«Λοιπόν;»
«Έτσι είναι, γιατρέ, πρόκειται για κάτι που δεν μπορώ να τιθασεύσω».
«Έχετε προσπαθήσει;»
«Αν έχω προσπαθήσει; Μα τι λέτε, γιατρέ; Έχω κάνει τα πάντα, αλλά αυτό το σύνδρομο της Κυριακής έχει κυριαρχήσει στον χαρακτήρα μου, έχει επιβληθεί στις επιθυμίες μου, καταδυναστεύει την καθημερινότητά μου».
«Μη σηκώνεστε, παρακαλώ, από τον καναπέ. Μπορείτε να καθίσετε πιο άνετα αν θέλετε, αλλά πάντως μη σηκώνεστε! Συνεχίστε».
«Καλά. Η πιο ήρεμη μέρα για μένα είναι, που λέτε, η Δευτέρα, γιατί έχω απαλλαγεί από το μαρτύριο της προηγούμενης Κυριακής και η επόμενη Κυριακή είναι ακόμη μακριά. Όσο όμως περνούν οι μέρες της εβδομάδας, τόσο αυξάνεται η αγωνία μου αν θα τα βγάλω πέρα, αν θα είμαι συνεπής και σωστός στην επόμενη δοκιμασία μου. Ρισκάρω, γιατρέ, ρισκάρω ακόμη και την ίδια μου τη ζωή».
«Αγχολυτικά παίρνετε; Ποια αγωγή σάς είχε δώσει ο προηγούμενος συνάδελφος;»
«Η προηγούμενη, θέλετε να πείτε. Γι’ αυτό σταμάτησα τις συνεδρίες μαζί της. Επειδή ήταν γυναίκα και δεν μπορούσε να με καταλάβει. Σκέφτηκα λοιπόν εσάς -τα καλύτερα λόγια μού έχει πει ο συνάδελφος Κορίνης, μόλις βγήκε από την ψυχιατρική κλινική που του είχατε συστήσει- και αποφάσισα να σας εμπιστευτώ. Πέστε μου λοιπόν, γιατρέ, τι να κάνω;»
«Έχετε σκεφτεί να λείψετε ένα Σαββατοκύριακο; Να πάρετε την οικογένεια και να πάτε μια εκδρομή, να δείτε έναν φίλο, να…»
«Τα έχω προσπαθήσει όλα. Είναι ανώφελο. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Μου έχει γίνει δεύτερη φύση. Δεν λέω, έχει και τα καλά του. Οικονομικά θέλω να πω. Τσοντάρω στον μισθό. Ξέρετε πόσα παίρνει τον μήνα ένας αστυνομικός; Κουνάτε το κεφάλι, ε; Ξέρετε λοιπόν. Είναι, που λέτε, ένα συμπλήρωμα. Έχω και τα τυχερά μου βέβαια. Πότε ένας φάκελος στο γραμματοκιβώτιο, πότε μια κατάθεση στην τράπεζα. Δεν το κάνω όμως μόνο για τα λεφτά. Μου αρέσει κιόλας. Είναι όπως μια παράνομη σχέση με μια γυναίκα, που, ενώ ξέρεις ότι θα σε καταστρέψει, εσύ εκεί, επιστρέφεις στην αγκαλιά της, για να γευτείς μόνο λίγες στιγμές μαζί της. Όπως το ναρκωτικό, που ξέρεις ότι σε σκοτώνει, αλλά δεν μπορείς να απαγκιστρωθείς».
«Χμ!»
«Ύστερα, μου λέτε να πάρω την οικογένεια και να φύγω. Σας είπα στην αρχή ότι με παράτησε η λεγάμενη με έναν ποδοσφαιριστή, αλλά θα του δείξω εγώ του αλήτη, δεν θα τον πετύχω κάποια στιγμή, σε καμιά διαδήλωση με μπαχαλάκηδες, σε καμιά φασαρία στην παραλιακή, σε κάποιο γήπεδο. Ναι ρε, στο γήπεδο! Πώς δεν το είχα σκεφτεί!»
«Ας επικεντρωθούμε σε αυτό που ονομάζετε σύνδρομο της Κυριακής. Έτσι που το περιγράφετε, δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα».
«Ε, πώς δεν είναι, γιατρέ… Τρεις εβδομάδες έμεινα πέρυσι στο νοσοκομείο με διάσειση και εξάρθρωση ωμοπλάτης».
«Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζετε».
«Ρισκάρω, γιατρέ, ρισκάρω τη ζωή μου, αλλά μου αρέσει. Ξέρετε τι ξύλο έχω φάει, τι απειλές από μπράβους. Τις προάλλες μου κάψανε το αυτοκίνητο, γιατί, λέει, τους αδίκησα. Κουταμάρες. Α! Εγώ είμαι σωστός και δίκαιος».
«Σας είπα, μη σηκώνεστε από τον καναπέ! Συνεχίστε…»
«Είναι πάντως και η δημοσιότητα. Ξέρεις τι είναι να βλέπεις τη φωτογραφία σου στις εφημερίδες; Να μιλάνε για σένα στην τηλεόραση, να σε βρίζει ο κόσμος -γιατί, ακόμη και αν σε βρίζουν, δημοσιότητα είναι, γιατρέ-, να σου τηλεφωνούν οι πρόεδροι και να σε καλοπιάνουν, να σε πλευρίζουν δημοσιογράφοι εφημερίδων για προγνωστικά και να ζητάνε τάχα τη γνώμη σου για το ντέρμπι της Κυριακής που θα διαιτητεύσεις;»
«Αλήθεια, μια που το αναφέρατε, τι να το παίξω;»
«Γιατρέ;» ■
* Η συλλογή διηγημάτων «Μια διαφορετική μέρα» του Στάμου Τσιτσώνη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική.