Συνειδητοποίησα μια αλλαγή στην ηλικιακή ζυγαριά όταν σε ένα καλοκαιρινό πάρτι αγαπημένης φίλης ένας συνομήλικός της ρώτησε, πολύ ευγενικά, στον μπουφέ: «Θέλετε να σας βάλω σπανακόπιτα;». Αυτομάτως κοίταξα τριγύρω και οι φόβοι επιβεβαιώθηκαν με την ίδια ταχύτητα, ήμουν μόνη στην «ακτίνα» της σπιτικής συνταγής.
Πάντα θα υπάρχει κάποιος νεότερος και μεγαλύτερος στα πέριξ κι εγώ αυτή την εποχή κινούμαι στον τεράστιο χώρο του «κέντρου». Με διάθεση και ενέργεια που συχνά παλαντζάρει ανάμεσα στα 5 και τα 85, έχω στη διάθεσή μου ένα πλούσιο πεδίο για δράση αλλά και (ψυχ)αναγκαστική συμφιλίωση με αυτόν που δεν σταματά ποτέ.
Θα μπορούσα, π.χ., να αποφασίσω να υιοθετήσω έναν ενδιαφέροντα όρο που κυκλοφορεί τώρα τελευταία, εκείνον της «νεώριμης» (συνδυασμός νέας αλλά και ώριμης) – τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όχι κι εκείνον της «παλιονέας». Συγχρόνως αντιστέκομαι σθεναρά στον οποιονδήποτε θα με περιέγραφε, απλά και αριθμητικά μιλώντας, ως «μεσήλικη». Και δεν είμαι η μόνη, καθώς φρεσκότατη έρευνα για λογαριασμό βρετανικής εφημερίδας έδειξε ότι το 96% των γυναικών που έχουν περάσει τα 40 δεν αισθάνονται ότι αυτή η κατηγορία εκφράζει τη ζωή τους και το κέφι τους να τη ζήσουν.
Επίσης, γνωρίζω πλέον ότι θα μπορούσα να αποκτήσω τις καταπληκτικές ιδιότητες μιας «perennial» – όρος που εφηύρε η Αμερικανίδα επιχειρηματίας Τζίνα Πελ και περιλαμβάνει αυτό που θα λέγαμε «παντοτινές» γυναίκες που δεν έχουν συγκεκριμένη ηλικία, που βρίσκονται πάντα στα πράγματα, είναι σε καλή στιγμή της καριέρας τους, «παίζουν» άνετα με την τεχνολογία και διατηρούν επαφές και φιλίες με τη δική τους, αλλά και με όλες τις άλλες ηλικίες.
Κάθε εποχή έχει τις δικές της ταμπέλες. Θυμηθείτε τη μεταπολεμική, γεμάτη αυτοπεποίθηση, γενιά των baby boomers, η οποία έδωσε τη θέση της στα πιο αποστασιοποιημένα μέλη του Generation X (ή, αλλιώς, «γενιά του MTV»). Σήμερα τον λόγο έχουν οι millennials, οι οποίοι αναζητούν ουσιαστικές εμπειρίες όταν δεν είναι εντελώς «βυθισμένοι» στις έξυπνες συσκευές τους. Πολλοί όροι εφευρίσκονται για κοινωνιολογικούς και οικονομικούς λόγους, π.χ. με στόχο να αναδείξουν τάσεις και συμπεριφορές που χρησιμεύουν σε πανεπιστημιακές έρευνες, στο μάρκετινγκ και γενικότερα στην ιστορία.
Βάσει μελετών, λοιπόν, θα μπορούσα να εισχωρήσω στην κατηγορία των «κούγκαρ» (αργκό για γυναίκες που αναζητούν –και βρίσκουν– αρκετά νεότερους ερωτικούς συντρόφους), αλλά σίγουρα όχι των «τζάγκουαρ», όπως μπερδεύτηκε πρόσφατα ένας φίλος, τα οποία παραμένουν αποκλειστικά αιλουροειδή και μάρκα αυτοκινήτων. Υπάρχουν και οι γνωστές «επιστημονικές» συζητήσεις που εξελίσσονται χαλαρά τα βράδια (με τη χρήση κοκτέιλ και όχι mocktail), όπου ενδέχεται η παρέα να συγκρουστεί για το αν ο χαρακτηρισμός «MILF» (ακρωνύμιο που σημαίνει, στην πιο ανάλαφρη, αργκό εκδοχή, «επιθυμητή μαμά») είναι απλώς σεξιστικός και άκρως υποτιμητικός ή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως κομπλιμέντο.
Δεν λυπάμαι που δεν πρόλαβα να γίνω χίπστερ, ενώ, βάζοντας τα υπέροχα φούξια γυαλιά μου (που ανακάλυψα χάρη στην πρεσβυωπία), χρησιμοποιώ «σαφή» και «αφηρημένα» #(hashtags) και στέλνω εκφραστικά emojis. Όσο για τις όποιες ρυτίδες, το πρόβλημα δεν είναι η αναμενόμενη εμφάνισή τους, αλλά το ασταμάτητο άγχος που προκαλεί κάποιες από αυτές. Σκέφτομαι ότι λόγω των συνεχιζόμενων δυσκολιών αναζητώ ένα γέλιο, μια χαρούμενη είδηση, λίγες ώρες ηρεμίας.
Δεν έχω βρει μια λέξη που θα μπορούσε να εκφράσει την πληθωρική συναισθηματική γκάμα που κατακλύζει την καθημερινότητα, για να αντιμετωπίζω όλα τα φυσιολογικά και παρανοϊκά πράγματα που μπορεί να συμβαίνουν. Ακούω φίλες και φίλους να διαβεβαιώνουν ότι «είμαι όσο φαίνομαι» και είμαι πάντα έτοιμη να συμπληρώσω: «Θα ήθελα να είμαι όσο δεν φαίνομαι». Είναι μια φράση που ούτε εγώ κατανοώ πλήρως, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. ■