Το στήσιμο ενός εφιάλτη απαιτεί μια δύναμη ενάντια στο κοινό καλό που μόνο ένα πολύ ισχυρό συμφέρον μπορεί να υποκινήσει. Ενα συμφέρον που τυφλώνει. Γιατί ποτέ το χέρι που βάζει φωτιά στο δάσος δεν υπολογίζει τις συνέπειες, δηλαδή, ότι ενδεχομένως, μαζί με τα δάση που θα γίνουν οικόπεδα, θα κινδυνεύσουν ή θα χαθούν ανθρώπινες ζωές, θα καούν σπίτια, ζώα, καλλιέργειες, υποδομές, ιδιωτικός και δημόσιος πλούτος.
Ισως φταίει και η συνήθεια – ο εμπρησμός για πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους αποτελεί κοινή πρακτική (εμπρησμός βεβαιώθηκε από την Πυροσβεστική στο 48% των 7.983 πυρκαγιών που κατέκαψαν πέρυσι 365.869 στρέμματα). Η γνώση ότι, όταν η κρίση περάσει και κοπάσει ο θρήνος για τις απώλειες, ένα είναι που θα μείνει, η δυνατότητα εκμετάλλευσης της γης που δεν θα ξαναβλαστήσει ποτέ. Διότι, όταν μια περιοχή καίγεται ξανά και ξανά –όπως αυτές τις μέρες σε διάφορα σημεία της Ζακύνθου, το Ναυάγιο και οι Βάθρες και οι Ορθονιές και ο Σκοπός και η Αναφωνήτρια– παύει να λειτουργεί ο μηχανισμός της φυσικής αναγέννησης. Σχεδόν κάθε χρόνο καίγεται η Ζάκυνθος (όπως παλιά η Πάρνηθα και η Πεντέλη και η Εύβοια και η Χίος και η Σάμος και η Ρόδος κ.ο.κ.), το νησί που έχει για ορισμένους –ως φαίνεται– «πολύ μεγάλο», «ανεπίτρεπτο» ποσοστό δασών και προστατευόμενων περιοχών. Είναι, άλλη μία φορά, τόσο εμφανής η αιτία, που στο νησί μετέβη από την Αθήνα ειδικό κλιμάκιο της Πυροσβεστικής κατά των εμπρησμών.
Σαν η ζωή να μην μπορεί να ολοκληρωθεί παρά μόνο στη φιλοκέρδεια. Εντούτοις, τα άτομα δεν είναι ιδιοτελή με τον ίδιο τρόπο ούτε με την ίδια ένταση· το καθένα τοποθετείται σε διαφορετική βαθμίδα μέσα στην ιεραρχία της κερδομανίας: στο ακραίο σημείο τοποθετείται ο εμπρηστής δασών. Ενα είδος προδότη της κοινής ύπαρξης, που, καθώς ζει περιχαρακωμένος μέσα στον ορίζοντα των διακαών επιθυμιών του, δεν ταλαντεύεται. Το δάσος, που συντηρεί τους ανθρώπους από καταβολής είδους, δεν μπορεί να του προσφέρει τον άμεσο χειροπιαστό πλούτο που επιζητεί, γι’ αυτό και είναι λίγα αυτά που μπορεί να κάνει άμεσα η πολιτεία για να τον αποτρέψει· πολλά αυτά που οφείλει να του δώσει (παιδεία) σε βάθος χρόνου.
Ομως στη χρησιμοθηρική ροή των πραγμάτων δεν περισσεύουν χρόνος και ενέργεια για σχέδια. Ετσι, η κοινωνική πραγματικότητα εξακολουθεί να φιλτράρεται μέσα από αλλοιωμένες συνειδήσεις.