Οσοι ασχολούνται με την άσκηση πολιτικής, ιδιαίτερα οι αρχηγοί κυβερνήσεων και κομμάτων, σχεδόν πάντα μιλούν ή ενεργούν με το ένα μάτι στον «απέναντι» (αντίπαλο συνήθως) και το άλλο στο εσωτερικό ακροατήριο, είτε αυτό είναι οι ψηφοφόροι και οι οπαδοί είτε πρόκειται για τα κομματικά στελέχη. Αυτό ακριβώς έκανε και μάλιστα πολύ καθαρά ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην τελευταία του ομιλία στην Πολιτική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας την περασμένη Τετάρτη.
Ηταν μία προγραμματισμένη ομιλία, από εκείνες που πραγματοποιούν σε τακτά χρονικά διαστήματα οι πολιτικοί ηγέτες, κυρίως για να δώσουν «γραμμή», αλλά και για να μη χάνουν την επαφή με τον κομματικό μηχανισμό. Ωστόσο, είναι σαφές ότι το περιεχόμενο της ομιλίας του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας καθορίστηκε αποφασιστικά από την πρωτοβουλία 20 περίπου βουλευτών του κόμματος να επιτεθούν ξαφνικά, συλλογικά και σφόδρα κατά του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, με αναφορές στο απώτερο παρελθόν. Οταν έχει ήδη μεσολαβήσει το 2012 – 2014 συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε παραστεί και χειροκροτηθεί στο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης μερικές ημέρες πριν και όταν είναι πολύ πιθανό να τεθεί πάλι θέμα συνεργασίας με τη ΔΗ.ΣΥ., αν η Ν.Δ. δεν πάρει αυτοδυναμία.
Πολύ σωστά λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξέλαβε ως «προβοκάτσια» την επιθετική πρωτοβουλία των βουλευτών του και αποφάσισε στην ομιλία του αφενός να επιτεθεί στην κυβέρνηση χρησιμοποιώντας σκληρή και πολωτική γλώσσα, φυσιολογικό όπως εξελίσσονται τα πράγματα και να απευθυνθεί με έντονο και αρχηγικό ύφος στο εσωτερικό του κόμματος, δηλαδή στους «προβοκάτορες», αφετέρου. Μίλησε για επιβεβλημένη ανανέωση του κόμματος και ταυτόχρονα υπογράμμισε ότι όταν ο ίδιος ανοίγει τις πόρτες του κόμματος, κανείς δεν μπορεί να τις κλείσει. Και για όσους δεν κατάλαβαν, διακήρυξε με την έννοια συνθήματος «ανανέωση, διεύρυνση, ισχυροποίηση της παράταξης».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο αρχηγός της Ν.Δ. προσπαθεί να «μαζέψει» τους παλαιοκομματικούς βουλευτές που θεωρούν ότι εκπροσωπούν τη λεγόμενη «λαϊκή δεξιά» και τους «αντιρρησίες», οι οποίοι δεν συμφωνούν με τη γραμμή της σκληρής αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση. Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν οι πρώτοι έσπευσαν να καταθέσουν ερώτηση ζητώντας την ανέγερση του Ναού του Σωτήρος ως Τάματος του Εθνους και τους ανάγκασε να αποσύρουν την υπογραφή τους, οι δεύτεροι δεν χάνουν ευκαιρία να ασκήσουν υπόγεια ή φανερή εσωκομματική αντιπολίτευση ενεργώντας ως πέμπτη φάλαγγα του τρίτου εταίρου της τρικομματικής σημερινής κυβέρνησης. Αυτούς τους γνωρίζει πολύ καλά και ξέρει τι να περιμένει.
Στη συγκεκριμένη άκαιρη επίθεση όμως κατά του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗ.ΣΥ. συμμετείχαν βουλευτές που όχι μόνο δεν είχαν δώσει τέτοια δείγματα, αλλά και κατέχουν υπεύθυνες θέσεις στο κόμμα και στην κοινοβουλευτική ομάδα. Γεγονός που δικαιολογημένα προκάλεσε έκπληξη και θυμό στον Κυριάκο Μητσοτάκη και γι’ αυτό έσπευσε να βάλει τις φωνές και να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, αγνοώντας τις δικαιολογίες περί «παγίδευσης» και άλλες τέτοιες γελοιότητες. Γιατί αν ακόμη και οι στενοί συνεργάτες του δεν μπορούν να αποφύγουν τέτοιες οφθαλμοφανείς παγίδες, ή συμμετέχουν, έστω άθελα, σε στημένες «προβοκάτσιες», τότε το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από αυτό που φαίνεται.