Με την πινακίδα «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε» που κρεμάμε κάθε χρόνο, στο πλαίσιο των διαφημιστικών εκστρατειών μας, δεν προσκαλούμε τους τουρίστες να έρθουν στα μέρη μας απλώς για να μας βοηθήσουν να σπάσουμε τα ρεκόρ και να καμαρώνουνε. Ούτε μόνο «για να τους τα πάρουμε», σαν πιο ξύπνιοι. Τους καλούμε στο σπίτι μας. Εχουμε λοιπόν ευθύνες απέναντί τους, πολιτεία και κοινωνία. Ευθύνες σοβαρές και πραγματικές, όχι αστείες ή ψεύτικες. Περίπου οι μισοί Ελληνες, άλλωστε, σχετίζονται με το λεγόμενο τουριστικό προϊόν.
Δεν τους χρωστάμε λοιπόν μονάχα καθαρές θάλασσες, καθαρά ποτάμια, καθαρές λίμνες, καθαρό τόπο γενικά. Αυτά τα χρωστάμε πρώτα πρώτα στον εαυτό μας, ή μάλλον τα οφείλουμε στο ίδιο το μέγα δώρο που μας έλαχε· και δεν ξοφλάμε απέναντί του με επαίνους του είδους «ζούμε στον ομορφότερο τόπο του κόσμου». Χρωστάμε στους επισκέπτες μας, εφόσον τους προσκαλούμε (αν δεν τους παρακαλούμε, μια και δυσκολευόμαστε να φανταστούμε άλλη μέθοδο θεραπείας της οικονομίας μας), και καθαρούς λογαριασμούς: Με τους ταξιτζήδες, ορισμένοι εκ των οποίων αποσπούν αγύρτικα ένα κατοστάρικο για τη διαδρομή αεροδρόμιο – Σύνταγμα. Με όσους εστιάτορες συνεχίζουν να παρέχουν τις διαβόητες «μερίδες ξου», βέβαιοι ότι έτσι δρουν πατριωτικά, εκδικούμενοι τους Γερμανούς και τους Ιταλούς τουρίστες για την Κατοχή, τους Τούρκους για την Τουρκοκρατία, τους Γάλλους για τη Φραγκοκρατία, τους Αγγλους για την Κύπρο, τους Ρώσους επειδή ακόμα δεν ήρθε ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι, τους Βαρκελωνέζους για την Καταλανοκρατία κ.ο.κ. Και με όσους μαγαζάτορες το ’χουν αμαρτία να κόψουν απόδειξη, και μάλιστα στη σωστή τιμή.
Καθαρός τόπος, καθαροί λογαριασμοί, αλλά και καθαρά ποτά. Οχι σαν κι αυτά τα φτηνά, τα επικίνδυνα δηλαδή, αφού η φτήνια τους συναρτάται με τη νόθευσή τους, που σερβίρονται στους ανά την Ελλάδα Λαγανάδες, Κάμπους, Φαληράκια ή Μάλλια. Τέτοια «σημεία αποχαλίνωσης» δεν προέκυψαν κατά τύχη, δεν μακροημέρευσαν εκ συμπτώσεως και όσα άκρως λυπηρά γίνονται εκεί, των φονικών συμπεριλαμβανομένων, δεν οφείλονται στην «κακιά ώρα». Κάποιοι, χρηστοί Ελληνες κατά τα λοιπά, πόνταραν σ’ αυτό το μοντέλο τουρισμού, με τις μπόμπες, τους μπράβους και το «no limits» στυλ που διαφημίζουν. Ταυτόχρονα, πόνταραν στην ανοχή της κοινωνίας και στην εθελοτυφλία της πολιτείας σε όλες τις υποστάσεις της. Οσο εύκολα απογειώνεται όμως ο τουρισμός και σπάνε τα ρεκόρ, τόσο εύκολα προσεδαφίζεται άσχημα.