«Πρώτη φορά παίζω μπροστά σε ένα τοίχο από ανθρώπους», αναφώνησε κάποια στιγμή με δέος ο Ντέιβ Γκρολ, κατά την προχθεσινή σπουδαία εμφάνιση των Foo Fighters στο κατάμεστο Ηρώδειο. Δεν είχε κι άδικο. Οι ροκ μπάντες άλλωστε, και πολύ περισσότερο αυτές του διαμετρήματος των Fighters, είναι συνηθισμένες να παίζουν πάνω σε υπερυψωμένες σκηνές, με τις χιλιάδες του κόσμου να τους αποθεώνουν στα πόδια τους. Από αυτή την άποψη, το θέαμα ήταν (και για εκείνους) συναρπαστικό, με τον frontman μάλιστα να ζητεί αρκετές φορές από τους φωτιστές να εστιάσουν στο κοινό προκειμένου να το απολαύσει.
Αποδείχθηκε βέβαια πως το Ηρώδειο είναι εντελώς ακατάλληλο για ροκ συναυλία. Ειδικά όταν οι θεατές κρατιούνται με το ζόρι για να μην επιδοθούν στον έξαλλο χορό, τον οποίο προστάζουν τα κομμάτια της μπάντας που παρακολουθούν. Εκτός αυτού, το βράδυ της Δευτέρας, πρέπει να παραβιάστηκαν κυριολεκτικά όλοι οι «κανόνες» (κάπνισμα, ποτά, φωτογραφίες κ.ο.κ.) που διέπουν τη λειτουργία του αρχαίου ωδείου. Ολα αυτά, ωστόσο, είναι πταίσματα μπροστά σε αυτό που οι 5.000 περίπου τυχεροί ζήσαμε στο κάτι παραπάνω από δίωρο του λάιβ. Λες και η σωρευμένη αναμονή δύο δεκαετιών (οι Αμερικανοί δεν είχαν έρθει ποτέ στα μέρη μας) έπρεπε να ξεπληρωθεί μεμιάς, κόσμος και καλλιτέχνες ενώθηκαν σχεδόν αμέσως, σε μια μουσική συνάντηση που κερδίζει άνετα τον άτυπο τίτλο της συναυλίας της χρονιάς.
Είναι πραγματικά κρίμα που μόνο τόσο λίγοι κατάφεραν να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο γεγονός. Οι κακοπροαίρετοι βέβαια θα πουν πως αν ήμασταν περισσότεροι, ακόμα θα περιμέναμε στην… ουρά της εισόδου. Είχε κι από αυτή βέβαια και μάλιστα τεράστια, μιας και τα μέτρα ασφαλείας ήταν πολύ αυστηρά, με αποτέλεσμα αρκετοί να δυσανασχετήσουν και να φτάσουν καθυστερημένοι στις θέσεις τους. Μέσα, ωστόσο, μάλλον τα ξέχασαν όλα. «Εχουμε κάνει αρκετά τρελά πράγματα στην καριέρα μας, αυτό όμως είναι ίσως το πιο τρελό», ομολόγησε κάπου στην αρχή ο Ντέιβ Γκρολ, ο οποίος έδειχνε πολύ ενθουσιασμένος με την ιδιαιτερότητα της σκηνής που έπαιζε. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι μεγάλες μπάντες ξοδεύουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για τα σκηνικά τους, κι όμως φόντο σαν αυτό του αρχαίου Ηρωδείου είναι αδύνατο να κατασκευάσουν. Αεικίνητος και γεμάτος νεανική ενέργεια στα 48 του, ο μακρυμάλλης Γκρολ δεν σταμάτησε λεπτό να πηγαίνει πάνω-κάτω και να χορεύει, ενώ κάποια στιγμή ανέβασε στη σκηνή και τη μικρή του κόρη Χάρπερ, η οποία τον συνόδευσε στα ντραμς, για μια συγκινητική εκτέλεση του «We will rock you» των Queen. Κι αν το σκηνικό της μπάντας ήταν σχετικά λιτό –σύμφωνο και με τον χώρο– το ίδιο δεν μπορεί να πει κανείς και για την κινηματογραφική κάλυψη. Δυο γερανοί, τοποθετημένοι ψηλά, στα «φτερά» του ωδείου, μια κάμερα σε πύργο που ανεβοκατέβαινε, συν μία ακόμη κυλιόμενη σε ράγες, πίσω από τις καμάρες της σκηνής και βέβαια δύο κεντρικές, «διαστημικές» στην όψη, για τις βασικές λήψεις· όλες στην υπηρεσία του γυρίσματος για την εκπομπή «Landmarks Live in Concert» του αμερικανικού δικτύου PBS, εξαιτίας του οποίου άλλωστε ήρθαν και οι καλλιτέχνες ώς εδώ. Οσοι, πάντως, προέβλεπαν μια υποβαθμισμένη, λόγω του γυρίσματος, συναυλία, έπεσαν τραγικά έξω. Οι Foo Fighters έπαιξαν, έστω χαμηλωμένες σε ντεσιμπέλ, τις περισσότερες από τις μεγάλες τους επιτυχίες («All My Life», «Best of You», «Pretender» κ.ά.) κι ακόμα μερικά καινούργια κομμάτια, που θα συμπεριληφθούν στον επόμενο δίσκο τους. Η κορυφαία, ωστόσο, στιγμή της βραδιάς ήρθε στο εμβληματικό «My Hero», με το γεμάτο φεγγάρι σαν έξτρα προβολέα από πάνω και τον κόσμο να τραγουδά σύσσωμος, με υψωμένα τα χέρια ώς το τέλος. Αξέχαστο.