Χθες το πρωί, στο πλαίσιο των πάντα εντυπωσιακών εορτασμών της εθνικής εορτής της Γαλλίας, η μπάντα των ενόπλων δυνάμεων κατευθύνθηκε στην εξέδρα των επισήμων όπου εκτός από τον Εμανουέλ Μακρόν ήταν παρών και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Πάντα κομψή και καλά προβαρισμένη, η μπάντα ξεκίνησε με κάποιες εμβατηριακές νότες για να καταλήξει να παιανίζει το «Get Lucky», παλιότερο χιτ των Daft Punk. Η ηλικία (αλλά και το ταμπεραμέντο) του προέδρου της Γαλλίας φανερώθηκε, καθώς με δυσκολία συγκρατιόταν να μη χορέψει ή έστω να «σπάσει» λίγο την τελετουργική σοβαρότητα. Το χαμόγελο του Μακρόν ήταν πλατύ και το στήσιμό του αρκετά χαλαρό. Αλλοι προσκεκλημένοι, Γάλλοι επίσημοι και επιτελείς δεν είχαν πρόβλημα ακόμα και να χτυπήσουν παλαμάκια. Σε αυτό το καταφανώς χαρούμενο γαλλικό ταμπεραμέντο, μοναδική παραφωνία ήταν ο Τραμπ, ο οποίος ως καθήμενος Βούδας ατένιζε την μπάντα απορημένος, φορώντας αυτό το δήθεν σοβαρό ύφος που περιφέρει σε επίσημες εκδηλώσεις.
Οι ερμηνείες είναι αρκετές. Καταλήγω ότι πιθανότατα ο Τραμπ μπορεί και να νόμιζε ότι το «Get Lucky» είναι η Μασσαλιώτιδα. Είναι πραγματικά κρίμα για τον Μακρόν και τους Γάλλους, οι οποίοι επί της ουσίας διαθέτουν τα πιο βαθιά φιλοαμερικανικά αισθήματα στην Ευρώπη, να έχουν στην εθνική εορτή τους έναν πρόεδρο των ΗΠΑ όπως ο Τραμπ. Η χθεσινή εικόνα αντικατόπτριζε μια πραγματικότητα: Εναν άνθρωπο ο οποίος εκμεταλλεύθηκε την ελευθεριότητα και την αθυροστομία των social media, αλλά και τον «αντισυστημισμό» για να γίνει πρόεδρος της ισχυρότερης χώρας του κόσμου ενάντια σε κάθε προγνωστικό. Και έναν νέο που ακόμη φαίνεται να διανύει τον μήνα του μέλιτος στην εξουσία, απέναντι σε «ξεδοντιασμένους» πολιτικούς αντιπάλους.
Η θητεία του Μακρόν θα κρίνει πολλά για το μέλλον της Ευρώπης. Η σύγκριση με τους δύο προκατόχους του είναι σχετικά εύκολη, αν και έχει μπροστά του μια ολόκληρη πενταετία για να δείξει αν πέρα από το περιτύλιγμα διαθέτει και ουσία. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η δράση που δείχνει ο Μακρόν στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Εκτιμάται ότι πέρα από λόγους ουσίας, ο Μακρόν ρίχνει το βάρος του προς αυτή την κατεύθυνση διότι τον Σεπτέμβριο ακολουθεί ένα «βαρύ» πολιτικά πακέτο για τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό. Οπως και να έχει, η μετακίνηση του κέντρου βάρους της Ε.Ε. από την οικονομία, προς ζητήματα «σκληρής» κυριαρχίας, όπως η ασφάλεια θα κρίνει το μέλλον όχι μόνο του Μακρόν, αλλά της Ευρώπης στο σύνολό της.