Βλέποντας τους καλλιτέχνες να ανεβαίνουν στη σκηνή της Τεχνόπολης το βράδυ της Τετάρτης, αναρωτιόμουν πώς θα τα βγάλουν πέρα με αυτή την τρομερή ζέστη. Τουλάχιστον εμάς ο «ρόλος» μας ήταν απλώς να χειροκροτούμε, άντε και κάποιοι πιο τολμηροί, να χορεύουν, αποφασισμένοι πως ούτως ή άλλως θα γίνουν μούσκεμα στον ιδρώτα. Οι καλλιτέχνες όμως πέρασαν δύσκολα. Ο Κέλι Φίνιγκαν των Monophonics, για παράδειγμα, ο οποίος στο τέλος της συναυλίας έμοιαζε σαν να είχε τρέξει μαραθώνιο, ενώ το πουκάμισό του ήταν για στύψιμο. Ευτυχώς που στο σημείο εκείνο ανέβηκε στο πάλκο η μόνη που μπορούσε ίσως να σώσει τη βραδιά.
Λίγο υπερβολικό το «μόνη», ωστόσο αυτό το διαπεραστικό σφύριγμα σε συνδυασμό με τη στεντόρεια, χαρακτηριστική φωνή της LP ήταν σαν δροσερό αεράκι… Με διάθεση στα ύψη και γνήσια χαρά που βρισκόταν ενώπιον του ελληνικού κοινού (το οποίο την λατρεύει), η Νεοϋορκέζα μουσικός μάς αποζημίωσε για την ορθοστασία στη ζέστη. Ερμήνευσε όλες τις μεγάλες επιτυχίες της, μίλησε ελληνικά, έπαιξε φυσαρμόνικα χωρίς φυσαρμόνικα – ναι το μπορεί κι αυτό· γενικώς πρόσφερε ένα ολοκληρωμένο ποπ σόου, υψηλής έντασης και «ψαγμένης» αισθητικής. Και ο κόσμος το απόλαυσε, εκτός βέβαια από εκείνους, τους όχι λίγους δυστυχώς, που ήταν απασχολημένοι να τραβάνε βίντεο με τα υψωμένα κινητά τους, αντί να απορροφούν οι ίδιοι όσα έβλεπαν και άκουγαν. Φυσικά δεν πρόκειται για κανένα πρωτόγνωρο φαινόμενο. Εχει εξελιχθεί σε μάστιγα τα τελευταία χρόνια, σε όλες τις μεγάλες συναυλίες, οι καλλιτέχνες να ζητούν να ενωθούν πνευματικά με το κοινό καθώς τραγουδούν τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, και, κοιτώντας κάτω, να αντικρίζουν μια θάλασσα από οθόνες. Γιατί τι είναι το μουσικό live, αν όχι ευκαιρία για λίγα παραπάνω like;