«Ποιος θα τον σταματήσει;»

1' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Α​​φιερωμένο στον Τούρκο πρόεδρο το εξώφυλλο της δευτεριάτικης «Liberation», έθετε ένα ερώτημα: «Μα ποιος επιτέλους θα σταματήσει τον Ερντογάν;». Να τον πρωτοσταματήσει από τι, θα απαντούσε κανείς. Από την κατάλυση της δημοκρατίας στη χώρα του, οι φυλακές της οποίας κατακλύστηκαν από κάθε λογής αντιφρονούντες, ακόμα και από την εκεί διευθύντρια της Διεθνούς Αμνηστίας, κι από ανθρώπους που κάποιος γείτονας, φιλοτομαριστής ή σκέτο τομάρι, τους κάρφωσε ότι πετούσαν βιβλία του Φετουλάχ Γκιουλέν, όπερ σημαίνει ότι τα είχαν αγοράσει, ίσως τα είχαν διαβάσει και σίγουρα είχαν μολυνθεί βαριά; Από τα εκβιαστικά παιχνίδια με τους πρόσφυγες, που τους χρησιμοποιεί σαν πρώτη ύλη στις εκβιαστικές μεθοδεύσεις του; Από τον βιαίως προωθούμενο πλήρη εξισλαμισμό της Τουρκίας, στον οποίο αποσκοπεί και η αντιμετώπιση των νεκρών του πραξικοπήματος ως «μαρτύρων», και όχι λ.χ. ως «αγωνιστών της δημοκρατίας», αφού οι «μάρτυρες» αναφέρονται στον Αλλάχ και όχι στον Κεμάλ ή οτιδήποτε κοσμικό; Από την εισβολή σε γειτονικές χώρες, τη Συρία και το Ιράκ, με το πρόσχημα των τρομοκρατών, μερίδες των οποίων πάντως πρόλαβε να τις ενισχύσει πλουσιοπάροχα; Από την νταηλίδικη περιπολία πολεμικών μια ανάσα από τα γεωτρύπανα της Κύπρου;

Μεγαλομανής πράγματι η εξουσία του Ερντογάν, όπως τη χαρακτηρίζει η γαλλική εφημερίδα, και αυταρχικότατη. Η δε εμπρηστική ρητορική του, ένα αναβολικό πρώτα για τον ίδιον, που γοητεύεται ν’ ακούει τον εαυτό του να διεγείρει τεράστια πλήθη, κι έπειτα για τους εθνικιστές που τον λατρεύουν. Και οι οποίοι διαπαιδαγωγούνται να αποστρέφονται την Ευρώπη, που την εννοούν πρωτίστως σαν συνώνυμη της δημοκρατίας και δευτερευόντως του χριστιανισμού. Μια Ευρώπη που διά του Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ ξεκαθάρισε ότι οι πιθανότητες ένταξης μηδενίζονται, αν θεσμοθετηθεί η θανατική ποινή. Σωστά. Ομως η ίδια Ευρώπη προσπερνάει σαν ήσσονος σημασίας το γεγονός ότι ένα κράτος-μέλος της –η Κύπρος– τελεί υπό κατοχή, αποδέχεται δε τον εισβολέα και κατακτητή σαν συνομιλητή της ισότιμο αλλά και τίμιο.

Η Τουρκία ξεμακραίνει από τη δημοκρατία. Για τους ντόπιους δημοκράτες, όσους δεν αναγκάστηκαν να προσφυγέψουν, καταντάει σταδιακά ένα τεράστιο εξπρές του μεσονυκτίου. Μόνο να φοβούνται μπορούν, αφού ποινικοποιείται ακόμα και η σκέψη. Αλλά και στην Ελλάδα και την Κύπρο, μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλέσει η ερντογανική μεγαλομανία. Το «απρόβλεπτο» αποκτά σταδιακά τα γνωρίσματα του προβλέψιμου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή