Διπλή απώλεια στον χώρο του κινηματογράφου

Διπλή απώλεια στον χώρο του κινηματογράφου

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δύο σημαντικές απώλειες για το παγκόσμιο σινεμά είχαμε τις προηγούμενες μέρες. Από τη μια αυτή του βετεράνου ηθοποιού Μάρτιν Λαντάου, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 89 ετών, και από την άλλη του πολύ ιδιαίτερου –και πρωτοπόρου– κινηματογραφιστή Τζορτζ Ρομέρο που «έφυγε» στα 77 του. Ξεκινώντας από τον πρώτο, θα λέγαμε ότι πρόκειται για έναν ηθοποιό-αγωνιστή, από εκείνους που στην καριέρα τους τα πράγματα δεν ήλθαν εύκολα κι όμως, με επιμονή και σκληρή δουλειά, το ταλέντο τους βρήκε τελικά ανταμοιβή. Εχοντας κάνει πολύ τηλεόραση –με σπουδαιότερη τη συμμετοχή του στις «Επικίνδυνες αποστολές», στα τέλη της δεκαετίας του 1960– αλλά και με ρόλους σε μεγάλες ταινίες, όπως το «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων» του Χίτσκοκ, ο Λαντάου ήταν πάντα ένας ηθοποιός μεγάλου ερμηνευτικού εύρους. Το αποδεικνύει άλλωστε και η σημαντική καριέρα του στον χώρο του θεάτρου.

Παρ’ όλα αυτά, σε αντίθεση με τον καλό του φίλο Τζέιμς Ντιν, ο οποίος κέρδισε δύο οσκαρικές υποψηφιότητες για τρία μόλις φιλμ, η δική του αξία χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, ώστε να αναγνωριστεί στο κορυφαίο επίπεδο. Δεν μπορούσε, όμως, να γίνει και αλλιώς. Το 1989 ο Γούντι Αλεν του εμπιστεύεται βασικό ρόλο στις «Απιστίες και αμαρτίες», με την ερμηνεία του Λαντάου να είναι τελικά από τους κύριους λόγους, που η συγκεκριμένη ταινία συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα του Αμερικανού auter. Εχοντας πια δύο υποψηφιότητες, ο Λαντάου θα κατακτήσει το χρυσό αγαλματίδιο μερικά χρόνια αργότερα, ερμηνεύοντας ιδανικά τον χαρακτήρα του θρυλικού Μπέλα Λουγκόσι, στον «Ed Wood» του Τιμ Μπάρτον.

Ο Τζορτζ Ρομέρο

Η δεύτερη μεγάλη απώλεια ήταν, όπως είπαμε, αυτή του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού Τζορτζ Ρομέρο. Αν σας άρεσε το προ ολίγων ετών «World War Z» με τον Μπραντ Πιτ ή είστε φανατικοί του τηλεοπτικού «The Walking Dead», τότε πρέπει να γνωρίζετε πως αυτά τα έργα τού οφείλουν πάρα πολλά. Το καλτ αριστούργημά του «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» του 1968, καθώς και τα αρκετά (άτυπα) σίκουελ που δημιούργησε στη συνέχεια, καθόρισαν το υποείδος του τρόμου που ασχολείται με τη μυθολογία των ζόμπι. Ο Ρομέρο, ωστόσο, δεν έφτιαχνε απλώς ταινίες, όπου στρατιές νεκροζώντανων καταδιώκουν αθώα θύματα και γενναίοι πολεμιστές τους αντιστέκονται. Αντιθέτως, μέσω των φανταστικών ιστοριών του, έβρισκε τον τρόπο να ασκεί κοινωνική κριτική (π.χ. για θέματα ρατσισμού), στοιχείο το οποίο αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό των ποιοτικότερων από τις ταινίες τρόμου. Εκτός αυτού, πρόκειται για έναν άνθρωπο, ο οποίος υπηρέτησε το όραμά του μέχρι τέλους, διαλέγοντας τον χρόνο των ταινιών του, χωρίς να τις μετατρέπει σε βιομηχανία ικανοποίησης των… ορέξεων του κοινού.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή