Κύριε διευθυντά
Με αφορμή πρόσφατο δημοσίευμα της «Καθημερινής» (Γιώτα Συκκά) σχετικά με το πολύπαθο Θεατρικό Μουσείο και την ταλαιπωρία προσώπων και πραγμάτων, τολμώ να επανέλθω σε παλιότερη πρόταση για τη δημιουργία ενός διαχρονικού Μουσείου Θεάτρου, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, όσο κι αν αυτό αποτελεί μάλλον ουτοπία.
Στο δύστοπον, όπου ζούμε, δεν υπάρχει τέτοια ευχέρεια. Ούτε για το υπάρχον. Είναι γνωστό… Ισως για το υπερδραστήριο «Διάζωμα» ένας ξεχωριστός κουμπαράς για μια παράπλευρη δράση, ή και για το Ιδρυμα Στ. Νιάρχος, δεν θα ήταν εκτός θέματος.
Ισως κάποιοι, κάπου, κάποτε, όλοι μαζί μπορέσουν, πλην του κατ’ εξοχήν, βεβαίως… Το παρόν, ούτως ή άλλως, δεν συνιστά υπόδειξη, πρόκειται μόνο για απλή σκέψη ή μάλλον για άσκηση ατομικού δικαιώματος στο όνειρο, όσο κι αν κοστίζει ακριβά, και όσο δεν γνωρίζει ακόμα τις δραστικές περικοπές που υφίσταται καθημερινά η νοημοσύνη μας.
Δρ Βιβη Βασιλοπουλου