημένη, κατάφερε να γίνει μέρος της καθημερινής ειδησεογραφίας. Ως προνομιακός συνδαιτυμόνας –η παρέα του εκτιμάται δεόντως– ξέρει ότι ο αγώνας του δικαιώνεται.